‘Ηταν Νοέμβριος του 2014 όταν μετά από την εμπρηστική επίθεση στην Athens Voice σε ένα μάλλον συναισθηματικό κείμενο σημείωνα μεταξύ άλλων:
“H Athens Voice είναι ένα από τα ελάχιστα μέσα ενημέρωσης που πέρασαν μέσα από την κρίση χωρίς οι εργαζόμενοι να βιώσουν την κατάσταση στην οποία βρέθηκαν πολλοί συνάδελφοι με τις απολύσεις, με τις εξουθενωτικές μειώσεις μισθών και με τις καθυστερήσεις πληρωμής ακόμη και για αρκετούς μήνες.”
Με αυτή την έννοια, είναι το θετικό παράδειγμα στον χώρο των ΜΜΕ, αλλά δεν είναι αυτός ο μοναδικός λόγος για να την αγαπήσει κανείς. Υπάρχει κάτι ακόμη σημαντικότερο, ότι η ελευθερία της άποψης εκεί είναι απόλυτη και αδιαπραγμάτευτη. Ο άνθρωπος που δημιούργησε την Athens Voice (και τη δημιουργεί ακόμη), ο Φώτης Γεωργελές, ούτε ρωτά, ούτε ξέρει τι θα γράψεις. Και δεν ενοχλείται ακόμη και αν γράψεις κάτι που έρχεται σε αντίθεση με αυτό που γράφει εκείνος. Έντονα πολιτικοποιημένος ο ίδιος, το διάλεξε να υπερασπίζεται με πάθος τις απόψεις του, με όποιο κόστος, και με το ίδιο πάθος υπερασπίζεται το δικαίωμα της διαφορετικής άποψης να εκφραστεί. Οι δράστες της εμπρηστικής επίθεσης ούτε ξέρουν, ούτε καταλαβαίνουν τι θα πουν όλα αυτά, μόνο μισούν”.
Από τότε μέχρι σήμερα άλλαξαν πολλά, τα περισσότερα ίσως. Αυτό που έμεινε ίδιο είναι ότι η Athens Voice εξακολουθεί να σέβεται απόλυτα την ελευθερία της άποψης, παρόλο που όλο και λιγότεροι από τους “άλλους” επιλέγουν να εκφραστούν εκεί, γιατί η πόλωση εντάθηκε, η τάφρος του διχασμού βάθυνε, τα χαρακώματα οριοθετήθηκαν με τον πιο σκληρό τρόπο.
Κάτι που επίσης δεν άλλαξε, απλώς μεγάλωσε, είναι το μίσος. Ενα μίσος που διαχέεται όλο και περισσότερο, καθορίζει σε μεγάλο βαθμό την ποιότητα της πολιτικής αντιπαράθεσης των πολιτών που εκτονώνονται στα social media, επηρεάζοντας τα ρεύματα που κινούνται στο εσωτερικό των κομμάτων και των μέσων ενημέρωσης.
Η μ εμάς ή με τους άλλους, άσπρο ή μαύρο, από εδώ ή από εκεί, πάνω ή κάτω, δεξιά ή αριστερά, όχι διάλογος αλλά ανθρωποφαγία, όχι διαφωνία αλλά κανιβαλισμός του απέναντι, με πάθος για την καταστροφή και τον αφανισμό του, με δίψα για το αίμα του και πείνα για τις σάρκες του.
Μέσα στην παράνοια του φανατισμού -ή και στον φανατισμό της παράνοιας- μπορεί να γίνουν λάθη (όπως η ανάρτηση για την εργαζόμενη που αυτοκτόνησε για να μην απελαθεί) και εγκλήματα (όπως η επίθεση στα γραφεία της Athens Voice).
Το μόνο με ασφάλεια ορατό είναι ότι, αν το μίσος συνεχίζει να καθορίζει την κοινωνική και πολιτική πραγματικότητα, θα γίνουν και άλλα τέτοια λάθη και άλλα τέτοια εγκλήματα. Δεν έχει την ίδια απαξία ένα λάθος με ένα έγκλημα αλλά έχει την ίδια αξία να μην εργαλειοποιείται ούτε το λάθος ούτε το έγκλημα και να είναι αναμφισβήτητο ότι η βία δεν αποτελεί ακραία λύση σε κανένα πρόβλημα αλλά είναι η ίδια το μεγαλύτερο πρόβλημα.
Θα τελειώσει ποτέ ο εμφύλιος στον οποίο μπλέξαμε στα χρόνια της κρίσης; Και αν ναι, πόσοι τότε δεν θα έχουν χάσει οριστικά τον εαυτό τους και πόσοι θα έχουν αντέξει; Τι θα έχει μείνει όρθιο μετά από τόσα γκρεμίσματα; Πόσοι θα είναι εκεί για να συνεχιστεί ο διάλογος που εκκρεμεί, για το μέλλον, και μπορεί να μας πάει παρακάτω;
Σπάζοντας τα γραφεία της ΑV
