«Ξαφνικά ένιωσα μια μαχαιριά στον αέρα της εκπομπής αλλά δεν είχα εμπειρία από τέτοιο πόνο», είπε χαρακτηριστικά ο Πέτρος Τατσόπουλος ξεκινώντας να μιλά πρώτη φορά δημόσια για την περιπέτεια της υγείας του.
Στη συνέντευξη που έδωσε στον Alpha και τον Αντώνη Σρόιτερ εξομολογήθηκε τις συγκλονιστικές στιγμές που έζησε στον τηλεοπτικό αέρα του στούντιο του ALPHA, όταν στον τηλεοπτικό αέρα ένιωσε τον οξύ διαχωρισμό ανευρύσματος ανιούσας αορτής αλλά και για όλα όσα με τα οποία ήρθε αντιμέτωπος στη μάχη του για τη ζωή.
«Νιώθω ότι μου δόθηκε μια δεύτερη ευκαιρία», είπε στη συνέντευξή του ο πρώην βουλευτής, η οποία με τον τίτλο «Πώς νίκησα τον Θάνατο» αποτύπωσε σε τέσσερις λέξεις τη μάχη του Πέτρου Τατσόπουλου με την αιφνίδια εμφάνιση της θανατηφόρας, για τους περισσότερους ασθενείς, καρδιοπάθειάς του. «Έπρεπε να γίνει συντονισμός πολλών ανθρώπων με απόλυτη ακρίβεια σε μηδέν χρόνο. Δεν υπήρχε περιθώριο λάθους», τόνισε.
Για τον ίδιο, εκείνο το πρωινό της Τρίτης, την 1η του Οκτώβρη, ήταν ένα το ξεκίνημα μιας ημέρας σαν όλες τις άλλες. Τίποτα δεν προμήνυε τι θα ακολουθούσε… «Είμαι καλεσμένος στον ALPHA, στον κ. Χατζή και την κα. Μπόλα. Ξυπνάω καλά, δεν έχω δυσφορία, η ημέρα είναι υπέροχη, καλοκαίρι για Οκτώβριο.»
Σρόιτερ: Τι αφήνει όλο αυτό;
Τατσόπουλος: Αφήνει πολλά πράγματα παράλληλα και ταυτόχρονα. Πράγματα που δεν μπορείς να τα φανταστείς. Τα περισσότερα τα αφήνει η τύχη… Υπήρχε ένα βιβλίο του Ζακ Μονό, ενός Γάλλου νομπελίστα, το «Η τύχη και η αναγκαιότητα» και θυμάμαι ότι ανέφερε πως όλες οι δυνάμεις στη φύση είναι συνδυασμός τύχης και αναγκαιότητας… τηρουμένων των αναλογιών και στη δική μου περίπτωση συνέβη κάτι αντίστοιχο…
Η αναγκαιότητα της αντιμετώπισης ενός καρδιολογικού επεισοδίου περιπλέχτηκε με την τύχη του να βρεθεί με συνομιλητή στην εκπομπή, τον πρώην υπουργό Δημήτρη Βίτσα, και να περιμένει τη δική του εμφάνιση ο πλαστικός χειρουργός Γιάννης Λύρας, ενώ κανονικά θα έπρεπε να είχε προηγηθεί και να μην βρίσκεται στο πλατό για να τον βοηθήσει…
Τατσόπουλος: Ξαφνικά ένιωσα μια μαχαιριά… μια μαχαιριά στο στήθος… δεν μπορώ να την πω αλλιώς. Εκ των υστέρων μου είπαν ότι η επίσημη ορολογία για αυτό που μου συνέβη, ο οξύς διαχωρισμός ανευρύσματος ανιούσας αορτής, ένας παράλληλος χαρακτηρισμός περιλαμβάνει τη λέξη ξιφίδιο. Νιώθεις μια μαχαιριά στην καρδιά, η οποία αντανακλάται κιόλας, αντικατοπτρίζεται στην πλάτη. Πολύ δυνατή μαχαιριά, πολύ έντονη και ταυτόχρονα πολύ σύντομη
Τα όσα ακολούθησαν στον αέρα της εκπομπής τα έβλεπαν με κομμένη την ανάσα εκατοντάδες χιλιάδες τηλεθεατές.
Τατσόπουλος: Επειδή ήταν κάτι που δεν είχα ξανανιώσει, δεν είναι ένα μούδιασμα, δεν είναι μια ζαλάδα, είναι κάτι που δεν το έχω ξαναζήσει ποτέ… φυσικό είναι να με πανικοβάλλει
Σρόιτερ: Σκέφτηκες ότι είσαι στον τηλεοπτικό αέρα; Και λες, ωχ μην πάθω τίποτα στον αέρα τώρα;
Τατσόπουλος: Βέβαια. Το σκέφτηκα. Η πρώτη επίδραση του «αέρα» ήταν κατασταλτική. Δηλαδή, όταν είσαι στον αέρα δεν σε κινητοποιεί με τον ίδιο τρόπο που θα σε κινητοποιούσε αν δεν ήσουν στον αέρα. Έχεις μια ντροπή, μια αιδώ που λες «Μην γίνω ρεζίλι»… τα σκέφτεσαι όλα αυτά.
Αυτό που δεν είδαν και δεν κατάλαβαν οι τηλεθεατές ήταν ότι ο πρώην βουλευτής βρισκόταν ξαπλωμένος στο πλατό της εκπομπής, ακόμη και μετά το διαφημιστικό διάλειμμα όπου οι παρουσιαστές προσπαθούσαν να καθησυχάσουν τον κόσμο και να συνεχίσουν την τηλεοπτική μετάδοση, ενώ ο ίδιος δεχόταν τις πρώτες βοήθειες από τον πλαστικό χειρουργό Γιάννη Λύρα, περιμένοντας το ασθενοφόρο και δίνοντας μάχη με το κάθε δευτερόλεπτο που περνούσε.
Σρόιτερ: Τι περνάει από το μυαλό σου εκείνη την ώρα;
Τατσόπουλος: Ως πιθανότητες τα πάντα. Δεν υπάρχει κάποια προϋπηρεσία, κάποιο δεδικασμένο στο κεφάλι μου που να λέει «Α, θα γίνει σαν την άλλη φορά… δεν ξέρω… μπορεί να πάω σπίτι μου, μπορεί να πάω και στο 1ο Νεκροταφείο.
Τατσόπουλος: Έχω μια μεγάλη κατάπτωση. Η Ελένη, η γυναίκα μου, είπε πως μόλις με είδε είχε την εντύπωση πως κάποιος με είχε καταβρέξει με ένα λάστιχο. Ήταν ιδρώτας. Η πίεσή μου είχε πέσει στο πάτωμα. Ο Δημήτρης Λυμπεριάδης, ο επικεφαλής καρδιοχειρουργός, είπε ότι η πίεσή μου ήταν στο 3 με 4. Αυτό σημαίνει πως ήταν θέμα λίγων λεπτών για να συμβούν μια σειρά από τραγωδίες από τις οποίες πρέπει να σου πω, ο θάνατος δεν ήταν και η σημαντικότερη. Για αυτούς που η εργατική τους δύναμη είναι το μυαλό τους, το να έχουν μη αναστρέψιμες εγκεφαλικές βλάβες, κατ’ επέκταση κινητικές, ηπατικές, νεφρικές, μπορεί να είναι χειρότερο και από το θάνατο. Το ανεύρυσμα μπορούσε να λειτουργήσει σαν πυροκροτητής για μια σειρά από τραγωδίες, με πολύ λίγες πιθανότητες να έβγαινα ζωντανός, το ανεύρυσμα θεωρείται μια από τις; Υψηλότερες αιτίες αιφνίδιου θανάτου ενώ, μόνο το 33% επιζεί και από όσους καταφέρουν να επιζήσουν από το χειρουργείο.
Στο νοσοκομείο ο Πέτρος Τατσόπουλος περιγράφει πως έζησε σκηνή που θύμιζε ταινία σπλάτερ, όταν τον άνοιγαν προτού δράσει η αναισθησία ωστόσο, δεν παρέλειψε να αναδείξει τον πολύτιμο ρόλο που έπαιξε στη μάχη για τη ζωή του ο χειρουργός του Δημήτρης Λυμπεριάδης.
Τατσόπουλος: Νομίζω ότι έπαιξε κλειδί και δεν μπορώ παρά να εκδηλώσω την ευγνωμοσύνη μου στον Δημήτρη Λυμπεριάδη. Έπρεπε να πάρει μια σειρά από αποφάσεις σε χρόνο μηδέν. Είπε πρέπει να μπει αμέσως σε χειρουργείο… σε σημείο που αρχίζει και γίνεται σπλάτερ λίγο μετά…
Έτσι, ενώ τον κοίμιζαν ο χειρουργός του τον άνοιγε σιγά – σιγά…
Σρόιτερ: Το κατάλαβες καθόλου;
Τατσόπουλος: Κοίτα, και αν το κατάλαβα το κατάλαβα για τόσα λίγα δεύτερα, που είναι τόσο μεγάλο το σοκ εκείνη τη στιγμή… κάτω από καταστάσεις τρομερού πόνου ένας δευτερεύων πόνος μπορεί να περάσει και απαρατήρητος.
Σρόιτερ: Είσαι στο κρεβάτι, μπαίνει η γυναίκα σου μέσα…. Συγκινείσαι εκείνη την ώρα;
Τατσόπουλος: Ναι… Ήμουν πολύ ευσυγκίνητος. Εκείνες τις ώρες έβαζα τα κλάματα… έχω κλάψει πολύ περισσότερο από ό,τι έχω κλάψει σε όλη μου τη ζωή.
Τατσόπουλος: Εδώ υπήρχε μια πρώτη παρεξήγηση που θα ήθελα να πω και το οφείλω στον Δημήτρη Βίτσα. Ο Δημήτρης δεν κατάλαβε τι ακριβώς συνέβη. Εντελώς φυσικό, εδώ εγώ δεν είχα καταλάβει. Είπε να τελειώσω πρώτα και εννοούσε φυσικά να τελειώσει την φράση του και να τελειώσουμε την κουβέντα. Αυτό λοιπόν, με όλα τα καντάρια κακοβουλίας που έχουν όλες οι παρατάξεις, μεταφράστηκε ως η απόλυτη αναλγησία του Συριζαίου, που προκειμένου να πει την άποψή του δεν πα’ να πεθάνουν τριγύρω του και όλοι οι συνομιλητές του. Αυτό αν δεν το κάνεις μόνο για πλάκα, έχει τόσο μεγάλα αποθέματα μοχθηρίας από πίσω τα οποία πρέπει ως κοινωνία να μας προβληματίσει.
Σρόιτερ: Τι σου έμαθε αυτή η ιστορία;
Τατσόπουλος: Ότι ξαφνικά σου δίνεται μια δεύτερη ευκαιρία από την αρχή. Αφού, τυπικά τουλάχιστον, δεν είμαι καρδιοπαθής αυτή τη στιγμή, έχω θεραπευτεί και βρίσκομαι στο στάδιο της αποκατάστασης, έχω περάσει τους μεγάλους σκοπέλους και υφάλους της εγκεφαλικής ανεπάρκειας, νιώθω ότι κάποιος μου λέει: Ωραία, σβήσε τώρα, σβήνουμε τα 60, ξανά ξεκινάμε από την αρχή. Όλα αυτά που θεωρούμε κοινό τόπο, το οξυγόνο υπάρχει, το νερό υπάρχει, όλα τα αγαθά υπάρχουν, ε, καλό είναι να αρχίσουμε να τα ξανασκεφτόμαστε…
