Απορούν και εξίστανται στο ΚΙΝΑΛ με το εύρημα της Merton Analysis ότι το 92% των ψηφοφόρων τους βλέπουν θετικά τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Έφτασε μάλιστα στο σημείο ο Κεγκέρογλου να δηλώσει ότι ο Στρατός Φαναράς έκανε «φανταστική δημοσκόπηση».
Είναι κλασικό πολιτικό σύνδρομο να αρνείσαι την πραγματικότητα. Και μαζί με αυτή και τις δημοσκοπήσεις. Έχει συμβεί σε πολλούς, όχι μόνο στο ΚΙΝΑΛ. Είναι πρόσφατη ακόμη η άρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, όταν ήταν κυβέρνηση, να πιστέψει ότι τα γκάλοπ που του έδιναν 10 μονάδες διαφορά με τη ΝΔ ήταν αληθινά. Αποδείχτηκε όμως στην κάλπη ότι έλεγαν την αλήθεια. Όπως λένε την αλήθεια και τώρα, όσο κι αν διαμαρτύρονται στο ΚΙΝΑΛ.
Γιατί, όμως, οι εννιά στους δέκα ψηφοφόρους του ΚΙΝΑΛ έχουν καλή γνώμη για τον Μητσοτάκη; Και γιατί δεν είναι αυτό τόσο ύποπτο και ανεξήγητο όσο το βρίσκουν στην Χαριλάου Τρικούπη; Η εξήγηση είναι σχετικά απλή: ο Μητσοτάκης είναι ένας μετριοπαθής, κεντρώος πολιτικός που ως πρωθυπουργός, μέχρι στιγμής, κάνει περίπου ό,τι θα έκανε κι ένας πρωθυπουργός προερχόμενος από το ΠΑΣΟΚ. Ούτως ή άλλως, εδώ και πολλά χρόνια, όσο κι αν αυτό ακούγεται ενοχλητικό στα αφτιά των κομματικών μηχανισμών, ΝΔ και ΠΑΣΟΚ (ή ΚΙΝΑΛ) έχουν πολλά κοινά και όλο και λιγότερες διαφορές. Για να είμαστε ειλικρινείς, ένα κομμάτι των μεν και των δε – αυτό που κινείται πέριξ του κέντρου – σχεδόν ταυτίζονται και σίγουρα τους χωρίζουν πολύ λιγότερα μεταξύ τους από αυτά που τους χωρίζουν με τους «ακραίους» των κομμάτων τους. Αυτό είναι ξεκάθαρο στη βάση των δυο κομμάτων – και αποτυπώνεται στην αποδοχή του Μητσοτάκη από τη συντριπτική πλειοψηφία των ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ – αλλά είναι πιο δυσδιάκριτο στο επίπεδο του πολιτικού, στελεχιακού δυναμικού. Κι εκεί, βέβαια, πολλά επώνυμα στελέχη του ΠΑΣΟΚ πέρασαν τα τελευταία χρόνια στο χώρο της ΝΔ και σήμερα στελεχώνουν την κυβέρνηση Μητσοτάκη, αλλά η κομματική ή παραταξιακή συνείδηση πολλών άλλων κρατάει ακόμη στο χώρο του ΚΙΝΑΛ αρκετούς πολιτικούς που εκπροσωπούν αυτό το 92% των ψηφοφόρων του που αν και το ψηφίζουν, δεν έχουν πρόβλημα να παραδεχτούν ότι τους αρέσει κι ο Μητσοτάκης.
Είναι παράξενο που στο ΚΙΝΑΛ κάνουν πως δεν το καταλαβαίνουν. Κι όμως, έχειξανασυμβεί σε μικρότερο βαθμό, ακόμη κι όταν τα δυο κόμματα ήταν περίπου ισοδύναμα. Ο Σημίτης άρεσε σε πολλούς Νεοδημοκράτες, ο Κώστας Καραμανλής σε αρκετούς Πασόκους, ο Σαμαράς ψηφίστηκε από πρώην ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ το 2012 για να μην έρθει ο ΣΥΡΙΖΑ και το 2015 σε μια ύστατη προσπάθεια να μην έρθουν οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, ο δε Βενιζέλος ήταν και παραμένει εξαιρετικά δημοφιλής στο κομμάτι των κεντροδεξιών ψηφοφόρων της ΝΔ.
Είναι κρίμα που όλα αυτά δεν τα αντιλαμβάνονται – ή παριστάνουν πως δεν τα αντιλαμβάνονται – στην Χαριλάου Τρικούπη. Όσο πιο γρήγορα τα αντιληφθούν και τα ενσωματώσουν, τόσο περισσότερες πιθανότητες έχουν να μην αποξενωθούν από την εκλογική βάση που τους απέμεινε.
Από το 1996 που ο Σημίτης διαδέχθηκε τον Ανδρέα Παπανδρέου κι ένα χρόνο μετά, όταν ο Κώστας Καραμανλής διαδέχτηκε τον Μιλτιάδη Έβερτ, τα δυο μεγάλα κόμματα, παρά τις σφοδρές πολιτικές τους συγκρούσεις, συνέκλιναν στο κέντρο κι εκεί κρινόταν τελικά ο νικητής των εκλογών. Η εμφάνιση του ΣΥΡΙΖΑ είχε συγκυριακό χαρακτήρα. Υπήρξε πολιτικό προϊόν της κρίσης και σήμερα – μη μπορώντας να μετατραπεί σε μια σύγχρονη Κεντροαριστερά, δυσκολεύεται να επιβιώσει ως μεγάλο κόμμα στο μετά την κρίση σκηνικό.
Το ΚΙΝΑΛ (ΠΑΣΟΚ) θεωρητικά μπορεί να έχει ξανά την ευκαιρία να πρωταγωνιστήσει στον άλλο πόλο. Για να έχει πιθανότητες, όμως, πρέπει τουλάχιστον να μπορεί να αντέξει την πραγματικότητα και να αντιληφθεί αυτό που έχουν ήδη αντιληφθεί οι ψηφοφόροι του: ότι ο δρόμος για να ξαναγίνει κόμμα εξουσίας περνάει από το κέντρο κι όχι από στενά δρομάκια πέριξ της Κουμουνδούρου.
Τι θέλουν οι 9 στους 10 του ΚΙΝΑΛ «θαυμαστές» του Μητσοτάκη που το βλέπει ο Φαναράς αλλά όχι ο Κεγκέρογλου
