Τελικά, από ό,τι φαίνεται, οι μπαχαλάκηδες θα τα καταφέρουν. Όλα δείχνουν πως είναι αρκετά πιθανό να γίνει δεκτό το «αίτημά» τους. Να παίρνει τις άδειές του ο ισοβίτης δολοφόνος Κουφοντίνας. Και κάπως έτσι, από το «νόμος είναι το δίκιο του εργάτη», φτάνουμε σιγά σιγά στη χώρα μας στο «νόμος είναι το… δίκιο του κάθε μπαχαλάκη».
Αυτοί οι επί δεκαετίες γνωστοί – άγνωστοι. Αυτοί που μια σπάνε και καίνε τα Εξάρχεια. Σπάνε και καίνε το κέντρο της Αθήνας και άλλων πόλεων. Σπάνε και καίνε περιουσίες πολιτών. Σπάνε και καίνε γήπεδα κρυπτόμενοι πίσω από οπαδικά… αισθήματα.
Και ποιο είναι το μήνυμα που περνάει στην κοινωνία; Γίνε και εσύ… μπαχαλάκης. Ή αν δεν μπορείς να γίνεις, τουλάχιστον πες τους να τα… κάψουν και για την πάρτη σου. Κάθε κοινωνική ομάδα ή επαγγελματική ομάδα που διεκδικεί κάτι ακολουθώντας το παράδειγμα των τελευταίων εβδομάδων πρέπει να απευθυνθεί στους μπαχαλάκηδες. Τότε, ίσως, τα αιτήματα να γίνουν δεκτά.
Αυτό αποδεικνύει για μια ακόμη φορά πως δεν είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα της χώρας το οικονομικό. Όταν θεσμοί του κράτους υποκύπτουν στον εξόφθαλμο εκβιασμό παρανομούντων υπέρ ενός ισοβίτη δολοφόνου, τότε πώς θα πειστεί οποιοσδήποτε πολίτης να τηρεί τους νόμους και τους κανόνες;
Το μήνυμα είναι πως ο καθένας σε αυτή τη χώρα μπορεί να κάνει ό,τι γουστάρει. Και το «άβατο» πλέον δεν περιλαμβάνει μόνο την πλατεία Εξαρχείων και τους τριγύρω δρόμους, αλλά εκτείνεται από άκρη σε άκρη σε όλη την Ελλάδα.
Και ενώ συμβαίνουν όλα αυτά τα πρωτόγνωρα εξακολουθούμε μετά και αναρωτιόμαστε! Για τη φοροδιαφυγή. Για τη διαφθορά. Για το «μέσο». Για το παράνομο παρκάρισμα. Για το κάπνισμα ενώ υπάρχει εδώ και δέκα χρόνια αντικαπνιστικός νόμος. Αναρωτιόμαστε για τα μεγάλα και τα μικρά προβλήματα της χώρας και της καθημερινότητας.
Το μήνυμα είναι πως δεν τρέχει και τίποτα αν παρανομήσεις. Το κράτος κλείνει το μάτι και λέει μην ζορίζεσαι και μην με ζορίζεις, «θα τη βρούμε την άκρη». Αυτό συνιστά την «κοινωνική χρεοκοπία». Δεν τηρούνται νόμοι, κανόνες, εκλείπουν αξιακοί και ηθικοί κώδικες. Και η χώρα συνεχίζει να… βουλιάζει. Και μετά πάλι αναρωτιόμαστε γιατί δεν πιάνουμε ποτέ πάτο.
