Μπορείς να βγάλεις τη Φώφη από το Σοβιέτ, αλλά όχι το Σοβιέτ από τη Φώφη

33 mins read

Η Φώφη Γεννηματά χρειάστηκε μερικά λεπτά στο ίδιο δωμάτιο με τους συνδικαλιστές της ΟΤΟΕ για να απαντήσει με μια της φράση σε ό,τι αναλύουν ο εκλιπών καθηγητής Σταύρος Τσακυράκης και ο συγγραφέας Απόστολος Δοξιάδης στο βιβλίο (προϊόν μεταξύ τους συζήτησης) «Από πού κι ως πού είναι όλοι οι αγώνες δίκαιοι»; (Εκδόσεις Μεταίχμιο, Αθήνα 2018, 120 σελ.)

Οι συνδικαλιστές, συνάντησαν την πρόεδρο του ΚΙΝΑΛ αναζητώντας στήριξη στον αγώνα που δίνουν για να μην γίνουν 24 απολύσεις στην τράπεζα Πειραιώς και εννοείται ότι η πρόεδρος τους την έδωσε. Απλόχερα. Ίσως σκεφθείτε ότι το έκανε από συντεχνιακή συμπαράσταση. Η ίδια άλλωστε είναι συνταξιούχος τραπεζοϋπάλληλος από τα 51 της χρόνια καθώς «διορίστηκε» στην Εθνική Τράπεζα το 1986, έναν χρόνο πριν αποφοιτήσει από το πανεπιστήμιο. Θα έλεγε κανείς ότι η πρόεδρος ενσαρκώνει το όνειρο που είχε σχεδόν κάθε Έλληνας τη δεκαετία της
«αλλαγής».

Εξεμάνη λοιπόν η κυρία Γεννήματα και δήλωσε σχετικά: «Ό,τι δεν έγινε στην καρδιά της κρίσης, γίνεται τώρα με την κυβέρνηση Μητσοτάκη. Η Τράπεζα Πειραιώς προχωρεί σε ομαδικές απολύσεις εργαζομένων». Συνέχισε δε λέγοντας ότι το κόμμα της ζητά από την Κυβέρνηση «να παρέμβει τώρα, ώστε οι απολύσεις να ακυρωθούν. Αλίμονο αν οι τράπεζες -που έχουν στηριχθεί με χρήματα του ελληνικού λαού- αφεθούν ασύδοτες και στα θέματα της απασχόλησης».

Η δήλωση ακούγεται αρκούντως λογική αλλά μια πιο προσεκτική ματιά στα γεγονότα, καταδεικνύει ότι απαντά με σαφήνεια στους Τσακυράκη-Δοξιάδη. Στην Ελλάδα του 2020, αρκεί να ζητήσει κάτι μια συντεχνία για να χαρακτηριστεί δίκαιο από όποιον αναζητά αφορμές για καφενειακή αντιπολίτευση. Η Φώφη Γεννήματα προασπίζεται τον συντεχνιασμό που οδήγησε το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα σε θριάμβους. Πιστεύει μάλλον ότι αυτός είναι ο δρόμος για να δοξασθεί. Η επανεφεύρεση του παλαιού ΠΑΣΟΚ. Όχι απλώς του Ορθόδοξου αλλά του παλαιοημερολογίτικου. Κάτι σαν το πολιτικό ανάλογο της μονής Εσφιγμένου.

Τα γεγονότα λοιπόν έχουν ως εξής. Η Τράπεζα Πειραιώς ήρθε σε συμφωνία με τον Σουηδικό όμιλο Intrum προκειμένου να δημιουργήσουν κοινή εταιρεία για τη διαχείριση κόκκινων δανείων ύψους 26 δισ. ευρώ που είχε στο χαρτοφυλάκιό της η τράπεζα καθώς και ενός πορτφόλιο ακινήτων αξίας ενός δισεκατομμυρίου ευρώ. Στο πλαίσιο αυτής της συμφωνίας, το προσωπικό που εργάζονταν στο σχετικό τμήμα (RBU-Recovery Business Unit) ενημερώθηκε ότι θα πρέπει να μεταφερθεί στη νέα κοινή εταιρεία. Διατηρώντας μάλιστα όλα τα εργασιακά-ασφαλιστικά δικαιώματα αλλά και λαμβάνοντας ένα σοβαρό bonus για τη μετακίνηση, ήτοι 9 μικτούς μισθούς.

Εννοείται ότι οι περισσότεροι εργαζόμενοι έσπευσαν να δηλώσουν συμμετοχή. Αν και η τράπεζα δεν έχει δώσει ακριβή στοιχεία, από τους 1300 εργαζομένους που αφορούσε ο συγκεκριμένος σχεδιασμός, αρνήθηκαν την πρόταση της τράπεζας λίγο περισσότεροι από 100. Παρά το γεγονός ότι δεν είχε καμία υποχρέωση να τους διατηρήσει στο μισθολόγιό της, η διοίκηση της Τράπεζας -γνωρίζοντας ότι θα υπάρξουν σφοδρές αντιδράσεις- αναζήτησε θέσεις στο δίκτυό της προκειμένου να μεταταχθούν. Κυρίως σε καταστήματα. Πολλοί από τους συγκεκριμένους 100 εργαζομένους αρνήθηκαν και αυτό το ενδεχόμενο. Υπό το δεδομένο κράτος του φόβου της κατακραυγής, η Τράπεζα τους πρότεινε να μεταταχθούν σε θυγατρικές της. Συνάντησε την άρνησή τους. Στις 2 Δεκεμβρίου λοιπόν προχώρησε στην απόλυσή τους.

Αυτό το ιστορικό είναι προφανώς γνωστό στην κυρία Γεννήματα αλλά ωστόσο θεωρεί ασυδοσία την απόφαση της Διοίκησης της Τράπεζας. Ουσιαστικά θεωρεί ασυδοσία οποιαδήποτε απόλυση τραπεζοϋπαλλήλου. Συντάσσεται πλήρως με τον ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος χαρακτηρίζει εκδικητικές τις απολύσεις, χωρίς ωστόσο να εξηγεί (κατά πάγια τακτική) τι και ποιόν εκδικείται η διοίκηση. Συντάσσεται ακόμη και με τους εργατοπατέρες κάθε λογής που συνεχίζουν να φέρονται με τον τρόπο που οδήγησε στη συνδικαλιστική ασυδοσία της δεκαετίας του ’80. Με την ΟΜΕ-ΟΤΕ για παράδειγμα να χαρακτηρίζει τις απολύσεις «παράνομες». Από όλους αυτούς, οι αντιδράσεις ήταν αναμενόμενες. Από το «προοδευτικό» ΚΙΝΑΛ ωστόσο, θα περιμέναμε μια πιο σοβαρή ανάλυση των γεγονότων και όχι μια a priori δικαίωση των συνδικαλιστών.

Έχοντας πάρει φόρα, η κυρία Γεννήματα, δεν σταματά εκεί. Ζητά την παρέμβαση της Κυβέρνησης για να ακυρωθούν οι απολύσεις. Ζητά δηλαδή να τιμήσουμε τις παραδόσεις και να συνεχίσουμε τις πρακτικές που μας οδήγησαν στην ηθική πρωτίστως αλλά και στην πραγματική χρεοκοπία. Πρόκειται για μια προκλητική άποψη. Όχι μόνο γιατί υπερασπίζεται τον ασύδοτο συνδικαλισμό αλλά κυρίως γιατί προκαλεί όλους όσοι έχασαν τις δουλειές τους σε μη προνομιακούς τομείς απασχόλησης. Σε όλους όσοι υπέστησαν τις συνέπειες των πελατειακών και συντεχνιακών πολιτικών και αναγκάστηκαν να αφήσουν τη χώρα τους αναζητώντας ένα πιο δίκαιο μέλλον στο εξωτερικό. Αλλά έτσι γίνεται στα σοβιέτ. Πάντα υπάρχει μια νομενκλατούρα που στηρίζει την εξουσία και απολαμβάνει προνόμια έναντι του συνόλου της κοινωνίας…

 

Facebook Comments

Τελευταία Νέα