Μπορεί ο κορωνοϊός να σταμάτησε κάθε δραστηριότητα στη χώρα, η επανάσταση όμως δεν μπορεί να περιμένει.
Οι «αγωνιστικές κινήσεις εκπαιδευτικών» έχουν την δική τους πρόταση για την αντιμετώπιση της επίδρασης του κορωνοϊού στην εκπαίδευση, Μια πρόταση η οποία συνοψίζεται στα κάτωθι: Καμιά παράταση σχολικού έτους, καμία αναπλήρωση ύλης, κανένα μάθημα εξ αποστάσεως, να μειωθεί η ύλη και καμία απώλεια μισθού.
Βεβαίως η έκφραση της άποψης δεν είναι ποινικό αδίκημα. Επιδέχεται όμως κριτικής. Οι συγκεκριμένοι αγωνιστές εκπαιδευτικοί πηγαίνουν κόντρα στο ρεύμα. Σαν τους σολωμούς. Την ώρα που σύμπασα η ανθρωπότητα αναζητά αποτελεσματικούς τρόπους τηλε-εργασίας και τηλε-εκπαίδευσης, τα μέλη των «ΑΚΕ» ξεμπροστιάζουν τις μεθόδους του ταξικού εχθρού, ο οποίος πάντοτε βρίσκεται πίσω από τέτοια τερτίπια. Σε σχετικό μανιφέστο τους αναφέρουν χαρακτηριστικά: «Μιλούν για μαθήματα εξ αποστάσεως. Κανένα να μη γίνει. Εκτός απ’ την ανοησία του εγχειρήματος, δημιουργεί κακό προηγούμενο για εκπαίδευση χωρίς διορισμούς. Επικυρώνει την ταξική επιλογή. Δεν έχουν οι μαθητές σε όλη τη χώρα τις ίδιες δυνατότητες».
Χαρακτηρίζουν λοιπόν το εγχείρημα ανοησία, χωρίς περιττές λεπτομέρειες και επιχειρήματα αλλά το συνοδεύουν με μια μερίδα ταξικής πάλης. Το επιχείρημά τους είναι ότι υπάρχουν μαθητές χωρίς πρόσβαση σε κάποιο smartphone ή υπολογιστή. Μια σχετικά πρόσφατη έρευνα της Focus Bari, η οποία πραγματοποιήθηκε το χρονικό διάστημα Ιούνιος – Σεπτέμβριος 2019, αναφέρει ότι το ποσοστό διείσδυσης του διαδικτύου στις ηλικίες 13-70 ετών φθάνει πλέον στο 89%, με το 83% να δηλώνει ότι συνδέεται καθημερινά στο Διαδίκτυο. Παρεμπιπτόντως στην ίδια έρευνα αναφέρεται ότι μέχρι την ηλικία των 44 ετών, το ποσοστό αυτών που διαθέτουν smarthphone αγγίζει το 100%.
Με τη βεβαιότητα που διαθέτει κάθε αριστεριστής για την άποψή του, συνεχίζουν τα αιτήματά τους λέγοντας «να μη δεχτούμε κανένα μέτρο εντατικοποίησης. Οι μαθητές θα επιστρέψουν στις τάξεις μετά από δοκιμασία. Δεν αναπληρώνουμε ύλη». Προκειμένου να προλάβουν αυτούς που ελαφρά τη καρδία θα τους χαρακτηρίσουν απλώς τεμπέληδες, οι «αγωνιστές» κλείνουν την ανακοίνωσή τους λέγοντας «Δεν θα αγχωθούμε μήπως μας πουν τεμπέληδες οι κηφήνες των ΜΜΕ ή επειδή δοκιμάζονται τα ιδεολογήματα περί αρίστων».
Το θετικό της υπόθεσης είναι ότι εν έτει 2020, τέτοιες φωνές θεωρούνται παρωχημένες και ενδεχομένως αστείες. Το αρνητικό της υπόθεσης είναι ότι δεν πρόκειται για μια χούφτα ξεχασμένων συνδικαλιστών σε κάποιο ημιυπόγειο. Πρόκειται για καθηγητές στους οποίους εμπιστευόμαστε καθημερινά τα παιδιά μας, για το ένα τρίτο της ημέρας τους. Κανείς δεν επιτρέπεται να αξιολογήσει τις πολιτικές τους πεποιθήσεις. Μπορούν να οργανώνονται όπου θέλουν και να ψηφίζουν ότι θέλουν.
Η πολιτεία όμως οφείλει να αξιολογήσει τη διανοητική τους κατάσταση βάσει όσων οι ίδιοι δημοσιοποιούν και να προστατέψει τα παιδιά από το να έρχονται σε επαφή με ανυπόστατες «ληγμένες» ιδεολογικές αγκυλώσεις. Το σχολείο δεν μπορεί να είναι όργανο ιδεολογικής κατήχησης και η προστασία των μαθητών από τέτοιες επιδιώξεις, εμπίπτει στις υποχρεώσεις μιας ευνομούμενης πολιτείας.
