Ο δαίδαλος των αντικαπνιστικών νόμων στην Ελλάδα

16 mins read

Η νέα κυβέρνηση αποφάσισε να ασχοληθεί με ένα θέμα ταμπού για την ελληνική κοινωνία, το ζήτημα εφαρμογής του περί απαγόρευσης του καπνίσματος νόμου σε δημόσιες υπηρεσίες, χώρους εργασίας και εστίασης.
Η Ελλάδα και στην περίπτωση του καπνίσματος ψηφίζει τον ένα νόμο μετά τον άλλον, αλλά εν τέλει η νομοθεσία δεν εφαρμόζεται ποτέ. Αν σκεφτεί κανείς πως ως κράτος προσπαθούμε από το 1856(!) να εφαρμόσουμε τον αντικαπνιστικό νόμο και αποτυγχάνουμε συνεχώς στην εφαρμογή του, αντιλαμβάνεται το μέγεθος της αποτυχίας μας. Το αποκορύφωμα της ανωριμότητας και της ανευθυνότητας για την υγεία των γύρω μας ήταν το 2009, όταν εμφανίστηκε κόμμα με ρητορική μίσους για τον αντικαπνιστικό νόμο και σύνθημα «Η απαγόρευση καπνίσματος είναι φασισμός».
Από το 2002 η ευρωπαϊκή Ελλάδα προσπαθεί να ακολουθήσει οδηγίες και συστάσεις σε θέματα που αφορούν θέματα υγείας και συγκεκριμένα την απαγόρευση του καπνίσματος σε δημόσιους χώρους. Όμως, ο πιο αυστηρός αντικαπνιστικός νόμος ψηφίζεται το 2008 με εφαρμογή από την 1η Ιουλίου 2009. Έχουν περάσει δηλαδή δέκα χρόνια και η κυβέρνηση ‘’διαπραγματεύεται’’ ακόμη με τους πολίτες το αυτονόητο, την Δημόσια Υγεία.
Δεν είναι το ζητούμενο ούτε να αρχίσουμε να «κυνηγάμε την ουρά μας» με την απαγόρευση του καπνίσματος ούτε να προσπαθούμε να επινοήσουμε εξαιρέσεις για να μην εφαρμοστεί η νομοθεσία όπως για παράδειγμα με την δικαιολογία του εύρους των τετραγωνικών μέτρων ενός καταστήματος. Αν παρακολουθήσει κανείς την συμπεριφορά της χώρας μας συγκριτικά με άλλες χώρες της Ε.Ε. θα πρέπει να αρχίσει να ανησυχεί πραγματικά για την μέχρι σήμερα επιπόλαιη και ανεύθυνη συμπεριφορά μας.

Συγκεκριμένα, ο ακόλουθος πίνακας δείχνει το πώς εφαρμόζει η Ελλάδα την νομοθεσία, όπου δεν υπάρχει στην πραγματικότητα απαγόρευση, αλλά υπάρχουν παράμετροι(ή εξαιρέσεις) εφαρμογής της νομοθεσίας:
Δυστυχώς, αυτή είναι μέχρι σήμερα η κατάσταση με την εφαρμογή του αντικαπνιστικού νόμου. Κάθε νέα κυβέρνηση εδώ και μια δεκαετία δεσμεύεται πως θα εφαρμόσει τον νόμο χωρίς εξαιρέσεις, αλλά κάθε κυβέρνηση και κάθε αυτοδιοικητικός, γιατί και η Τοπική Αυτοδιοίκηση έχει τις ευθύνες της, εντοπίζουν το λεγόμενο «πολιτικό κόστος» στην εφαρμογή ενός νόμου του κράτους.
Θα πρέπει όλοι μας, ωστόσο, να αναρωτηθούμε ένα πράγμα. Ποιο είναι μεγαλύτερο κόστος; Το πολιτικό(για τους πολιτικούς) και το ψυχαγωγικό(για τους πολίτες) κόστος ή η επιδείνωση της υγείας λόγω της ανευθυνότητας μας;
 

Facebook Comments

Τελευταία Νέα