Του Θανάση Κ. Δύο άσχετα μεταξύ τους περιστατικά. Αποκαλυπτικά του πόσο ξεδιάντροπη, ανεύθυνη και υποκριτική έχει γίνει η κοινωνία μας…
Αλλά και πόσο τείνουμε να χάσουμε κάθε αίσθηση μέτρου…
Για την ακρίβεια ομολογείται – αυτό που πολλοί υποπτευόμασταν από τότε – ότι η τότε κυβέρνηση είχε υποσχεθεί να δώσει τους οκτώ φυγάδες!
Και ότι δεν το κατάφερε, γιατί «ανακατεύθηκαν ιδιώτες» και η… «ανεξάρτητη Ελληνική Δικαιοσύνη»!
Προσέξτε: από τις εκατοντάδες χιλιάδες λαθραίους που πέρασαν παράνομα τα σύνορά επί ΣΥΡΙΖΑ, εκείνοι οι οκτώ ήταν οι μόνοι πραγματικοί πρόσφυγες!
Οι μόνοι που μας έρχονταν από «ανασφαλή» – για τους ίδιους – χώρα!
Διότι αν επέστρεφαν στην Τουρκία του Ερντογάν, κινδύνευε η ζωή τους και η αρτιμέλειά τους!
Όπως συνέβη με τις χιλιάδες των συμπατριωτών τους που υπήρξαν τότε λιγότερο τυχεροί, συνελήφθησαν από το καθεστώς Ερντογάν, κάποιοι δολοφονήθηκαν ή πέθαναν στις φυλακές από κακουχίες, ενώ πολλοί περισσότεροι βασανίστηκαν απάνθρωπα.
Τα έχει καταγγείλει άλλωστε επανειλημμένως, ολόκληρος ο Διεθνής Τύπος…
Πράγματι, εκείνοι οι οκτώ Τούρκοι φυγάδες από τα νύχια του καθεστώτος Ερντογάν, ήταν οι μόνοι αληθινοί πρόσφυγες! (με την έννοια του Διεθνούς Δικαίου)
Έρχονταν από μια εντελώς ανασφαλή χώρα, όπου αν επέστρεφαν θα υπέφεραν τα πάνδεινα.
Κι ήταν οι μόνοι που η κυβέρνηση Τσίπρα «φαγώθηκε» να τους επιστρέψει! Υποσχέθηκε (στον Ερντογάν) να τους επιστρέψει, πίεσε (την Ελληνική Δικαιοσύνη) για να τους επιστρέψει, αλλά δεν τα κατάφερε…
Τις εκατοντάδες χιλιάδες «εργαλειοποιημένους» που δεν έπρεπε να δεχθεί – και τους οποίους η προηγούμενη κυβέρνηση τους κράταγε έξω και τους «απωθούσε» – η κυβέρνηση Τσίπρα του καλοδέχθηκε με «ανοιχτές αγκάλες» (και τώρα μαζεύουμε τα συντρίμμια και τα αποκαΐδια).
Αλλά τους μόνους που έπρεπε να διασώσει, προσπάθησε με κάθε τρόπο να τους στείλει στους δημίους τους!
Αυτό δεν το έχει πει κανείς επίσημος ως τώρα.
Γι’ αυτό δεν έχει λογοδοτήσει κανείς ως τώρα.
Τέτοια η υποκρισία των ψευτο-«ανθρωπιστών».
Τέτοια η αβελτηρία των ψευδο-«προοδευτικών», τρομάρα τους…
* Δεύτερο περιστατικό: βγήκε κάποιος από τους «επίσημους» λοιμωξιολόγους, κι άρχισε να επιχειρηματολογεί ότι ίσως χρειαστεί τα παιδιά μας να μπουν σε… social bubbles, δηλαδή σε «κοινωνικές γυάλες»!
Και βγήκαν κι άλλοι δυο ημι-επίσημοι λοιμωξιολόγοι και το υποστήριξαν…
Για να καταλάβετε, social bubbles σημαίνει να βλέπουν όσο γίνεται λιγότερα άτομα – συνομηλίκους τους και συγγενείς τους – ει δυνατόν κανένα πέρα από τους γονείς τους!
Κάποιος μάλιστα το πήγε ακόμα πιο μακριά: προέτρεψε να μην αγκαλιάζουν και να μην φυλάνε οι γονείς τα παιδιά τους!
Μέχρι να βρεθεί το περιβόητο εμβόλιο, λένε – το οποίο μάλλον θα… αργήσει, όπως υποστηρίζουν οι ίδιοι!
Λοιπόν για να συνεννοούμαστε: Κόψτε τις υπερβολές.
Είπαμε ότι είμαστε – και πρέπει να είμαστε – φιλόνομοι πολίτες.
Η Πολιτεία αποφασίζει κάποια μέτρα για το κοινό καλό κι εμείς τα εφαρμόζουμε. Τελεία και παύλα…
Κι ας μη μας αρέσουν. Κι ας μη συμφωνούμε πάντα. Κι ας έχουμε σοβαρές ενστάσεις κάποιες φορές. Κι ας καταλαβαίνουμε – γιατί κάποιες γνώσεις έχουμε κι εμείς – ότι συχνά οι «ειδικοί» μας λένε αντιφατικά πράγματα. Μερικές φορές μας σερβίρουν και «χοντράδες» – που τις παίρνουν πίσω στη συνέχεια.
Εν πάση περιπτώσει, σε μια κρίση δεν μπορεί καθένας να κάνει του κεφαλιού του. Αν γίνει και κανένα λάθος, στην πορεία διορθώνεται. Αλλά αν όλοι κάνουν ό,τι τους γουστάρει, δεν θα σωθεί κανείς…
Είπαμε λοιπόν, να εφαρμόζουμε με ευλάβεια τα μέτρα, να «καταπίνουμε» τις όποιες διαφωνίες μας, να συμπαραστεκόμαστε στην προσπάθεια της κυβέρνησης να διασώσει ό,τι μπορεί να διασωθεί – η πανδημία είναι παγκόσμια και μέχρι στιγμής τα πήγαμε αρκετά καλά εδώ – να μην διαμαρτυρόμαστε και να μην ενθαρρύνουμε όσους αφορμή ψάχνουν για να το παίξουν «αντάρτες»…
Είπαμε, λοιπόν, ότι είμαστε φιλόνομοι πολίτες. Και το εννοούμε…
Αλλά αυτοί που υποστηρίζουν να μπουν τα παιδιά μας σε social bubbles – δηλαδή σε «κοινωνική γυάλα» – να μαζευτούν!
Να μαζευτούν…
Μας λένε ότι για να μην υπάρξει η παραμικρή πιθανότητα να «κολλήσουν» τα παιδιά μας ένα ιό από τον οποίο όπως μας λένε, τα ίδια τα παιδιά ΔΕΝ κινδυνεύουν, να τα στερήσουμε από την «κοινωνικοποίηση» τους, από το παιγνίδι τους και από την στοργή των γονιών τους – που την έχουν τόσο ανάγκη!
Για να μη «πιάσουν» κάτι από το οποίο δεν κινδυνεύουν τα ίδια, να τους δημιουργήσουμε ψυχολογικά και συναισθηματικά προβλήματα για όλη τους τη ζωή.
Αυτό μας λένε…
Ξέρω τον «αντίλογο». Ότι δεν προφυλάσσουμε τα παιδιά μας εν προκειμένω. Προφυλάσσουμε τους ενήλικες – και μάλιστα όποιους «ευπαθείς» ενήλικες βρίσκονται στον άμεσο κοινωνικό τους περίγυρο.
Ναι, το καταλαβαίνω, να τους στερήσουμε από τον παππού και τη γιαγιά τους. Αλλά να τους στερήσουμε από το παιγνίδι με τους συνομηλίκους τους και να βάλουμε τα ίδια σε μικρές «κάψουλες» κοινωνικής απομόνωσης, είναι too much.
Way, too much!
Kαι στην Επιστήμη και στην Ανάλυση και στην εφαρμοσμένη Πολιτική υπάρχει το λεγόμενο trade off. Δηλαδή πόσο «αγαθό» θυσιάζεις από την μια πλευρά, για να κερδίσεις κάποιο άλλο «αγαθό». Και με τι πιθανότητες…
Στην προκειμένη περίπτωση, έχουμε ξεπεράσει τα όρια του πανικού. Για να κερδίσουν ελάχιστη παραπάνω «ασφάλεια» από τον κορονοϊό (που, ουσιαστικά, δεν απειλεί τα ίδια τα παιδιά) θυσιάζουν τα βέβαια ψυχολογικά προβλήματα που θα έχουν σε όλη την υπόλοιπη ζωή τους: αν τώρα που είναι μικρά θέλουν να παίξουν με συνομηλίκους τους και δεν τα αφήνουν, θέλουν να τα αγκαλιάζει η μάνα τους και δεν το τολμάει εκείνη (ακόμα κι αν η νεαρή μάνα δεν είναι η ίδια «ευπαθής», όπως συμβαίνει με το μεγαλύτερο ποσοστό τους).
[Χώρια που χιλιάδες πραγματικοί γιατροί γύρω μας – γιατροί αληθινοί, που θεραπεύουν αρρώστους, όχι άνθρωποι που διαβάζουν «βιβλιογραφία» και το παίζουν επιστήμονες – δεν συμφωνούν και με τα υπόλοιπα που λένε κάποιοι από τους εν λόγω…]
Εμείς πάντως, θα ακούμε ό,τι λέει η Πολιτεία. Αυτή έχει την ευθύνη.
Καλό είναι και η κυβέρνηση να μαζέψει κάποιους «ειδικούς», που έχουν ξεπεράσει τα όρια της υπερβολής και της υστερίας.
ΥΓ. Παρεμπιπτόντως, γνωρίζω προσωπικά μια νεαρή μητέρα, η οποία πολύ πριν τον κορονοϊό, διαγνώστηκε η ίδια με καρκίνο. Έκανε τη θεραπεία της, υπέστη την ταλαιπωρία της, έκανε και εγχείρηση τελικά – και τώρα είναι καλά. Στο διάστημα που ταλαιπωρήθηκε, αναγκάστηκε να βάλει μάσκα ακόμα και μέσα στο σπίτι. Λόγω θεραπείας, το ανοσοποιητικό της ήταν πολύ εξασθενημένο. Την είχαν προειδοποιήσει να αποφεύγει και τα «πολλά-πολλά» με τα δύο μικρά παιδιά της.
Παρ’ ό,τι είναι ιδιαίτερα μορφωμένη γυναίκα, της ήταν σχεδόν αδύνατο. Με το ζόρι τη συγκρατούσε ο σύζυγος και οι μητέρα της από εκδηλώσεις μητρικής στοργής.
Και ποτέ δεν διανοήθηκε κανείς, να κλείσει τα παιδιά στη… «γυάλα», για να μην κινδυνεύσει η πραγματικά «ευάλωτη» μάνα τους.
Τώρα, ευτυχώς είναι απολύτως καλά. Κι όταν άκουσε τις δημόσιες «σκέψεις» να μπουν μαζικά τα παιδιά σε «γυάλες» (social bubbles), για να μην «κινδυνεύσουν» ακόμα και οι… υγιέστατοι γονείς τους, έγινε θηρίο.
Αυτή που έχει περάσει αληθινό προσωπικό Γολγοθά. Αλλά πέρα από την αρρώστια ξέρει και το μητρικό φίλτρο. Το οποίο είναι πανίσχυρο για τις μητέρες – και αναντικατάστατο ως πηγή ζωής για τα παιδιά τους.
Πείτε τους λοιπόν, σε κάποιους «ειδικούς» να μαζευτούν. Το παράκαναν…
