Κάποτε είχα διαβάσει για έναν νεαρό συγγραφέα, από μια φτωχογειτονιά της Γαλλίας, που μεγάλωσε σε ένα σπίτι όπου τίποτα δεν ήταν δεδομένο και με γονείς ιδιαίτερα αρνητικούς σε αυτό που λέγεται «διαφορετικό». Το άρθρο κυλούσε στο timeline του facebook όπως πολλά άλλα, ευτυχώς, ο τίτλος που μιλούσε για την δυναμική φωνή της εργατικής τάξης στη Γαλλία σε συνδυασμό με την φωτογραφία του λεπτού νέου με τα όχι και τόσο δυναμικά, εξωτερικά χαρακτηριστικά, το κοντράστ, αρκούσε για να σταθείς.
Ο Εντουάρ Λουί στην Αθήνα
Έτσι και χθες μαζί με άλλα άρθρα που περνούσαν, σαν μικρή βροχή από το timeline, πέρασε το όνομα του, Εντουάρ Λουί, είχε φτάσει στην Αθήνα και εχθές παρουσίαζε τα βιβλία του «Να τελειώνουμε με τον Έντυ Μπέγκελ» και «Ιστορία της Βίας» που στη χώρα μας κυκλοφορούν από τις εκδόσεις «Αντίποδες». Και τα δύο έχουν γίνει best sellers, ενώ έχουν μεταφραστεί σε περισσότερες από 20 γλώσσες. Αρκεί κανείς να σκεφτεί, τι σημαίνει αυτό, για ένα παιδί που δυσκολεύτηκε να πάει σχολείο και μεγάλωσε σε ένα περιβάλλον που το τελευταίο που προβλεπόταν ήταν το να γίνει συγγραφέας.
«Η βία ήταν το πρώτο πτυχίο μου»
Κάπως έτσι παίρνοντας τον δρόμο για το Σύνταγμα, λίγο μετά βρέθηκα στην γεμάτη από νέους ανθρώπους αίθουσα που θα γινόταν η παρουσίαση. Ο Εντουάρ υπέγραφε με το χαμόγελο στα χείλη τα βιβλία του και μιλούσε με κάθε έναν από τους αναγνώστες ξεχωριστά, έστω και για λίγα λεπτά. Θέλει όλοι να γνωρίζουν ποιοι είναι και τι ζουν οι πρωταγωνιστές του, το λέει άλλωστε ξεκάθαρα, εμπνέεται από αυτούς, παλεύει με την γραφή του για εκείνους: «Η βία ήταν το πρώτο πτυχίο μου, κατά κάποιον τρόπο. Και γι’ αυτούς τους ανθρώπους γράφω, που γεννήθηκαν μέσα στη βία, που τους αποκαλούν «πούστηδες», «αράπηδες», «Εβραίους», γράφω για γυναίκες, για φτωχούς. Ξέρω ότι πολλοί από τους ανθρώπους για τους οποίους γράφω δεν θα έδιναν τη συγκατάθεσή τους για κάτι τέτοιο. Δεν θα το μάθαιναν κιόλας».
«Όταν είσαι στην εξουσία το πιο εύκολο είναι να ξεχάσεις τους φτωχούς και τους αδύναμους»
Ο Εντουάρ αυτοπροσδιορίζεται ως αριστερός, κρατά όμως ένα βασικό στοιχείο, την μνήμη. Δεν θέλει να ξεχάσει από που ξεκίνησε, δεν θέλει να προδώσει αυτούς που εκφράζει, αυτό χρεώνει και στην σημερινή ευρωπαϊκή αριστερά, έτσι καταλαβαίνει γιατί ο φόβος του για την άνοδο της ακροδεξιάς στην Ευρώπη γίνεται πραγματικότητα: «Όταν είσαι στην εξουσία, το πιο εύκολο πράγμα είναι να ξεχάσεις τους φτωχούς και τους αδύναμους. Φτάνοντας στο Παρίσι και συναναστρεφόμενος την μπουρζουαζία, μου ήταν πολύ εύκολο να ξεχάσω τους ανθρώπους από τους οποίους προέρχομαι, όπως κάνουν και οι πιο πολλοί αριστεροί όταν έλθουν στην εξουσία, όπως έγινε στην Eλλάδα. Βγήκαν τάζοντας στους φτωχούς ότι μόλις έρθουν στην εξουσία εκείνοι θα γίνουν ένα «εργαλείο» της και μετά τους αγνόησαν. Οι αριστεροί είναι υπεύθυνοι γι’ αυτό που συμβαίνει, αυτούς κατηγορώ. Δεν μπορώ να κατηγορώ πια τον πατέρα μου που ψηφίζει το Εθνικό Μέτωπο».
Η ώρα περνούσε και έφτανε η σειρά μου για να υπογράψει τα βιβλία του, μιλήσαμε για λίγο, του είπα ότι τα μέρη μας μοιάζουν, ο Πειραιάς έχει λιμάνι, εργάτες, έζησε το προσφυγικό και την ακροδεξιά. Η απάντηση άμεση: «Δεν γράφω μόνο για τους Γάλλους, δεν ζουν μόνο οι Γάλλοι δύσκολα, γράφω για αυτούς που δεν γράφει κανείς».
Και αν τον ρωτήσεις ποιο είναι το «όπλο» του, από που αντλεί την δύναμη να φτάσει στην κορυφή της σύγχρονης ευρωπαϊκής λογοτεχνίας και να εμπνέει χιλιάδες νέους, απαντά και πάλι καθαρά, όπως στη συνέντευξη που παραχώρησε στη Lifo: «Από τότε που ήμουν μωρό άκουγα γύρω μου ότι «κανείς δεν μιλάει για μας», «κανείς δεν νοιάζεται», και μου δημιουργήθηκε μια εμμονή, γιατί είναι φρικτό να μην υπάρχεις πουθενά. Αυτά άκουγα συνέχεια. Και οι δύο γονείς μου είναι ακροδεξιοί, γιατί πίστευαν και πιστεύουν ακόμα ότι μόνο αυτοί νοιάζονται για μας. Το βιβλίο μου αποδεικνύει πόσο δυνατή μπορεί να είναι μια βιογραφία, σε πόσο άβολη, πραγματικά, θέση μπορεί να φέρει τους ανθρώπους. Γιατί η αλήθεια είναι ένα εργαλείο σύγκρουσης, αντιπαράθεσης, έχει πολύ μεγάλη πολιτική δύναμη».
Το άρθρο εμπεριέχει αποσπάσματα από την συνέντευξη του Εντουάρ Λουί στη Lifo.
Η παρουσίαση των βιβλίων του πραγματοποιήθηκε στις 10/9/2019 στα Public του Συντάγματος.
Τα βιβλία του κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Αντίποδες
