Σκαλίζοντας παλιότερες συνεντεύξεις του Δημήτρη Λιγνάδη, όλο και αχνοφαίνονταν αναφορές στα «πάθη» του, όπως τα ονόμαζε ο ίδιος. Δεν είναι μόνο η δήλωση περί «εθισμού στο σεξ».
Το 2016, σε συνέντευξή του στην Εφημερίδα των Συντακτών, έλεγε:
«Αυτό που μπορεί να σου στρέψει το μυαλό αλλού, και πάλι όμως πυρακτώνοντάς το, είναι ο έρωτας. Κανένα άλλο συναίσθημα, καμιά ιδεολογία, μόνον ο έρως. Ετσι τρυγάς τη ζωή.
• Ακόμη κι αν φτάνετε στα άκρα;
Τι σημαίνει όρια στην ηλικία μου; Τα αληθινά άκρα τα φτάνεις όταν δεν το καταλαβαίνεις. Η συνείδηση είναι γνώρισμα του ενήλικα. Το βασικό σε κάποιον που είναι πρωτοπόρος είναι να μην το ξέρει. Γιατί αν το ξέρει δεν είναι, απλώς μιμείται την πρωτοπορία.
Οπως ο αληθινά τρελός δεν ξέρει ότι δεν είναι ο Μέγας Ναπολέων. Θα ήθελα έναν κόσμο ποιητικό, τη μοναδικότητα του μποέμ, του ακραίου, του επαναστάτη. Στο βάθος είμαι ένας δειλός άνθρωπος. Φοβάμαι διάφορα, όπως τις αρρώστιες.
Από την άλλη είμαι άνθρωπος των παθών, θέλω να ακούω αίμα να κυλάει στις φλέβες μου όχι χλωροφύλλη. Ξέρω ότι μπορεί να με οδηγήσουν στη φωτιά. Ομως αν δεν ρισκάρω, δεν αναπνέω. Θα μου πεις: θέλεις να γκρεμιστείς; Σίγουρα όχι. Αλλά αν χρειαστεί να λιώσουν τα φτερά μου, ας λιώσουν».
Όταν ο Λιγνάδης δήλωνε: «Είμαι άνθρωπος των παθών, ξέρω ότι μπορεί να με οδηγήσουν στη φωτιά»
