Ο δημόσιος διάλογος, στη βουλή, στα δελτία ειδήσεων, στα social media, στα κοινωνικά μέσα δικτύωσης μέχρι και στα καφενεία έχει καταληφθεί από γεγονότα σημαντικά όχι όμως αυτά που αποτελούν προτεραιότητα των Ελλήνων και της χώρας.
Ποια είναι αυτά που απασχολούν τα πρωτοσέλιδα και τους αρθρογράφους;
Α) Το μακεδονικό ως ένα ζήτημα που άφησε πίσω του πλέον βαθύ διχασμό και απρόβλεπτες εξελίξεις και
Β) Οι πολιτικές συνέπειες του Μακεδονικού. Πολιτικές συνέπειες που οφείλονται στον χειρισμό του του Π/Θ και οδηγούν σε επικίνδυνα κοινοβουλευτικά μονοπάτια.
Η αίσθηση ότι η χώρα έχει υποστεί μια αναίτια εθνική ήττα στο «Μακεδονικό» και ο πολιτικός και κοινοβουλευτικός εξευτελισμός που παρακολουθούμε, αποτελούν τα κυρίαρχα θέματα συζήτησης στην πατρίδα μας.
Τα όσα εκτυλίσσονται μπροστά μας, σε καθημερινή βάση, οδηγούν την πολιτική από την απαξίωση στη γελοιοποίηση.
Δυστυχώς, ωθούν την δημοκρατία σε μια μορφή αυταρχικού λαϊκισμού με κοινοβουλευτικό μανδύα.
Σ ΄αυτό το περιβάλλον, είναι εντυπωσιακό το ότι οι δημοσκοπήσεις επιμένουν να φέρουν, ως πρώτης προτεραιότητας θέματα, την οικονομία και την ανεργία. Η ενασχόληση, όμως, με αυτά, φαίνεται να είναι περιθωριακή, να ακούγεται αδιάφορη και, εν τέλει, όσοι επιμένουν να ενδιαφέρονται γι’ αυτά, να φαντάζουν ως γραφικοί τύποι που ακούγονται μέσα στα δικά τους “echorooms” (θάλαμοι αντήχησης).
Η ανόρθωση της οικονομίας, που σημαίνει ζωντανή αγορά, επιτυχείς επιχειρήσεις και δημιουργία αξιοπρεπών θέσεων εργασίας, είναι αυτό που όλοι θέλουν, αλλά που δεν αποτυπώνεται επ’ ουδενί, παρ’ όλες τις προσπάθειες κάποιων ανθρώπων, στο δημόσιο διάλογο.
Η εγχώρια αποταμίευση παραμένει απελπιστικά χαμηλή, οι συνθήκες χρηματοδότησης πολύ περιορισμένες και η αιμορραγία πόρων, που οφείλεται στο σχέδιο αποπληρωμής του τεράστιου χρέους, μοιάζει ακατάσχετη.
Τι χρειάζεται, όμως, η χώρα;
Όπως επισημαίνει ο ΟΟΣΑ και πολλοί άλλοι Διεθνείς Οργανισμοί, υπάρχει ανάγκη Ξένων Άμεσων Επενδύσεων.
Χρειάζεται ενέσεις χρηματοδότησης, τεχνογνωσίας, εξωστρέφειας και όσμωση με τις παγκόσμιες εξελίξεις.
Μετά την μεταπολίτευση, η χώρα ποτέ δεν είχε σημαντικές επιδόσεις στην προσέλκυση Ξένων Άμεσων Επενδύσεων (ΞΑΕ), που ήταν πάντα χαμηλότερες από τον μέσο όρο της ΕΕ.
Όμως, μετά τη «χρεοκοπία» και τις μεταρρυθμίσεις των μνημονίων, ήταν αυτονόητο ότι η οικονομία έπρεπε να ανοίξει, η γραφειοκρατία να περιοριστεί και το επιχειρηματικό περιβάλλον να γίνει θετικό για τους ξένους επενδυτές, οι οποίοι, στο κάτω-κάτω, έχουν πολλών ειδών επιλογές σε όλα σχεδόν τα σημεία του πλανήτη. Οι μεταρρυθμιστικές, όμως, προσπάθειες, δεν κατέληξαν σε πραγματικές μεταρρυθμίσεις με απτά αποτελέσματα. Κι αυτό, λόγω της ασυνέχειας, της χαλαρότητας και των οπισθοδρομήσεων της Κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ, που είχαν ως αποτέλεσμα την εξαιρετικά ασθενή θέση της Ελλάδας, όσον αφορά την άσκηση επιχειρηματικής δραστηριότητας.
Σύμφωνα με το GlobalCompetitivenessReport, η Ελλάδα κατατάσσεται το 2017-2018, στην 87η θέση (2016-2017 86η)σε ό,τι αφορά την γενική ανταγωνιστικότητα της οικονομίας. Αντίστοιχα η Τουρκία, με τα πολλά προβλήματα και την εμπόλεμη ουσιαστικά κατάσταση, βρίσκεται στην 53η θέση από την 55η που ήταν πριν.
Αντίστοιχα, η έκθεση της Παγκόσμιας Τράπεζας για το 2018, κατατάσσει τη χώρα μας στην 67η θέση από την 61η που ήταν το 2017, ενώ η Τουρκία ανεβαίνει από την 69η στην 60ή.
Αρκεί κανείς να δει τις βασικές συστάσεις του ΟΟΣΑ για να αντιληφθεί, με μια ματιά, τις μεταρρυθμίσεις που προτείνονται για τις επιχειρήσεις, την εργασία και την αντιμετώπιση των θεμάτων φτώχειας, για να κατανοήσει ότι υπάρχει οδικός χάρτης προκειμένου να βγει η χώρα από το τούνελ της αποεπένδυσης.
Για να καταλάβουμε τη διαφορά που προκύπτει στην ανάπτυξη, από την εφαρμογή πολιτικών από κυβερνήσεις που πραγματικά ενδιαφέρονται μακροχρόνια για τη χώρα τους , η Ιρλανδία το 2015 προσέλκυσε ΞΑΕ που ανήλθαν στο 60% του ΑΕΠ της, ενώ στην Ελλάδα το 2016, η ροή έφτασε μόλις το 12%.
Στην Ελλάδα, η πολιτική αστάθεια, η άρνηση των πραγματικά εθνικών προτεραιοτήτων, η επιφανειακή υλοποίηση των μεταρρυθμίσεων και, βεβαίως, το φορολογικό σύστημα, καθιστά το επενδυτικό περιβάλλον απωθητικό για ξένους επενδυτές. Ιδιαίτερα για επενδύσεις που χρειάζονται χρόνο για την υλοποίηση τους, που είναι σε ανταγωνιστικούς τομείς και έχουν έντονο εξαγωγικό προσανατολισμό. Με απλά λόγια, αυτές που δημιουργούν δουλειές , φέρνουν κεφάλαια, φέρνουν νέα τεχνογνωσία, παράγουν προϊόντα και υπηρεσίες και εξάγουν.
Την προεκλογική περίοδο, που ήδη ξεκίνησε, πολιτικοί και αναλυτές προβλέπουν ότι θα υπάρξουν βουνά λάσπης, διχαστική πόλωση, σπίλωση αντιπάλων. Πρωτίστως βλέπουν, πρόσκαιρα οικονομικά ανταλλάγματα σε συγκεκριμένες ομάδες ψηφοφόρων, με στόχο την εδώ και τώρα ανταλλαγή ψήφου και επιδόματος, ανεξάρτητα από τις επιπτώσεις στην ανάπτυξη, δηλαδή στο μέλλον των παιδιών μας.
Σε όλο αυτό το σκηνικό, ποιος θα μπορούσε να φανταστεί τους πολίτες να κάθονται μπροστά στις οθόνες των τηλεοράσεων, για να παρακολουθήσουν μια συζήτηση μεταξύ του σημερινού και του αυριανού Π/Θ, για το πώς μπορεί να γίνει η προσέλκυση ξένων επενδύσεων!
Και για να ευθυμήσουμε, πριν κλάψουμε, ίσως μια αλλαγή αφηγήματος και του τρόπου παρουσίασης των προτεραιοτήτων, να κινούσε το ενδιαφέρον των πολιτών. Για φανταστείτε ένα γηπεδικό σύνθημα «Γίγαντα πρωθυπουργέ φέρε στη χώρα τις ΞΑΕ…»
*Η Άννα Διαμαντοπούλου είναι Πρόεδρος του Δικτύου για τη Μεταρρύθμιση στην Ελλάδα και την Ευρώπη
πρ. Επίτροπος ΕΕ – πρ. Υπουργός
ΞΑΕ…. ΟΛΕ!
