Στις εκλογές δεν πήρε μέρος, στελέχη του έθεσαν υποψηφιότητα με τα γαλάζια ψηφοδέλτια, ο Σταύρος παραιτήθηκε από επικεφαλής, ο Μαυρωτάς υποτίθεται ότι ανέλαβε την ηγεσία αλλά μετά πήγε Γενικός Γραμματέας Αθλητισμού στην κυβέρνηση ΝΔ, αφού πρώτα έγραψε ένα άρθρο για τη μετεξέλιξη του Ποταμιού.
Σεβαστουπόλεως υπάρχει, με περιορισμένο προσωπικό, κρατική χρηματοδότηση ρέει ακόμη, ανακοινώσεις βγαίνουν πού και πού, συνέδριο υποτίθεται ότι προετοιμάζεται για το φθινόπωρο για να απαντηθούν όλα εκεί.
Στο μεταξύ απαντάει η ζωή. Όποιος βρίσκει διέξοδο φεύγει, κάποιοι, αξιόλογοι, επιμένουν στην ανάγκη αυτόνομης ύπαρξης του Ποταμιού αλλά δεν ξέρουν ποια είναι η δομή, ποιες οι διαδικασίες, ποια η θεσμική λειτουργία, ποιοι οι συνομιλητές τους, ποια η προοπτική, οι βαθύτερες σκέψεις, η στρατηγική – αν υπάρχει τίποτα απ όλα αυτά.
Το βέβαιο είναι ότι υπάρχει ασάφεια, αμφιθυμία, βραδύτητα, μετεωρισμός, και μια ανυπόφορη εκκρεμότητα για όσους πίστεψαν στο Ποτάμι και συνεχίζουν να πιστεύουν στην αναγκαιότητα της παρουσίας του και μετά την εκλογική αποτυχία του.
Θα γίνει think tank; Κάτι άλλο που θα κινείται στις παρυφές της επαγγελματικής πολιτικής; Θα κατεβάσει ρολά; Θα κάνει restart και με ποιους όρους; Θα αναδειχθεί άλλη ηγεσία στο συνέδριο; Θα χει κουράγιο κανείς μέχρι τότε; Ο Σταύρος μένει φεύγοντας ή φεύγει μένοντας; Και πού το πάει; Ξέρει ή ψάχνει;
Το Ποτάμι είχε πάντα ποιότητα, αισθητική, θάρρος και ειλικρίνεια. Θα είναι πολύ κρίμα τώρα στον επίλογο να αλλάξει δέρμα – αυτή θα είναι η οριστική ήττα, το τέλος του τέλους.
Υπάρχει Ποτάμι;
