Μεταρρυθμίσεις. Η πιο πολυ-χρησιμοποιημένη λέξη στη χώρα μας την τελευταία δεκαετία. Συγχρόνως αποτελεί και την πλέον «κακοποιημένη» ως έννοια λέξη. Μεταρρυθμίσεις «βαφτίστηκαν» οι αυξήσεις φόρων και οι μειώσεις συντάξεων και στα τρία μνημόνια.
Παράλληλα σε αυτή τη δεκαετία υπήρξαν και μεταρρυθμίσεις πραγματικές που ψηφίστηκαν, έγιναν νόμοι, αλλά στην ουσία δεν εφαρμόστηκαν ποτέ.
Η σημαντικότερη μεταρρύθμιση που πρέπει να γίνει είναι ο διαχωρισμός κράτους-κυβέρνησης. Πρέπει επιτέλους η Πολιτεία να γίνει ανεξάρτητη και να παράγει πραγματικό έργο, να εξυπηρετεί με ταχύτητα τους πολίτες.
Από το 2010 έχουν ξεκινήσει οι διαδικασίες για την ενεργοποίηση του αριθμού εκτάκτου ανάγκης «112». Γύρω στο 2014 ολοκληρώθηκαν οι νομοθετικές προετοιμασίες. Και εδώ και πέντε χρόνια σέρνονται οι γραφειοκρατικές – τεχνικές διαδικασίες που απαιτούνται ώστε το σύστημα ειδοποίησης να τεθεί σε λειτουργία.
Είναι αστείο και συγχρόνως παρανοϊκό. Να μπορούν η Google και το Facebook να ειδοποιούν οποιονδήποτε πολίτη πλησιάζει σε κάποια περιοχή για τα αξιοθέατα, τα εστιατόρια και τα καταστήματα που υπάρχουν εκεί και το κράτος να μην μπορεί να ειδοποιήσει για επερχόμενους κινδύνους όπως μια πυρκαγιά, μια καταιγίδα ή κάποιο άλλο φυσικό φαινόμενο.
Πέρσι, αμέσως μετά την εθνική τραγωδία στο Μάτι, δόθηκαν υποσχέσεις και διαβεβαιώσεις ότι το «112» θα έμπαινε σε λειτουργία έως το τέλος του 2018. Κι όμως μόλις χθες έγινε η πρώτη δοκιμαστική εφαρμογή. Τώρα οι «ειδικοί» λένε ότι θα ενεργοποιηθεί έως το τέλος του έτους.
Η ταχύτητα στην υλοποίηση των δράσεων του κράτους αποτελεί εξαιρετικά σημαντικό παράγοντα για την εξυπηρέτηση και προστασία των πολιτών. Αλλά δίνει παράλληλα και ένα ακόμα σημαντικό μήνυμα. Πως όταν λέμε ότι θα γίνει κάτι, να γίνεται στην πραγματικότητα και όχι στα χαρτιά. Δεν μπορεί να προχωρήσει η χώρα μπροστά κλωτσώντας το τενεκεδάκι παραπέρα.
Δεν γίνεται να συζητάμε δέκα χρόνια για το «112». Πέντε χρόνια για το πότε θα μπουν μπουλντόζες στο Ελληνικό. Δεκαπέντε χρόνια για το πότε θα τεθεί σε λειτουργία το περιβόητο περιουσιολόγιο. Δέκα χρόνια για το πώς θα σώσουμε τη ΔΕΗ. Είκοσι χρόνια για την αδειοδότηση μεταφορών με υδροπλάνα στα νησιά. Κάθε τρία, τέσσερα χρόνια να αλλάζουμε το σύστημα των πανελλαδικών εξετάσεων, χωρίς να υπάρχουν τομές στην πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Και να χρειάζονται μήνες, ίσως και χρόνια να εφαρμοστεί κάποιος νόμος μέχρι να εκδοθούν οι απαραίτητες υπουργικές αποφάσεις και εγκύκλιοι.
Αυτό είναι και το τεράστιο στοίχημα της νέας κυβέρνησης. Οι πρώτες κινήσεις δείχνουν ότι δεν ακολουθεί τα λάθη του παρελθόντος και πως έχει τη βούληση να αλλάξει τόσο το κράτος όσο και τη νοοτροπία που έχει δημιουργήσει τις παραπάνω παθογένειες. Αν υλοποιήσει τις δεσμεύσεις της σε λίγα χρόνια θα ζούμε σε μια διαφορετική και «κανονική» χώρα. Για να γίνει αυτό όμως ικανή και αναγκαία συνθήκη είναι ο σχεδιασμός να μετουσιωθεί σε πράξεις.
Οι μεταρρυθμίσεις και το… τενεκεδάκι
