Χρειάζεται καλύτερο security για το δικό μας «μαγαζί»

31 mins read

Στο άκουσμα του ηχητικού Μιωνή και στη θέα των αποκαλύψεων των Παραπολιτικών για την ύπαρξη παρακράτους, μεγάλη μερίδα των πολιτών νιώθουν ξαφνιασμένοι και προφανώς οργισμένοι.

Υπάρχουν φυσικά και εκείνοι που νιώθουν δικαίωση επειδή «τα έλεγαν από τότε» αλλά συνεχίζουν να είναι οργισμένοι. Οι μέχρι τώρα ενδείξεις δείχνουν ότι η χώρα πέρασε ξυστά από μια εξέλιξη εξαιρετικά δυστοπική. Όμως το κυρίαρχο «κοινό αίσθημα» δεν θα πρέπει να είναι η οργή και η ιδεολογική εκδίκηση αλλά το αίτημα για θωράκιση των θεσμών ώστε να μην κινδυνέψουμε στο μέλλον από οutsourcing και «ατζέντες των μαγαζιών».

Οι πολίτες αποδοκίμασαν εμφατικά τις πρακτικές του «μαγαζιού» στις εκλογές του περασμένου Ιουλίου και μάλιστα χωρίς να έχουν στα χέρια τους πολλά διαθέσιμα στοιχεία. Όσο οι πληροφορίες βλέπουν το φως της δημοσιότητας η αποδοκιμασία συνεχίζεται και αυτό αποτυπώνεται δημοσκοπικά. Ουσιαστικά «το αντισύριζα μέτωπο» ενισχύεται και στις τάξεις του προσχωρούν προφανώς άνθρωποι οι οποίοι μέχρι πρόσφατα υμνούσαν τον (αυτοαποκαλούμενο) ηγέτη Αλέξη Τσίπρα και τις διαγαλαξιακές ικανότητες της στενής ομάδας που τον πλαισίωνε.

Όσοι αυτομολούν αλλά και εκείνοι που συνιστούν το original αντισυριζα μέτωπο, βλέπουν αυτή τη διαδικασία σαν την ωρίμανση των πολιτών. Κάτι σαν εμβόλιο κατά του λαϊκισμού. Ο πληθυσμός έλαβε μια ισχυρή αλλά όχι θανατηφόρο δόση από τον αριστερίστικο λαϊκισμό του ΣΥΡΙΖΑ και ανέπτυξε αντισώματα. Τα οποία κατά τη γνώμη τους μπορούν να προστατέψουν μελλοντικά τη δημοκρατία. Το μόνο υποπροϊόν αυτής της διαδικασίας εκλογίκευσης, είναι οι λαϊκιστές πολιτικοί της αριστεράς, οι οποίοι κατά τη γνώμη των πολλών πρέπει να αφανισθούν από το πολιτικό προσκήνιο. Το ότι οι κεντρώοι και οι δεξιοί ψηφοφόροι δεν απειλούν με κρεμάλες είναι μια ειδοποιός διαφορά αλλά η πρόοδος δεν θα συντελεστεί μόνο με τη συστηματική απαξίωση του μαγαζάτορα, των μετρ και των σερβιτόρων.

Σκεφθείτε ότι πολλοί από τους λιγότερο επώνυμους πρωταγωνιστές αυτής της διαδικασίας συνεχίζουν να αποτελούν μέρος του κρατικού μηχανισμού. Συνεχίζουν ακόμη και σήμερα να ζυμώνονται με την πολιτική εξουσία και προσδοκούν είτε σε μια καλή μεταγραφή (με το γκουβέρνο πάντα) είτε σε μια καλή μεταχείριση όταν η επάρατος δεξιά του Μητσοτάκη προχωρήσει στη δική της «νύχτα των κρυστάλλων».

Η λύση φυσικά δεν μπορεί να γίνει με τις μεθόδους Τράμπ και Όρμπαν, τις οποίες τόσο αγάπησε ο ΣΥΡΙΖΑ. Δεν μπορεί ο Πρωθυπουργός να δώσει εντολή στον Τσιάρα να “ξυρίσει” όσους του φαίνονται ύποπτοι ή ακόμη χειρότερα όσοι δεν γλύφουν σωστά. Δεν μπορεί επίσης να μεταχειριστεί πρόχειρα στημένα ΜΜΕ για να τους πλήξει ηθικά. Αυτές είναι μέθοδοι μαφίας και δεν θα έχουν το επιθυμητό αποτέλεσμα. Θα δημιουργήσουν μόνο πόλωση και διχασμό.

Η δικαιοσύνη θα έπρεπε βεβαίως να ελέγχει την εκτελεστική εξουσία και να προλαμβάνει τέτοια φαινόμενα outsourcing. Καθώς φαίνεται όμως δεν είναι ικανή να περιφρουρήσει ούτε καν τη δική της ομαλή λειτουργία. Αρκεί ένας Ρασπούτιν από το Δουργούτι για να καταστρατηγήσει κάθε έννοια δικαίου, χωρίς ουσιαστική δυνατότητα αντίδρασης. Γνωρίζαμε από την αρχή της κρίσης (και ακόμη παλαιότερα) ότι η δικαιοσύνη νοσεί. Δεν καταφέραμε να κάνουμε κάτι. Ήταν ο μόνος χώρος που έμεινε πρακτικά ανέγγιχτος από την κρίση. Βουτηγμένοι σε τόνους από σκονισμένα δικόγραφα κάποιοι δικαστές πάσχιζαν να περισώσουν την τιμή του χώρου τους αλλά έμοιαζαν αβοήθητοι. Και απελπιστικά λίγοι.

Μοιάζει να είναι μια μοναδική ευκαιρία να απαλλαγούμε από ένα νοσηρό δικαστικό σύστημα και δεν πρέπει να την αφήσουμε να πάει χαμένη. Τα μέχρι τώρα δεδομένα δείχνουν ότι οι πολιτικοί «αυτουργοί« επιχείρησαν ανεπιτυχώς να βυθίσουν τη χώρα σε μια άνευ προηγουμένου απολυταρχική δυστοπία. Οι φυσικοί αυτουργοί και οι συνένοχοι από την άλλη δεν πρέπει να καλυφθούν ούτε πίσω από δαιδαλώδεις διαδικασίες ούτε φυσικά πίσω από deals με την «απέναντι πλευρά».

Αυτή η μαφιόζικη ισορροπία τρόμου πρέπει να σταματήσει. Είναι χρήσιμη μόνο σε εκείνους οι οποίοι εκβιάζουν για να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντα του παραμάγαζού τους. Συνεχίζει ωστόσο να συμβαίνει σχεδόν αδιάλειπτα τα τελευταία 200 χρόνια του σύγχρονου ελληνικού κράτους. Η ριζική μεταρρύθμιση της δικαιοσύνης είναι η μόνη εξέλιξη που θα μετατρέψει την Ελλάδα σε σύγχρονο δημοκρατικό κράτος. Διότι μπορεί οι συγκεκριμένοι σκευωροί να μην μπορούσαν να δέσουν ούτε τα κορδόνια τους αλλά κανείς δεν μας λέει ότι μια επόμενη γενιά σκευωρών, πιο αδίστακτη και πιο καταρτισμένη δεν θα επιχειρήσει το ίδιο. Μόνη μας ελπίδα είναι να θωρακίσουμε τη δημοκρατία μας. Να προστατέψουμε καλύτερα το δικό μας “μαγαζί”.

Διότι μαγαζί είναι μόνο ένα. Η Ελλάδα. Και μέτοχοι όλοι οι πολίτες. Όλα τ’ άλλα είναι απλώς επικίνδυνα παραμάγαζα…

Facebook Comments