Το αντίο του Σταύρου Θεοδωράκη και ο απολογισμός στο φινάλε του Ποταμιού

125 mins read

Την αναστολή λειτουργίας του Κινήματος αποφάσισε η Μεγάλη Συνάντηση των Αντιπροσώπων μετά από πολύωρη συνεδρίαση των μελών της, την οποία παρακολούθησαν δεκάδες εθελοντές και φίλοι του Ποταμιού.

Συγκεκριμένα, υπέρ της αναστολής ψήφισε το 63% των μελών που συμμετείχαν στη ψηφοφορία, ενώ κατά της αναστολής ψήφισε το 36%. Σημαντικό είναι ότι στη συνεδρίαση συμμετείχαν 93 από τα 106 μέλη της ΜΕ.ΣΥ.Α, δηλαδή το 98% των μελών.

Η απόφαση του ανώτερου συλλογικού οργάνου του Κινήματος, που επέχει θέση διαρκούς συνεδρίου, έρχεται να προστεθεί στην πρόσφατη απόφαση του Πολιτικού Συμβουλίου, το οποίο επίσης ψήφισε με συντριπτική πλειοψηφία υπέρ της αναστολής λειτουργίας του Ποταμιού.

Στην ομιλία του, ο Σταύρος Θεοδωράκης, κατά την έναρξη της συνεδρίασης της ΜΕ.ΣΥ.Α, είπε μεταξύ άλλων τα εξής: «Αναστέλλουμε σήμερα τη λειτουργία μας. Παραμερίζουμε τον εγωισμό μας και στέλνουμε ένα μήνυμα στους 86 χιλιάδες πολίτες που μας ψήφισαν στις ευρωεκλογές. Αλλά και στους 377 χιλιάδες πολίτες που σκίρτησαν μαζί μας την Άνοιξη του ΄15. Τους ζητάμε  να μην χάσουν αυτό που τους έκανε Ποτάμι. Τους ζητάμε να σκεφθούν αυτά που καταφέραμε. Τα παλιά συνθήματα, οι ρηχές αντιπαραθέσεις, οι αφορισμοί, οι κοκορομαχίες, τα εξυπνακίστικα σχόλια δεν είναι πολιτική.

Τους ζητάμε, λοιπόν, να βάζουν ψηλά τον πήχη, για τους πολιτικούς.

Τους ζητάμε να διεκδικούν, ειλικρίνεια, ευθύτητα, αλήθεια!  

Ο σπόρος που ρίξαμε, θα φυτρώσει ξανά».

Ολόκληρη η ομιλία του Σταύρου Θεοδωράκη

Μπορούμε να αλλάξουμε τη ζωή μας;

Μπορούμε;…

Να βγω εγώ, να βγεις εσύ, να βγούμε πολλοί,

να γίνουμε ένα Ποτάμι που θα αλλάξει την Ελλάδα;

Αυτά αναρωτιόμουν τον Φεβρουάριο του 2014.

Και το κάναμε!

Δεν αλλάξαμε την Ελλάδα

Αλλάξαμε όμως… την ζωή πολλών ανθρώπων.

Υποστηρίξαμε με όλη μας τη δύναμη μια υπόθεση που πολλοί έλεγαν χαμένη! Και αποδείξαμε ότι τίποτα δεν πάει χαμένο! Θέλω να υπερηφανευτώ για τον άθλο Ποτάμι. Βγήκαμε μέσα στην κρίση με τους πολίτες σε βέρτιγκο, με την κοινωνία να ψάχνει ταχυδακτυλουργούς. Και εμείς… χωρίς φωνές και κολακείες, είπαμε πως ακριβώς έχουν τα πράγματα. Συγκρουστήκαμε με κάθε κόκκο συντηρητισμού και λαϊκισμού και παρουσιάσαμε μια διαφορετική πρόταση για την χώρα.

Προφανώς υπήρχαν και αδυναμίες. Δεν λέω ότι ήταν όλα σωστά και εφαρμόσιμα. Αλλά ήταν μια σύγχρονη πρόταση με γνώση της ευρωπαϊκής εμπειρίας. Σε μια στιγμή που τα παραδοσιακά κόμματα  αναμασούσαν ξανά γενικότητες, παρωχημένα τσιτάτα και ευχολόγια.

Εμείς όμως είχαμε πυξίδα! Και σε όλες τις κρίσιμες μάχες που δόθηκαν αυτά τα 5 χρόνια, ήμασταν στην σωστή μεριά. Πολεμηθήκαμε άγρια όλα αυτά τα χρόνια. Απειληθήκαμε, υβριστήκαμε, συκοφαντηθήκαμε! Από την πρώτη στιγμή, το ’14, μέχρι… προχθές. Αλλά όπως έλεγε και ο Μπομπ Ντίλαν: «τροβαδούρος που δεν τον διαπόμπευσαν, δεν είναι σοβαρός».

Δεν αφήσαμε όμως τις παρτιτούρες μας για να πιαστούμε στα χέρια. Ξεδιπλώσαμε σχέδια – μικρά και μεγάλα – και δείξαμε ότι υπάρχει και η πολιτική αλλιώς. Μια πολιτική που δεν νοιάζεται μόνο για τις συντεχνίες. Μια πολιτική που δεν καθοδηγείται από συμφέροντα. Δεν παζαρέψαμε την ανεξαρτησία μας. Δεν δειλιάσαμε – δεν υποχωρήσαμε. Και με κόστος μεγάλο ορίσαμε διαφορετικά το λάθος και το σωστό στην πολιτική, επιμένοντας σε μια ποταμίσια πολιτική ηθική.

Δεν ήμασταν το μικρό για τους διαφορετικούς. Ήμασταν το διαφορετικό για όλους. Με κορυφαίες στιγμές το καλοκαίρι του ’15 και τον Ιανουάριο του ’19. Τα βαριά σκάφη για να αποφύγουν τα βράχια, χρειάζονται την βοήθεια ενός δυνατού ρυμουλκού. Το ίδιο και η Ελλάδα για να αποφύγει τη δραχμή! Αυτό ήταν το Ποτάμι το καλοκαίρι του ’15.

Η πόρτα της Ευρώπης συνεχώς ανοιγόκλεινε. Ο ΣΥΡΙΖΑ αναζητούσε λύσεις στην Ρωσία και το Ιράν, ΝΔ και ΠΑΣΟΚ σκεφτόντουσαν μόνο την εκδίκηση, τους ένοιαζε μόνο η μέρα που θα επιστρέψουν στην εξουσία. Και το Ποτάμι, ο νεότερος παίχτης στο πολιτικό σκηνικό, αντί να πετροβολάει με περισσή ωριμότητα, μίλησε για συνεννόηση και έβαλε – στην σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών – το πλαίσιο του συμβιβασμού.

Ναι, το καλοκαίρι του ’15 ρυμουλκήσαμε όλους τους μεγάλους παίχτες του πολιτικού συστήματος στον συμβιβασμό. Ξεπεράσαμε έστω για λίγο το μαράζι της «διχαστικής» δημοκρατίας – έτσι έχει ορίσει την Δημοκρατία μας ο Αλιβιζάτος. Και αυτό είναι για μας υπερηφάνεια και όχι ντροπή.

Την ίδια υπευθυνότητα δείξαμε και τον Ιανουάριο του ’19. Απαλλάξαμε τη χώρα από ένα μεγάλο πρόβλημα που της στερούσε αξιοπιστία και την παγίδευε στα βαλκανικά της όρια. Ψηφίσαμε την συμφωνία των Πρεσπών, αυτήν την συμφωνία που σήμερα η κυβέρνηση της ΝΔ ζητά να εφαρμοστεί άμεσα και χωρίς καθυστερήσεις! Άμεσα και χωρίς καθυστερήσεις; Για μια συμφωνία που είναι «κακή και βλαπτική για την χώρα»;

Εμείς πάντως για το καλό των επόμενων γενεών προτιμήσαμε, σε μια κρίσιμη στιγμή για την πατρίδα, να έχουμε λόγο χωρίς κόμμα παρά κόμμα χωρίς λόγο.

Κάναμε προφανώς και λάθη – αυτά τα 5 χρόνια – κανένα όμως εις βάρος της Χώρας. Και το πρώτο μας λάθος ήταν ότι δεν αντιδράσαμε στην συκοφαντική επίθεση του 2014. Δεν ακούσαμε τους ποιητές που έλεγαν «δεν θα ήταν ύαινες, αν εμείς δεν ήμασταν αρνιά»! Επιδείξαμε μεγαθυμία ακόμη και απέναντι στα κομματικά τρολ της Κουμουνδούρου και των ακροδεξιών συνεταίρων τους. Η πρώτη οργανωμένη ιντερνετική εκστρατεία fake news στην Ελλάδα είχε στόχο το Ποτάμι. Και εμείς δεν αντιδράσαμε, και αυτό στην ζούγκλα το πληρώνεις.

Άλλο λάθος ήταν ότι δώσαμε χώρο και ευκαιρίες σε περιφερόμενους άεργους της δημόσιας ζωής. Κάναμε δεκτά, για να μιλήσω με όρους κοινωνικών δικτύων, τα αιτήματα φιλίας ανθρώπων που τελικά έβλεπαν το Ποτάμι ως ευκαιρία αποκατάστασης. Και όταν κάποιοι, κάπου το αποφάσιζαν, έφευγε και ένας! Κάθε κρίσιμη στιγμή έφευγε και ένας. Στήναμε την ενδεκάδα και παίζαμε με 8, μετά με 6, μετά με 3. Μια ατέλειωτη ιστορία προδοσίας…

Αναζητήσαμε στήριξη στην κοινωνία. Στους εκφραστές της, τις εφημερίδες, τους αναλυτές, στους λαλίστατους δημοσιολογούντες… Αδιαφορία! «Το να αναζητάς ηθική στην πολιτική, είναι ποίηση για κάποιους», θα έλεγα παραφράζοντας τον Τολστόι.

Μεγάλο λάθος – κυρίως δικό μου – είναι ότι πίστεψα, πιεζόμενος και από την Κοινοβουλευτική Ομάδα, ότι μπορούσαμε να φτιάξουμε ένα νέο Κίνημα συνεργαζόμενοι με παλιά κόμματα και παλιά συστήματα. Ήταν λάθος μου και απογοήτευσα πολλούς φίλους. Είχαμε όμως το θάρρος να το διορθώσουμε. Αρνηθήκαμε οφίτσια και καρέκλες και φύγαμε.  

Γυρίσαμε στους αληθινούς συμμάχους μας. Τους λογικούς ανθρώπους, τους δημιουργούς, τους νέους, τους αποκλεισμένους της πολιτικής. Τις μειοψηφίες που κανείς δεν ήθελε να τους πιάσει το χέρι. Και κυρίως όλους αυτούς που πιστεύουν σε μια Ελλάδα – κέντρο της Ευρώπης και όχι αποικία. Με αυτούς στην σκέψη μπήκαμε στην μάχη των ευρωεκλογών με ένα εξαιρετικό ψηφοδέλτιο, με προτάσεις πλήρεις και επεξεργασμένες, εκστρατεύοντας από χωρίον εις χωρίον! Η αποτυχία μας να εκλέξουμε ευρωβουλευτή, ήταν για όλους μας ένα σοκ. Η πλατεία ξαφνικά άρχισε να αδειάζει. Είχαμε δύο λύσεις, να κάνουμε ψηφοδέλτια με θείους και ξαδέλφες ή να πούμε «δεν κατεβαίνουμε»!

Επιλέξαμε ξανά το αληθινό! Γιατί αν υπάρχει ένα νήμα που συνδέει την ιστορία μας, είναι η αλήθεια! Τι κάνει λοιπόν ένα κόμμα, ένα Κίνημα, που ηττάται στη μάχη των μαχών; Συνεχίζει σαν να μην συνέβη τίποτα; Κερδίζει χρόνο και δίνει την ευκαιρία στην ηγεσία του και στα στελέχη του να βρουν ευκαιρίες αποκατάστασης; Να γίνουν ουρά σε ένα άλλο μεγαλύτερο κόμμα; Ή να γίνουν μια περιφερόμενη σφραγίδα που την μια μέρα παζαρεύει δεξιά και την άλλη παζαρεύει αριστερά;

Ναι, αυτός είναι ο συνήθης ελληνικός δρόμος. Γιατί κανείς δεν θέλει να είναι παρών στην ήττα του! Και να ξαφνικά, η εξαίρεση! Κάποιοι που δεν φοβόμαστε να κοιτάξουνε την ήττα στα μάτια! Κάποιοι που τολμάμε να κοιτάξουμε το μέλλον στα μάτια!

Φίλες και φίλοι,

Το Ποτάμι υπήρξε μια κυψέλη Δημιουργίας! Ένα δύσβατο μονοπάτι πολιτικής, που προσπαθήσαμε να το κάνουμε δρόμο! Μια τιτάνια προσπάθεια λίγων ανθρώπων. Εκατό στην Αθήνα, πενήντα στην Θεσσαλονίκη, τριάντα στα Χανιά και άλλοι δέκα – είκοσι σε κάθε πόλη. Σύνολο 500 πολίτες που στις καλές στιγμές γινόντουσαν και 5.000! Άλλαζε αυτή η χούφτα. Κάποιοι γυρνούσαν στις δουλειές τους, κάποιοι λοξοδρόμησαν… Χάθηκαν πολλοί σε αυτή την διαδρομή. Κάποιοι γιατί δεν μας κατάλαβαν, κάποιοι γιατί δεν τους καταλάβαμε.

Αλλά εμείς ήμασταν πάντα εδώ! Εσείς ήσασταν πάντα εδώ! Και αυτό θα μας συνδέει για πάντα. Οι παρέες, φίλες και φίλοι, γράφουν τις ιστορίες. Και εμείς είμαστε μια καλή και δυνατή παρέα. Και θα μείνουμε μια καλή και δυνατή παρέα!

Δύο μήνες τώρα από τις αρχές Σεπτεμβρίου, μόλις δηλαδή ξεπεράσαμε το σοκ της αποτυχίας, άρχισα να συναντώ φίλους και στελέχη του Κινήματος. Είδαμε μαζί με μέλη του Πολιτικού Συμβουλίου εκατοντάδες ανθρώπους στην Σεβαστουπόλεως, στον Πειραιά, στην Δυτική Αθήνα, στην Ελευσίνα, σε σπίτια, σε επισκέψεις – Κρήτη, Πελοπόννησο, Δυτική Ελλάδα, Θεσσαλία, Θράκη…

Μιλήσαμε με στελέχη της τοπικής αυτοδιοίκησης, των επιστημονικών επιτροπών, της επιτροπής διαλόγου, της νεολαίας. Συζητήσαμε όλες τις απόψεις, ψύχραιμα και νηφάλια. Όλος αυτός ο προβληματισμός έφτανε στο Πολιτικό Συμβούλιο, ξανά και ξανά, μέχρι  να ωριμάσουν οι σκέψεις και να αισθανθούμε ικανοί για να πάρουμε τις οριστικές μας αποφάσεις.

Έτσι φτάσαμε, με ωδίνες, στη σημερινή συνάντηση. Όπου, με πολιτικό θάρρος και αίσθημα ιστορικής ευθύνης, το Πολιτικό Συμβούλιο και εγώ προσωπικά εισηγούμαστε στη Μεγάλη Συνάντηση των Αντιπροσώπων την αναστολή λειτουργίας του Κινήματός μας.

Η συνέχιση της λειτουργίας του Ποταμιού, με τρόπο που να απαντάει στην ιστορία του, δεν είναι δυνατή! Η αναστολή λειτουργίας  δεν σημαίνει βέβαια ότι όλοι εμείς θα ιδιωτεύσουμε ή θα συνταξιοδοτηθούμε. Άλλωστε αρκετά στελέχη μας συνεχίζουν και σήμερα να πρωταγωνιστούν σε πολλά πεδία πολιτικής και βέβαια την Τοπική Αυτοδιοίκηση, τις ΜΚΟ, τα κοινωνικά δίκτυα. Όπως όμως έγραψε η Αντιγόνη Λυμπεράκη: Οι δυνατές σχέσεις δεν πρέπει να ξεθωριάζουν!

Το δικό μας Ποτάμι ήταν μια έκρηξη επιθυμίας, χαρά ζωής και αίσθησης ατομικής ευθύνης. Να μην το αφήσουμε να στερέψει λίγο-λίγο, αναμασώντας τα παλιά του μεγαλεία!

Ψηφίζουμε λοιπόν την αναστολή και παράλληλα ζητάμε από το υπουργείο Εσωτερικών να σταματήσει η οποιαδήποτε επιδότηση του Ποταμιού. Ό,τι λεφτά μας αναλογούν μέχρι τις ευρωεκλογές του 2023, ζητάμε να προστεθούν και αυτά στα 500.000 που δώσαμε για υποτροφίες στο ΕΚΠΑ.

Γιατί μπορεί κάποιοι να προσπάθησαν να το κρύψουν αλλά όλη η Ελλάδα έμαθε τελικά ότι το μικρό Ποτάμι εξασφάλισε 500.000 για υποτροφίες ανθρώπων που ήταν με το ένα πόδι στην Ελλάδα και με το άλλο στο εξωτερικό. Και τώρα αυτούς τους 25 νέους επιστήμονες θα τους κρατήσουμε εδώ. Μια μικρή συμβολή σε μια μεγάλη υπόθεση…

Γιατί αυτή η χώρα δεν θα έχει μέλλον αν τα πιο ανήσυχα μυαλά της σπρώχνονται συνεχώς εκτός!

Υποτροφίες «Ποτάμι» λοιπόν;

Όχι βέβαια!

Υποτροφίες Σταύρου Τσακυράκη!

Αυτό είναι το όνομα που ζητήσαμε να έχουν οι υποτροφίες μας. Και ο Πρύτανης συμφώνησε και η Σύγκλητος το αποφάσισε. Υποτροφίες Τσακυράκη! Για τον δάσκαλο Τσακυράκη. Για τον επαναστάτη Τσακυράκη. Για τον φίλο μας τον Σταύρο!

Το 2014, λίγο μετά την ίδρυση του Ποταμιού, ένα βράδυ δώσαμε ραντεβού σε ένα στενό της Ιπποκράτους, εκεί στα Εξάρχεια. Σε ένα φοιτητικό διαμέρισμα, μας περίμεναν 30 μαθητές του και μείναμε ώρες πολλές να συζητάμε. Κάποιοι όρθιοι και κάποιοι καθισμένοι στο πάτωμα, γιατί που να βρεθούν τόσες καρέκλες. «Χωρίς αυτούς δεν πάμε πουθενά», μου ψιθύριζε συνεχώς στο αυτί ο Σταύρος. Όλοι εμείς λοιπόν, «οι Αντιεξουσιαστές του λόγου», που έλεγε και ο Τσακυράκης, έχουμε μεγάλη υποχρέωση σε αυτόν τον μεγάλο διανοητή!  

Μας ρωτούσαν, και ακόμα κάποιοι μας ρωτούν, «Που βρίσκατε τη δύναμη να πάτε κόντρα σε ένα ολόκληρο σύστημα; Πως τα καταφέρνατε να εκφράζετε έναν λόγο ταυτόχρονα πολιτισμένο και ανυπάκουο;». Έχουμε και εμείς τους αγίους μας, έχουμε τις συμβουλές τους, τις αρχές τους, τα κείμενά τους, τη ματιά τους!

Γιάννης Κασπίρης

Δημήτρης Κουμάνταρος 

Δημήτρης Ποταμιάνος

Ρίκα Βαγιάνη

Δημήτρης Καδιανάκης

Άγγελος Δεληβοριάς!

«Μόνο ο πολιτισμός μπορεί να μας βγάλει από την κρίση», μας έλεγε ο μοναδικός μας Άγγελος. Και δεν εννοούσε βέβαια μόνο τα μουσεία, τα μάρμαρα και τις εκθέσεις. Είναι όλα αυτά και είναι η καθημερινή δράση μας που πρέπει να συνεχίζει να είναι πολιτισμένη και ανυπάκουη!

Θέλω όμως να απευθυνθώ και στους φίλους μου που εμφανίζονται να έχουν άλλη άποψη. Σε αυτούς που λένε «να συνεχίσει τώρα το Ποτάμι», λες και δεν συνέβη τίποτα. Ξέρω ότι η σκέψη τους ξεκινάει από την ίδια αφετηρία, είναι περήφανοι γι’ αυτά που έζησαν και θέλουν να συνεχίσουν να τα ζουν.

Όλοι μας, είμαστε υπερήφανοι. Και πρέπει να διαφυλάξουμε αυτή την υπερηφάνεια. Πως όμως; Η λεβεντιά είναι το κοινό γνώρισμα των αντρών και των γυναικών του Ποταμιού. Η λεβεντιά είναι μια πληγή που πάντα αίμα τρέχει, λένε στο χωριό μου. Η λεβεντιά δεν είναι τα φουσκωμένα μπράτσα, η λεβεντιά είναι το χαρακτηριστικό των ηττημένων που σηκώθηκαν. Των νικητών που είναι συνάμα ηττημένοι!

Μπήκαμε λοιπόν όρθιοι στην πολιτική και βγαίνουμε όρθιοι. Όχι ανήμποροι, μετά από λίγο καιρό. Όχι διαλυμένοι, όχι διχασμένοι. Όσοι όμως, παρόλα αυτά, αντιλαμβάνονται αλλιώς τα πράγματα και πιστεύουν ότι τώρα είναι η στιγμή της αντεπίθεσης για να κερδίσουμε όσους δεν κερδίσαμε στις ευρωεκλογές, πρέπει σήμερα να δώσουν κάποιες απαντήσεις. Ποιον ηγέτη σκέφτονται; Ποιο σύνθημα έχουν; Ποιος κόσμος είναι μαζί τους; Χωρίς αυτά τα τρία δεν υπάρχει κόμμα, δεν υπάρχει κίνημα.

Ποιον ηγέτη; Συλλογική ηγεσία όπως μου πρότεινε ένας φίλος; Με έναν που πάει αριστερά, έναν που πάει δεξιά και έναν που κάθεται στο κέντρο για να πιάσουμε όλα τα κοινά;

Ποιο σύνθημα; Το ΄14 ήμασταν απέναντι στους συντηρητικούς που κυβερνούσαν και απέναντι στους λαϊκιστές που κατέφθαναν. Τώρα, ποιο είναι το κεντρικό σύνθημα; Ένας καλύτερος Κυριάκος ή ένας βελτιωμένος Αλέξης δεν είναι πολιτική πρόταση.

Με ποιο κόσμο; Εδώ θα μου επιτρέψετε να είμαι λίγο πιο αυστηρός. Πολλές φορές υπάρχει ο κίνδυνος να ακούς τις φωνές στο δωμάτιο και να νομίζεις ότι ακούς όλον τον κόσμο.

Ακούμε κάποιους να λένε: «να κάνουμε μια εκστρατεία στις γειτονιές και τις περιφέρειες, να πούμε στον κόσμο ελάτε στο Ποτάμι και έτσι θα εισρεύσει νέο αίμα». Να τους ενημερώσουμε ότι το κάναμε! Την έρημο την διασχίσαμε πολλές φορές αυτά τα πέντε χρόνια! Το κάλεσμά μας ήταν συνεχές προς την κοινωνία. Και όσοι ήταν μαζί μας σε αυτή την ατέλειωτη περιοδεία, πότε με ντουντούκες στις πλατείες, πότε με το βανάκι μας στα χωριά, ξέρουν ότι εκεί έξω δεν υπάρχουν πολλοί που θέλουν να μπουν στην περιπέτεια της πολιτικής. Σου σφίγγουν το χέρι, σε ενθαρρύνουν αλλά σταματούν εκεί.

Αυτό είναι το πρόβλημα της νέας κοινωνίας, όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και στην Αγγλία, την Ισπανία, την Ιταλία, την Αμερική. Η συμμετοχή στα δημόσια πράγματα εξαντλείται σήμερα σε αναρτήσεις και likes. Τα κόμματα έχουν καταγραφεί στην συνείδηση των πολιτών ως ασανσέρ κοινωνικής και οικονομικής καταξίωσης. Πολιτικοί που χτίζουν καριέρες πάνω στα «ναι» του συμφέροντος πάνω στις μούτσες των αγανακτισμένων, πάνω στις πλάτες των εθνικιστών, πάνω στα «όχι» του εγωισμού. «Όλοι ίδιοι είναι», λένε οι πολίτες και μας παίρνει όλους η μπάλα.

Έτσι, με την πολιτική καταλήγουν να εμπλέκονται κυρίως αυτοί που αναζητούν ένα όφελος. Και κάποιοι τρελοί όπως εμείς, οι ωραίοι τρελοί της πολιτικής!

Κανείς όμως εδώ μέσα δεν θέλει να καταλήξει κομματικός γραφειοκράτης σε ένα «κόμμα σφραγίδα». Αυτό μας οδήγησε να δώσουμε γρήγορα το ταμείο για υποτροφίες. Να μην περάσει από κανέναν η ιδέα ότι θα ζήσουμε -ότι θα ζήσω- με κομματικά λεφτά.

Προφανώς, τα «κόμματα σφραγίδα» είναι απαραίτητα για το παλιό σύστημα. Και σήμερα πολλοί θα ήθελαν να προσθέσουν στη συλλογή τους μια χάντρα Ποτάμι. Να μοιράσουν δύο υποσχέσεις, δύο θέσεις και να πουν «Να, ήρθε μαζί μας το Ποτάμι». Πως θα το αποτρέψετε αυτό; Όλοι μαζί θα το αποτρέψουμε! Το Ποτάμι δεν θα μπει στα παζάρια. Το «πάμε και όπου βγει» δεν αρμόζει στο Ποτάμι και απειλεί αυτά που έχουμε μαζί δημιουργήσει.

Γι’ αυτό σας καλώ όλους να ψηφίσετε την γενναία πρόταση του Πολιτικού Συμβουλίου. Καλώ και τους φίλους που εμφανίζονται να θέλουν, εδώ και τώρα, την συνέχεια. Τους καλώ να συνταχθούν με την μεγάλη πλειοψηφία. Να μην βρεθεί ούτε ένας εκεί έξω να πει «και το Ποτάμι είναι μια από τα ίδια», «κάποιοι ήθελαν να δώσουν τα λεφτά και κάποιοι δεν ήθελαν», «κάποιοι έμειναν ασυμβίβαστοι μέχρι το τέλος και κάποιοι ήθελαν να διαπραγματευθούν». Πόσο πειστικοί, αλήθεια, θα είμαστε αν πούμε τώρα στην κοινωνία «είμαστε έτοιμοι», «είμαστε η λύση», «ελάτε μαζί μας»;

Θα έρθει όμως η στιγμή που θα είμαστε έτοιμοι! Αλλά θα είναι η στιγμή που και η κοινωνία θα είναι έτοιμη να ακούσει.

Ναι, κάποια στιγμή, θα χρειαστεί ξανά να βγουν κάποιοι να πουν την ιστορία που οι άλλοι δεν θα λένε. Αλλά η στιγμή, όμως, δεν είναι τώρα. Η κοινωνία γεννά τα Κινήματα, όχι η τύχη, όχι η νοσταλγία, όχι ο πληγωμένος εγωισμός! Οι επιδόσεις αυτών που κυριαρχούν σήμερα στην πολιτική σκηνή, τα λάθη που θα γίνουν -δεξιά και αριστερά- θα καθορίσουν εν πολλοίς πότε θα ξεπηδήσει το επόμενο Ποτάμι.

Αλλά και εμείς να μην είμαστε, θα είναι κάποιοι άλλοι. Γιατί το Ποτάμι απέδειξε ότι γίνεται! Εμείς στις ανηφόρα της ζωής φτιάξαμε το Ποτάμι και δεν θα δειλιάσουμε να το επιχειρήσουμε ξανά! Με νέες απαντήσεις όμως, γιατί οι ιδέες δεν ζουν στην ναφθαλίνη!

Το 2022, το 2023, χρονιές πολιτικών εξελίξεων, θα απέχουν αιώνες από το 2014 και το 2019. Οι αρχές και οι αξίες μας είναι η μαγιά για τις λύσεις, δεν είναι όμως οι λύσεις.

Η πληθυσμιακή έκρηξη στην Αφρική και την Ασία είναι η μεγάλη πρόκληση που θα πρέπει να απαντήσει η Ευρώπη. Η ιντερνετική δημοκρατία, η 4η βιομηχανική επανάσταση, η ευζωία, η αειφορία, η κλιματική αλλαγή, η εργασία των 4 ημερών είναι τα κεφάλαια που απαιτούν απαντήσεις από τον σύγχρονο κόσμο.

Η Ελλάδα βέβαια έχει ακόμη τους δικούς της εφιάλτες. Κομματικό Δημόσιο, υδροκέφαλες πόλεις, εγκατάλειψη της παραγωγής, καταστροφή των θαλασσών της, ανισότητες στην παιδεία, μονόφθαλμη Δικαιοσύνη, συνοριακές εντάσεις. Για να μείνω μόνο στα 7 επείγοντα για τα οποία πρέπει να αγωνισθούμε.

Ας δώσουμε, λοιπόν, σήμερα μια ώθηση στις αρχές και τις αξίες μας. Ας ψηφίσουμε για το Ποτάμι του μέλλοντος! Για την νέα πρόταση που αργά ή γρήγορα θα εμφανιστεί ξανά.

Αναστέλλουμε σήμερα τη λειτουργία μας. Παραμερίζουμε τον εγωισμό μας και στέλνουμε ένα μήνυμα στους 86 χιλιάδες πολίτες που μας ψήφισαν στις ευρωεκλογές. Αλλά και στους 377 χιλιάδες πολίτες που σκίρτησαν μαζί μας την Άνοιξη του ΄15. Τους ζητάμε  να μην χάσουν αυτό που τους έκανε Ποτάμι. Τους ζητάμε να σκεφθούν αυτά που καταφέραμε. Τα παλιά συνθήματα, οι ρηχές αντιπαραθέσεις, οι αφορισμοί, οι κοκορομαχίες, τα εξυπνακίστικα σχόλια δεν είναι πολιτική.

Τους ζητάμε, λοιπόν, να βάζουν ψηλά τον πήχη, για τους πολιτικούς.

Τους ζητάμε να διεκδικούν, ειλικρίνεια, ευθύτητα, αλήθεια!  

Ο σπόρος που ρίξαμε, θα φυτρώσει ξανά!

Facebook Comments

Τελευταία Νέα