Σε καμία εκλογική αναμέτρηση στο πρόσφατο παρελθόν που αφορούσε την Ευρώπη δεν έγινε στην Ελλάδα ντιμπέιτ πολιτικών αρχηγών.
Η συλλογιστική ήταν απλή: τα κόμματα, είτε είχαν μια έτοιμη λίστα προσώπων, είτε εσχάτως ζητούσαν από τους πολίτες να αποφασίσουν για τους ευρωβουλευτές μας. Κανείς αρχηγός κόμματος, όμως, δεν εκτίθετο στη λαϊκή ψήφο.
Το 2014, δε, ήταν μια άκρως ενδιαφέρουσα χρονιά. Τότε, ο δυναμικός κ. Τσίπρας είχε το χρίσμα του υποψηφίου για την προεδρία της Κομισιόν με την ευρωομάδα της Αριστεράς και μάλιστα είχε συμμετάσχει με αυτή του την ιδιότητα στη διαδικασια που είχε γίνει σε ευρωπαϊκό επίπεδο, χωρίς, ομολογουμένως, να…θέλξει. Τότε, όμως, ο κ. Τσίπρας δεν ζητούσε ντιμπέιτ.
Τι άλλαξε από τις εκλογές του 2014 ως το 2019; Επί της διαδικασίας, απολύτως τίποτε. Ως προς το πολιτικό διακύβευμα, φυσικά, πολλά. Ο κ. Τσίπρας, λοιπόν, θεωρεί τη δημόσια παρουσία του απέναντι στον κ. Μητσοτάκη ως το «δυνατό του χαρτί». Θα ζητούσε να παίξει το δυνατό του χαρτί με τόση ένταση, αν αισθανόταν σίγουρος για την εκλογική του επίδοση, όπως το 2014, όταν ήταν «καβάλα στ’ άλογο» και όλα έδειχναν νίκη του; Η απάντηση είναι ότι ο κ. Τσίπρας ξέρει ότι χάνει και απλά προσπαθεί να κλείσει τη διαφορά όσο περισσότερο μπορεί.
Από την άλλη, η ΝΔ δεν θα μπει στη λογική του πρωθυπουργού. Ο κ. Τσίπρας θα φωνάζει για ντιμπέιτ και η ΝΔ θα ανανεώνει το ραντεβού των δύο για τη Βουλή.
Ο εξ απορρήτων
