Είναι αληθινά μελαγχολικό να σκέφτεται κανείς τους ανθρώπους εκείνους που αδικεί η καθημερινότητα ή και η ίδια η ιστορία ορισμένες φορές. Πρόκειται για την κατηγορία ανθρώπων που είναι ήρωες, σώσανε ζωές και μας βοήθησαν να αποφύγουμε καταστροφές.
Δεν γνωρίζει η κοινωνία πόσο έχουν συνεισφέρει αλλά ούτε και το μεγαλείο της προσφοράς τους. Πρόκειται για μια αίσθηση αχαριστίας στο σιωπηρό ήρωα.
Ας υποθέσουμε ότι ένας πολιτικός ζητάει αυστηρότερες αντισεισμικές προδιαγραφές για όλα τα κτίρια και κατορθώνει να ψηφισθεί ένας σχετικός νόμος που τίθεται σε γενικευμένη ισχύ.
Ο νόμος αυτός δεν είναι ένα δημοφιλές μέτρο αφού θα αυξήσει πολύ το κόστος ανέγερσης των κτιρίων αλλά και το κόστος της συντήρησης τους, επιβαρύνοντας νοικοκυριά και επιχειρήσεις. Στον ενδεχόμενο μεγάλο σεισμό, θα είχαν σωθεί δεκάδες ζωές όπως και σπίτια λόγω του νόμου που είχε ψηφισθεί πρόσφατα. Κανένας δεν θα γνώριζε όμως ότι σώθηκαν αυτές οι ζωές επειδή δεν θα ήξεραν τι θα είχε συμβεί διαφορετικά. Κανένας δε από όσους σώθηκαν δεν θα του έλεγε ευχαριστώ και είναι πολύ πιθανό να μην τον ξαναψήφιζαν.
Αν μεταφερθούμε σε ένα πιο επίκαιρο σενάριο, κοντά στο σενάριο του σεισμού.
Ένας υπουργός στην Ελλάδα ανακοινώνει την απαγόρευση των πτήσεων από το εξωτερικό, με σκοπό να περιοριστεί η διασπορά του κορωνοϊού.
Αυτό γίνεται είτε γιατί δεν υπάρχει το απαραίτητο προσωπικό που θα έπρεπε να κάνει δεκάδες χιλιάδες ελέγχους τακτικά για να διαπιστώσει ότι τηρείται η καραντίνα, είτε για να μην θέσει σε κίνδυνο τους ίδιους τους πολίτες κατά τη μεταφορά τους από το εξωτερικό.
Οι Έλληνες του εξωτερικού που θα επιθυμούσαν να ταξιδέψουν θα διαμαρτύρονταν πολύ έντονα, παρότι ο υπουργός θα είχε διασφαλίσει ορισμένες εξαιρέσεις για όσους έχουν κάποιο σοβαρό λόγο. Μέρος της κοινής γνώμης ίσως τον θεωρούσε σκληρό γιατί δεν θα επέτρεπε στα Ελληνόπουλα να γυρίσουν στη Μητέρα Πατρίδα.
Οι διαμαρτυρίες θα ήταν έντονες με την αντιπολίτευση να αρπάζει την ευκαιρία και να φωνάζει: «Φέρτε όλους τους Έλληνες και τα παιδιά μας που θέλουν να γυρίσουν στην πατρίδα».
Αξίζει να τονίσουμε σε αυτό το σημείο ότι είναι λογικό Έλληνες που βρίσκονται στο εξωτερικό να θέλουν να επιστρέψουν. Ορισμένοι από αυτούς πανικοβάλλονται, άλλοι είναι εκνευρισμένοι με τη διαχείριση που κάνει η χώρα που διαμένουν, άλλοι αιφνιδιασμένοι και πελαγωμένοι ενώ άλλοι θα αισθάνονται μοναξιά και υποφέρουν μακριά από τις οικογένειές τους σε αυτές τις δύσκολες στιγμές. Γι’ αυτό πρέπει να δείχνουμε κατανόηση σε όλους χωρίς να κατηγορούμε όλους τους Έλληνες που αισθάνθηκαν την ανάγκη να γυρίσουν.
Στο αντίθετο σενάριο που δεν θα είχε παρθεί η απόφαση απαγόρευσης των πτήσεων και επέστρεφαν, μερικά άτομα στους χιλιάδες που επέστρεψαν, θεωρώντας ότι δεν είναι φορείς του ιού σπάνε την καραντίνα και μεταφέρουν τον κορωνοϊό σε δικούς τους ανθρώπους, με αποτέλεσμα ορισμένοι άνθρωποι να χάσουν τη ζωή τους.
Η κοινή γνώμη επικρίνει όλους τους Έλληνες του εξωτερικού, προσάπτοντας τους αδιαφορία και ανευθυνότητα προς τους συμπολίτες τους σε ένα άδικο τσουβάλιασμα άνευ προηγουμένου.
Όμως, αυτό το σενάριο δεν έχει συμβεί. Και γι’ αυτό πρέπει να αισθανόμαστε ανακούφιση.
Και ενώ όλοι γνωρίζουμε ότι χρειάζονται περισσότερα μέτρα πρόληψης, ελάχιστοι ανταμοίβουν τις πράξεις πρόληψης και γιαυτό κανένας από τους εκατοντάδες που ήθελαν να επιστρέψουν και διαμαρτύρονταν, δεν θα αναγνωρίσει στον υπουργό ότι έσωσε ζωές και δεν θρηνήσαμε περισσότερους νεκρούς.
Διότι δεν αντιλαμβάνονται τι θα είχε συμβεί στην περίπτωση που δεν είχε ληφθεί το μέτρο της απαγόρευσης των πτήσεων. Κανένας δεν θα τον ευχαριστήσει. Ούτε ένας από αυτούς. Και αυτό είναι άδικο γιατί νοιάζεται για το καλό όλων μας.
Νίκο Χαρδαλιά, Υπουργέ μας σε ευχαριστώ εκ μέρους όλων των Ελλήνων του εξωτερικού, τόσο αυτών που θα σε ευχαριστήσουν αλλά και αυτών που δεν θα σε ευχαριστήσουν ποτέ, για τη σωστή στάση σου.
Δεν υπάρχει μεγαλύτερο αγαθό από την ανθρώπινη ζωή, και αυτή είναι η μεγάλη ευθύνη που έχεις αναλάβει.
