Ο Αλέξης Τσίπρας μετά την τριπλή ήττα του ΣΥΡΙΖΑ σε Ευρωεκλογές, εκλογές Τοπικής Αυτοδιοίκησης και εθνικές εκλογές, έθεσε δύο στόχους: α) να οδηγήσει τον ΣΥΡΙΖΑ προς την Σοσιαλδημοκρατία και την Κεντροαριστερά και β) να πάρει το «πληκτρολόγιο» από τον Πολάκη.
Τα μέχρι στιγμής αποτελέσματα δείχνουν πως απέτυχε παταγωδώς και στα δύο. Στην πρώτη περίπτωση, αντιλήφθηκε ως διεύρυνση την «υφαρπαγή» απόστρατων και αδιάφορων κεντροαριστερών πολιτευτών, οι οποίοι ιδεολογικά και κοινωνικά έχουν μηδαμινά ερείσματα, αλλά ας δεχτούμε πως και αυτό αποτελεί ένα «άνοιγμα» προς τον χώρο που θέλει να κυριαρχήσει.
Ωστόσο, μαζί με τους λεγόμενους «πασοκογενείς» επανέφερε και συνθήματα της περιόδου 2011-2015, όπου «όποιος δεν είναι μαζί μας, είναι σίγουρα με τους άλλους, άρα είναι δεξιός (!)».
Παράλληλα, ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ με το σχήμα «ΣΥΡΙΖΑ –Προοδευτική Συμμαχία» ονειρεύεται προοδευτικά μπλοκ και μέτωπα για να αντιμετωπίσει την νεοφιλελεύθερη πολιτική που και ο ίδιος άλλωστε εφήρμοσε με επιμέλεια και ευλάβεια κατά την περίοδο 2015-2019.
Το τελευταίο, και καλύτερο, είναι πως προσπαθεί να πείσει τους πάντες – ίσως και τον εαυτό του – ότι το κόμμα του είναι διάδοχος της Δημοκρατικής Προοδευτικής Παράταξης.
Αν γνώριζε, όμως, την πραγματική ιστορία της Δημοκρατικής Παράταξης, θα ήξερε πως οι άνθρωποι που βρίσκονται στον χώρο του Φιλελεύθερου Κέντρου, την Σοσιαλδημοκρατία και την Προοδευτική Αριστερά δεν ονειρεύονται «μέτωπα», δεν επιδιώκουν τον διχασμό, δεν είναι υβριστές, δεν στοχεύουν στην πολιτική εξόντωση των αντιπάλων τους (βλ «πολιτικό σκάνδαλο» Novartis).
Κύριος εκπρόσωπος της ισχυρής συνιστώσας, εντός του ΣΥΡΙΖΑ, των υβριστών και των διχαστικών στελεχών, είναι ο πρώην υπουργός Υγείας, Παύλος Πολάκης, ο οποίος μετά τις εκλογές της 7ης Ιουλίου 2019 έχει βάλει το «πληκτρολόγιο» του να στοχεύει κατά ριπάς πολιτικούς αντιπάλους και «αντιφρονούντες» δημοσιογράφους.
Δεν ξέρω, ίσως να μην έχω αντιληφθεί την στροφή της Σοσιαλδημοκρατίας προς τον πολιτικό βαρβαρισμό, ή το πιο πιθανό ο ΣΥΡΙΖΑ να παραμένει ένα κόμμα αργόσυρτης παρακμής, ως κόμμα διαμαρτυρίας και αστείρευτου λαϊκισμού, που προσπαθεί, για ακόμη μια φορά, να εξαπατήσει πως έχει αλλάξει.
Μέσα σε όλα αυτά, έρχονται και δηλώσεις, όπως του πρώην υπουργού Δημήτρη Ρέππα, ο οποίος θεωρεί «μονόδρομο» τον διάλογο με τον ΣΥΡΙΖΑ, ναι τον ΣΥΡΙΖΑ του Παύλου Πολάκη.
Όμως, και ο κ. Ρέππας δεν έχει αντιληφθεί κάτι πολύ σημαντικό, πως όταν η Σοσιαλδημοκρατία γνώρισε τον «Πολακισμό» έβαλε τα γέλια ή τα κλάματα (όπως το βλέπει ο καθένας).
