Οι άνθρωποι που παίζουν χαρτιά, ποντάρουν τα λεφτά τους. Ή ποντάρουν τα δανεικά όταν χάσουν όσα είχαν στην τσέπη τους. Έτσι, δεν συμβαίνει συνήθως; Κι όμως στη μεγαλύτερη παρτίδα πόκερ που έχει γίνει ποτέ, ο «παίκτης» έπαιξε με τα λεφτά των άλλων. Χωρίς, μάλιστα, να έχει τον φόβο πως θα πληρώσει τη χασούρα.
Δεν χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις. Είναι ο ένας και μοναδικός Γιάνης Βαρουφάκης. Ο πολιτικός που έπαιξε σε μια εξάμηνη παρτίδα πολιτικού πόκερ όχι μόνο τα 340 δισεκατομμύρια του χρέους, αλλά και το μέλλον της Ελλάδας.
Έκανε μπλόφες. Είπε πάσο. Έβαλε τα ρέστα… μας. Και στο τέλος βροντοφώναξε «τα βλέπω». Εκείνος έχασε την παρτίδα και εμείς παραλίγο να χάσουμε τα πάντα. Σηκώθηκε από το τραπέζι, ψιθύρισε «bad luck», έφτιαξε λίγο το λαχουρένιο πουκάμισο, έβαλε το κράνος, ανέβηκε στη μηχανή και εξαφανίστηκε.
Αλλά ο Γιάννης με το ένα «ν» δούλεψε κι άλλο πάνω στο πρότζεκτ. Έγραψε το βιβλίο του. Εγινε best seller. Και τώρα γίνεται και ταινία. Μάλιστα, όχι ταινία της πλάκας. Εχει σκηνοθέτη τον κορυφαίο Κώστα Γαβρά. Και η συζήτηση των ημερών είναι ποιοι πρωταγωνιστούν στην ταινία. Στο μέλλον μπορεί να δούμε τον Γιάνη και στο φεστιβάλ των Καννών, κανείς δεν ξέρει μπορεί και στα Όσκαρ. Μπορεί το φιλμ να σπάσει ταμεία.
Ο Γιάνης Βαρουφάκης έκανε εξαιρετικό promotion στον εαυτό του. Έγινε παγκοσμίως γνωστός. Βγάζει χρήμα -νόμιμο- πουλώντας την πολιτικο-οικονομική τρέλα που «πούλησε» στα Eurogroup και στους Ελληνες το 2015.
Αν είχαμε χιούμορ σαν λαός θα έπρεπε να ζητήσουμε ποσοστά από τον Βαρουφάκη. Γιατί οι πραγματικοί πρωταγωνιστές ήμασταν όλοι εμείς. Όλη η κοινωνία. Όχι, μόνο το 36% που ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ ή το 61% που είπε «όχι» στο δημοψήφισμα. Όλη η κοινωνία πρωταγωνίστησε στο δράμα του πρώτου εξαμήνου του 2015, όταν η χώρα κατέληξε να βρίσκεται μισό βήμα από το Grexit.
Πως φτάσαμε εκεί; Η ευθύνη, για να είμαστε δίκαιοι και ειλικρινείς, δεν ανήκει στον Βαρουφάκη. Η ευθύνη ανήκει εξ ολοκλήρου στον Αλέξη Τσίπρα. Εκείνος αποφάσισε να τζογάρει τη χώρα σε μια παρτίδα πολιτικού πόκερ. Και βρήκε τον κατάλληλο «παίκτη», τον Βαρουφάκη.
Τώρα, τα υπόλοιπα, όσα διηγείται ο Γιάνης στο βιβλίο του και θα δούμε και στην ταινία τα γνωρίζουμε. Και είναι σοκαριστικά. Με ατάκες του στιλ «η ρήξη δεν θα ερχόταν αν ήμασταν αποφασισμένοι να την κάνουμε» όπως είχε πει ο ίδιος στην παρουσίαση του βιβλίου του. Μια ατάκα που δείχνει «ψαγμένη», αλλά στην ουσία δεν διαφέρει και πολύ από το βλακώδες ερώτημα αν πονάει ο τοίχος όταν βαράμε το κεφάλι μας.
Και με όλες τις άλλες επικίνδυνες γραφικότητες τύπου «plan X», παράλληλα νομίσματα, IOU’s και τα περιβόητα «ουάου» προς τον Ντάισελμπλουμ.
Όσα συνέβησαν το 2015 σίγουρα δεν είναι περσινά ξινά σταφύλια. Θα μας ακολουθούν για πολλά χρόνια συνοδευόμενα με ένα βαρύ λογαριασμό. Τουλάχιστον, όμως, μπορεί να υπάρξει ένα τεράστιο κέρδος από το βιβλίο, την ταινία και τη συνειδητοποίηση για το που παραλίγο να είχαμε φτάσει. Να μην εξαπατηθούν ξανά οι πολίτες από «εύκολες» λύσεις, να μην υπάρξει ξανά διχασμός, να συντριβεί ο λαϊκισμός.
