Η απόφαση της Κυβέρνησης να αναστείλει τις λειτουργίες σε όλους τους χώρους λατρείας -ανεξαρτήτως δόγματος-, εμπεριέχει όλη τη φιλοσοφία Μητσοτάκη για τον τρόπο με τον οποίο ο Πρωθυπουργός χειρίζεται τις μεταρρυθμίσεις, τις οποίες έχει ανάγκη η ελληνική κοινωνία.
Μεταρρυθμίσεις που κατά γενική ομολογία είναι απαραίτητες αλλά τις οποίες οι κυβερνήσεις αδυνατούσαν να υλοποιήσουν υπό το βάρος της πίεσης μικροσυμφερόντων και ιδεολογικών αγκυλώσεων. Επιχείρησε να συνεργαστεί με την ιεραρχία της Ορθόδοξης Εκκλησίας, τους έδωσε χρόνο, τους παρότρυνε δημοσίως αλλά εις μάτην.
Μάλιστα με την καθυστέρηση στη λήψη της σχετικής απόφασης, ο Πρωθυπουργός σπατάλησε ένα μέρος από την καλή εικόνα που δημιούργησε με την αποφασιστικότητά του στις αποφάσεις για τον περιορισμό της εξάπλωσης του ιού. Το έκανε για να διευκολύνει την Εκκλησία και να μην οξυνθούν τα πνεύματα.
Όταν είδε ότι οι παπάδες αδυνατούν να αντιληφθούν τι είναι σωστό για την κοινωνία και το ποίμνιο, παρενέβη. Δεν υπολόγισε τις αντιδράσεις τους, εμμένοντας στο δόγμα: “πρώτα η ασφάλεια και η υγεία της κοινότητας”. Είναι ο δεύτερος Πρωθυπουργός που δεν υποκύπτει στον παράλογο εκβιασμό της εκκλησίας, μετά τον Κώστα Σημίτη, ο οποίος είχε κάνει ακριβώς το ίδιο την περίοδο με τις ταυτότητες.
Ο ΣΥΡΙΖΑ τον κατηγορεί ότι καθυστέρησε, επενδύοντας στη φθορά που μπορεί να προκαλέσει μια ορθολογική κριτική. Όποιος είναι έξω απ’ το χορό, πολλά τραγούδια ξέρει φυσικά. Παραλείπει βεβαίως ο Αλέξης Χαρίτσης να θυμίσει τη στάση του ΣΥΡΙΖΑ απέναντι στον ίδιο τον Υπουργό του, όταν ομού αρχιεπίσκοπος και Πάνος Καμένος ζήτησαν την κεφαλή του Νίκου Φίλη επί πίνακι.
Γενναιόδωρα ο τότε Πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας τους την έδωσε. Ουδείς ξεχνά βέβαια ότι ο ΣΥΡΙΖΑ απέφυγε -όπως ο διάολος το λιβάνι- να υλοποιήσει το πάγιο αίτημα της εγχώριας ριζοσπαστικής αριστεράς για διαχωρισμό κράτους και εκκλησίας. Ο Μητσοτάκης δεν ενήργησε αυταρχικά. Εάν το έκανε θα έδινε το δικαίωμα σε χριστιανοχούλιγκανς να τον κατηγορήσουν για “διωγμούς” των Χριστιανών.
Ήδη ο Αμβρόσιος, τέως Καλαβρύτων, το έπραξε. Με την ίδια στάση θα συντάσσονταν φυσικά και η αντιπολίτευση. Θα έκανε προφανώς λόγο για χούντα. Μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ να διαμαρτύρονταν επειδή η Κυβέρνηση δεν έκλεισε τις εκκλησίες αλλά με την ίδια ευκολία θα ούρλιαζε αν τις έκλεινε την πρώτη ημέρα με πολιτική απόφαση.
“Παλατζάρει” με ευκολία στις δύο βάρκες της υπευθυνότητας και του λαϊκισμού. Με έναν άκρως φιλελεύθερο τρόπο, ο Μητσοτάκης επιχειρεί τη συναίνεση σε όλα τα θέματα, στη βάση της κοινής λογικής. Επιχειρεί τη σύνθεση των απόψεων ακόμη και με τους πολιτικούς ή ιδεολογικούς του αντιπάλους.
Όταν τα πράγματα ζορίζουν όμως, όταν η κατάσταση απαιτεί πολιτική παρέμβαση δεν διστάζει. Αυτός ο τρόπος διακυβέρνησης μοιάζει να του “βγαίνει’. Μετά το ατέλειωτο “μπρος-πίσω” οι αντιδράσεις για το κλείσιμο των ναών δεν προκάλεσαν την αναμενόμενη οργή του χριστεπώνυμου πλήθους.
Το ίδιο συνέβη και με το προσφυγικό. Υπήρχαν αντιδράσεις εξαρχής αλλά ο Μητσοτάκης εξάντλησε τα όρια διαλόγου, εκθέτοντας απλώς όσους με στείρο τρόπο αντιδρούσαν. Έτσι πορεύεται παντού και δεν αφήνει εκκρεμότητες.
Προφανώς δεν μπορεί να ικανοποιεί τους πάντες, αλλά δεν εξαντλεί εξαρχής τον αυταρχισμό που διακρίνει παραδοσιακά το ελληνικό κράτος. Αυτό το τελευταίο έχει βραχυκυκλώσει όσους περίμεναν ότι θα κάνουν εύκολη αντιπολίτευση στη “χούντα Μητσοτάκη”.
