Μπορεί -κατά τη γνώμη πολλών συντρόφων- ο ΣυΡιζΑ να μην πήρε ποτέ την εξουσία αλλά ουδείς μπορεί να αρνηθεί ότι κάποιοι πήραν μια καλή γεύση. Κυριολεκτικά μιλώντας, οι υποψήφιοι ευρωβουλευτές που παρακάθισαν σε γεύμα στη βεράντα του Μαξίμου, διαπίστωσαν πώς τρώει η εξουσία.
Λιτά, άφθονα και σε μέρη που μόνον μια ελίτ έχει πρόσβαση. Όπως δηλαδή το Πρωθυπουργικό γραφείο. Το ιστορικό κτήριο που όταν χτίστηκε ήταν εκτός σχεδίου πόλεως, μετετράπη το 1982 (με πρωτοβουλία Μενιου Κουτσόγιωργα) σε γραφείο του πρωθυπουργού, εκτός των χωρών του κοινοβουλίου. Πριν από αυτή την αλλαγή χρήσης το κτήριο φιλοξενούσε ξένους ηγέτες.
Ο συμβολισμός της διοργάνωσης μιας κομματικής εκδήλωσης από τον πρωθυπουργό στους χώρους του γραφείου του είναι εξαιρετικά ισχυρός. Είναι δικό μας το «μαγαζί» και το κάνουμε ότι θέλουμε. Όχι με θεσμικό τρόπο. Δεν κάλεσε εκεί π.χ. ξένους ηγέτες ή έστω τους πολιτικούς αρχηγούς. Κάλεσε στελέχη του κόμματός του και δημοσία -φαντάζομαι- δαπάνη παρέθεσε γεύμα στα πλαίσια της προεκλογικής μάχης του κόμματος για τις ευρωεκλογές. Αν ο ΣυΡιζΑ κερδίσει, μπορούν να σκαρώσουν και ένα γλεντάκι μετά μουσικής στους κήπους του μεγάρου που είναι «παράδεισος» την άνοιξη. Τα σπίτια και τα μέγαρα βεβαίως είναι για να χρησιμοποιούνται, θα μπορούσε να πει κανείς. Δυστυχώς δεν έχουμε φθάσει ακόμη στο επίπεδο της λατινικής Αμερικής.
Είδαμε για παράδειγμα ότι το νέο λατινοαμερικάνικο πρότυπο του Αλέξη Τσίπρα, ο Έβο ο Μοράλες, έχει ένα penthouse για αυτές τις δουλειές, το οποίο και ονομάζει «σπίτι του λαού». Εδώ ο Πρωθυπουργός μένει σε ένα διαμέρισμα στην Κυψέλη. Που να το κάνει το τραπέζι δηλαδή; Στη βεράντα με θέα τα Τουρκοβούνια; Ζαμέ… Το κάνει λοιπόν στο Μαξίμου. Με ότι έχει βολεύεται ο καθένας στα πλαίσια της ολιγαρκούς αφθονίας. Ίσως βέβαια να είναι διδακτική μια ιστορία από τα σκοτεινά χρόνια της Χούντας.
Όταν στο κτήριο διέμενε ο αντιβασιλεύς Ζωιτάκης μετά της κυρίας του, ονόματι Σοφίας. Η εκ Χαλκίδος ορμώμενη Σοφία και η υπόλοιπη οικογένεια, διέμεναν σε ένα «πανωσηκωμα» που έφτιαξαν μόλις εγκαταστάθηκαν στο Μέγαρο Μαξίμου. Έναν επιπλέον όροφο δηλαδή που προσέθεσαν στο νεοκλασικό. Παρά την προσθήκη η Σοφία που ένιωθε «ιδιοκτήτρια» του χώρου δυσανασχετούσε για τον αυστηρό χαρακτήρα του χώρου και τους περιορισμούς. Έλεγε μάλιστα χαρακτηριστικά: «Τι τα θέλαμε τα μέγαρα; Δεν επιτρέπεται ούτε κοτέτσι να φτιάξεις».
