Είναι Σάββατο και πάω για εκπομπή στο ραδιόφωνο της Athens Voice, ξεκινώ νωρίτερα από τον ακριτικό Πειραιά, σε μισή ώρα φτάνω προς το κέντρο αλλά μόνο προς το κέντρο γιατί στο ίδιο δεν μπορώ να φτάσω, λίγο πριν το Καλλιμάρμαρο νεκρώνουν τα πάντα, όλοι οι οδηγοί ερχόμαστε πολύ κοντά, έχουμε αρκετό χρόνο για γνωριστούμε και αρκετές δουλειές για να χάσουμε.
Φτάνοντας προς τον συμπαθή τροχονόμο, ακούω «πορεία φοιτητών», ήταν δεν ήταν 100 άτομα, αρκούσαν όμως για να νεκρώσει το κέντρο.
Είναι πάλι Σάββατο πάω για εκπομπή έχοντας ξεκινήσει ξανά αρκετά νωρίτερα, η ίδια διαδρομή στον ίδιο χρόνο μέχρι να τελειώσει η Συγγρού, μετά άρχισαν και πάλι τα δύσκολα, κολλημένοι οδηγοί να ακούν τον ίδιο συμπαθή τροχονόμο να λέει «πορεία φοιτητών». Η διαφορά είναι ότι αυτό το Σάββατο είχαν περισσότερη όρεξη αν και ήταν πάλι με το ζόρι 100 και έτσι τουλάχιστον εγώ δεν έφτασα ποτέ στην δουλειά μου.
Δεν γράφω για καθημερινές, δεν αρκεί ένα ημερολόγιο Πιέρροντα, ας μείνουμε σε αυτά. Συνοπτικά μέχρι τώρα το κέντρο κλείνει κατά μέσο όρο τις τρεις από τις επτά ημέρες της εβδομάδας. Αν έχεις λυμένα προβλήματα, αν δεν χρειάζεται να εργάζεσαι ή να το διασχίζει δεν υπάρχει θέμα αλλά επειδή δυστυχώς αυτή η σοσιαλιστική δικαιοσύνη δεν έχει αποδοθεί ακόμα για τους πολλούς, αυτό είναι το θέμα!
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης προανήγγειλε από το συνέδριο της ΝΔ, ότι θα έρθει νομοσχέδιο για τις διαδηλώσεις στο κέντρο, λογικό όταν είναι 70 να κλείνουν μια λωρίδα, όταν είναι 100 ένα πεζοδρόμιο και όταν είναι χιλιάδες όλο το κέντρο. Δημοκρατία έχουμε, ακριβώς όμως για τον ίδιο λόγο δεν μπορεί μια ομάδα εκατό ατόμων, να διαλύει τους υπόλοιπους.
Μπορεί και να υπάρξουν αντιδράσεις από μειοψηφικές ομάδες, όσοι είναι πραγματικά αριστεροί γνωρίζουν ότι μειοψηφικές ομάδες που προκαλούν το κοινωνικό σύνολο, μόνο κινήματα δεν δημιουργούν. Αν όμως η κυβέρνηση καθυστερήσει τότε σίγουρα θα έχει χάσει κάτι μεγαλύτερο από το στοίχημα της ασφάλειας, αυτό το της καθημερινότητας.
Μέχρι τότε το ερώτημα θα είναι, κάθε πότε θα είναι ανοιχτό το κέντρο και όχι το αντίθετο…
