Δεν ξέρω πόσοι γνωρίζουν η πόσοι έχουν δει την περίφημη ταινία του καλού Ρωσικού κινηματογράφου με σκηνοθέτη τον Μιχαήλ Καλατόζοφ «Όταν περνούν οι Γερανοί»…
Εγώ πάντως έχω την τύχη κάθε χρόνο, τέλη Αυγούστου αρχές Σεπτέμβρη, εκεί που «ο Αύγουστος απάντηξε την άκρα του Χειμώνα» όπως λένε στην Κρήτη, να βλέπω τους γερανούς, τα αποδημητικά, τα διαβατάρικα πουλιά, στον αέναο κύκλο που η Μητέρα Φύση, η Θεά Φύση ορίζει να έρχονται σε αρμονικούς σχηματισμούς από τα βάθη του ορίζοντα, πετώντας πάνω από το απέραντο γαλάζιο του Κρητικού πελάγους στο ταξίδι της επιστροφής τους σε ζεστά κλίματα.
Εκεί που ατενίζοντας το πέλαγος περιμένεις ένα Ποσειδώνα, μια αναδυομένη Αφροδίτη, μια γοργόνα και τον σιδηρόφρακτο Τάλω, υπερασπιστή ανίκητο της Κρήτης…
Εκεί που το ρολόι της φύσης καθορίζει με τελειότητα τους δικούς του ρυθμούς, της ανανέωσης, του νέου με το παλιό, τους ρυθμούς της ζωής…
Εκεί μπροστά η φύση εξελίσσει το μυστηριακό της μεγαλείο, της αέναης πορείας της κι εγώ εκεί στο νησάκι της Αγίας Βαρβάρας στο Σίσι, να βλέπω ακριβώς αυτήν την μυστηριακή διαδικασία της αλλαγής των εποχών, με τα ζωντανά σημάδια μπροστά μου.Η εικόνα γεμάτη συναίσθημα, ανάμεσα σε κάτι που φεύγει και κάτι που έρχεται, διχασμός ανάμεσα στην μελαγχολία, αλλά και την θετική προσμονή…
Κι εγώ με τις σκέψεις μου, τον συναισθηματικό διχασμό στον οποίο κινδυνεύω να περιπέσω, παρατηρητής και συμμέτοχος, αισθάνομαι τελικά τόσο τυχερή, γιατί μπορώ να τα βλέπω μπροστά μου σε άμεση σχέση, στην ουσία είμαι τυχερή που ζω, για να συμμετέχω σε αυτό το ατελείωτο φυσικό μεγαλείο, την ιεροτελεστία της φύσης, που δεν ξέρω πως και πόσο αξιολογείται απ’ τον καθένα μας, τους ανθρώπους της πόλης, τους κολλημένους στα λάικ του f.b, στις ρηχότητες και την απέραντη κενολογία του διαδικτύου, τα σκουπίδια της Ελληνικής tv…
Η φύση έχει ένα μεγαλείο, που μόνο όταν το βλέπεις κατάματα μπορείς να το θαυμάσεις και ταυτόχρονα να αισθανθείς ένα δέος …
Όταν περνούν οι γερανοί…
