Ώρα να κλείσουμε τη βιντεοκλήση

24 mins read

Είναι γεγονός πως διανύουμε μια πολύ δύσκολη περίοδο στη ζωή μας. Έχω δει αυτήν την πρόταση σε πολλά άρθρα και δημοσιεύσεις. Δεν γνωρίζω εάν γίνεται πραγματικά αντιληπτό το περιεχόμενό της.

(το ίδιο ισχύει και για εμένα προφανώς)

Είχα μια συζήτηση με έναν ξάδερφό μου, ο οποίος βρίσκεται στην Αγγλία αυτή τη στιγμή καθώς εργάζεται εκεί. Συζητούσαμε για την όλη κατάσταση, τις πρακτικές των κυβερνήσεων, την αντιμετώπιση του κόσμου αλλά κυρίως για την επόμενη του ιού ημέρα. Δεν ήταν η πρώτη μας συζήτηση αυτές τις ημέρες. Αυτό το θέμα μας έχει απασχολήσει επανειλημμένα, όπως και πολλούς άλλους, αλλά πάντα, όπως συνέβαινε και με τις περισσότερες συζητήσεις μας, ανανεώναμε το διαδικτυακό μας ραντεβού και η συζήτηση-διαφωνία συνεχιζόταν σε άλλη κλήση. Μεταφέρω το περιεχόμενο του προβληματισμού μας και σε εσάς, μήπως και βοηθήσετε.

Η επόμενη ημέρα δεν θα είναι εύκολη. Μια παγκόσμια οικονομία σε ύφεση, μεγαλύτερα χάσματα ανάμεσα σε κράτη και κοινωνικές τάξεις και μια αντίδραση σε έναν κόσμο που θα προσπαθεί να έρθει στα μέτρα του, η οποία ακόμη δεν ξέρουμε τι μορφή θα πάρει. Όλοι μας θα επηρεαστούμε από αυτήν τη νέα πραγματικότητα . Άλλοι λιγότερο, άλλοι περισσότερο. Το σημαντικό είναι να αναλογιστούμε τη δική μας θέση μας σε όλο αυτό, να τη συγκρίνουμε με αυτή άλλων (κυρίως όσων βρίσκονται και θα βρίσκονται σε δυσκολότερη από εμάς) και αφού περάσουμε αυτό το πρώτο στάδιο που σκεφτήκαμε τον εαυτό μας (no judgement, απολύτως λογικό) να δούμε τι είμαστε σε θέση να κάνουμε αυτή τη στιγμή.

Αυτή η έκκληση είναι και προσωπική. Με ανησυχεί η καθημερινότητα σε μια post-crisis πραγματικότητα. Όταν οι όροι της κοινωνίας επαναπροσδιορίζονται, όταν το σύστημα αμφισβητείται και τα θεμέλια μιας κοινωνίας έχουν ταρακουνηθεί στον πυρήνα τους, καλούμαστε να σταθούμε στο ύψος πρωτόγνωρων περιστάσεων για να σχεδιάσουμε τον καμβά του αύριο. Αυτές οι κομβικές στιγμές, σπάνιες σε τέτοια τουλάχιστον κλίμακα στη ζωή ενός ανθρώπου ,  ορίζουν και εμάς τους ίδιους.

Οι περιστάσεις αυτές μας καλούν να πάρουμε αποφάσεις, σε μεγαλύτερη ή μικρότερη κλίμακα ο καθένας, που θα δώσουν κατευθύνσεις προς νέα μοντέλα και συμπεριφορές. Αυτές οι διεργασίες θα γίνονται σε παράλληλα επίπεδα. Δεν μιλάμε μόνο για πολιτικές κρατών και κυβερνήσεων, αποφάσεις διεθνών οργανισμών και μεγάλων εταιριών. Μιλάμε και για τη διαμόρφωση μιας διαφορετικής καθημερινότητας από τη συνηθισμένη. Στη διαμόρφωση της οποίας οφείλουμε να έχουμε πρωταγωνιστικό ρόλο. Έννοιες όπως προτεραιότητες αποκτούν μια νέα υπόσταση, σχέδια και στόχοι επαναπροσδιορίζονται και η ανάγκη συμμετοχής μας στη δημόσια συζήτηση εντείνεται.

Μπορεί να ξεκινάει από τον εθελοντισμό σε μια γειτονιά, στην δραστηριοποίηση των νέων ενός νομού, στην προσπάθεια κινητοποίησης των συμφοιτητών στο πανεπιστήμιο μέχρι και στο να εκφράσουμε μια γνώμη μας σε ένα άρθρο . Η συζήτηση αυτή για την προσπάθεια διάπλασης μιας νέας καθημερινότητας έχει ήδη ξεκινήσει από ‘λίγους’ και ο δημόσιος αυτός διάλογος πρόκειται να παίξει καθοριστικό ρόλο για τη μετά τον ιό εποχή. Μένει τώρα εμείς οι ‘πολλοί’ να σταματήσουμε τη βιντεοκλήση με τον ξάδερφο από την Αγγλία και να αρχίσουμε να εκθέτουμε τις απόψεις μας με διττό θάρρος. Θάρρος για όλα όσα εκείνα πιστεύουμε ότι πρέπει να αλλάξουν (και πως) αλλά και θάρρος για να αναθεωρήσουμε, να συνδιαμορφώσουμε και να βρούμε κοινές αφετηρίες.

Πώς το είπε να δεις; «Μη ρωτάς τι μπορεί να κάνει η χώρα σου για εσένα, ρώτα τι μπορείς να κάνεις εσύ για να βελτιώσεις την καθημερινότητά σου και αυτή των ανθρώπων σου» ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων.

Facebook Comments

Τελευταία Νέα