Συμπληρώνοντας δέκα χρόνια από την αρχή της κρίσης και εν όψει των επερχόμενων εκλογικών διαδικασιών, αναρωτιέται κανείς… Καταφέραμε να καταπολεμήσουμε τους δαίμονες που μας στοιχειώνουν; Αμφιβάλω και εξηγούμαι…
Παρά τις δεκάδες προσφορές του μεταπολιτευτικού πολιτικού συστήματος, είναι δεδομένο πως τα ατοπήματα είναι αυτά που στην παρούσα χρονική συγκυρία, γεμίζουν το κάδρο. Άλλωστε κάποιος πρέπει να φταίει για τον «περήφανο ελληνικό λαό». Πρέπει να υπάρχει εξιλαστήριο θύμα. Και πράγματι, η αδυναμία του πολιτικού συστήματος να προλάβει την βαθιά δημοσιονομική κρίση από το 2008 κι έπειτα, και να την αντιμετωπίσει, μας είναι πλέον προφανής.
Αστοχίες, όμως, γίνονται. Και γίνονται γιατί η φύση του ελληνικού κράτους δεν μπορεί με την πρόσφατη ιστορία του να λογίζεται ως διορατικό και προνοητικό. Στα πρώτα του βήματα ήταν καιροσκοπικό, προσπαθώντας να επουλώσει δεκάδες πληγές που ρίζωναν στην ελληνική κοινωνία, ακόμα ακόμα, από την εποχή της τουρκοκρατίας.
Ως αστοχία και ως ατόπημα, λοιπόν, του πολιτικού συστήματος, βρισκόμαστε στο 2010 και στον εκτροχιασμό της ελληνικής οικονομίας. Ποια η συνέχεια;
- Ένας φυσιολογικός άνθρωπος θα προσπαθούσα καταρχάς να εντοπίσει τον βασικό υπαίτιο. Αυτόν που απέκρυψε τα ελλείματα, απέκρυψε την αλήθεια, και πορεύτηκε για δύο χρόνια κρατώντας την κοινωνία στο σκοτάδι. Ο άνθρωπος αυτός βρίσκεται σήμερα στο ελληνικό κοινοβούλιο, η παράταξη του εκφράζει το 30% της κοινωνίας, και σύντομα θα βρίσκεται εκ νέου στην εξουσία.
- Επίσης ένας φυσιολογικός άνθρωπος θα προσπαθούσε γοργά να αντιμετωπίσει τον κίνδυνο, αφού τον συνειδητοποιήσει πρώτα. Θα κοιτούσε να βρει χρηματοδότηση για να προλάβει την άτακτη χρεοκοπία, και να εφαρμόσει πλήθος αναπτυξιακών μεταρρυθμίσεων αλλά και μέτρων λιτότητας. Ο άνθρωπος αυτός λοιδορήθηκε, το ίδιο και η παράταξη του, όχι μόνο από τους πολιτικούς του αντιπάλους, αλλά και μέσα από το ίδιο του το κόμμα.
- Η λογική επίσης υποδεικνύει πως μπροστά στην εθνική καταστροφή, όλο το πολιτικό σύστημα θα κατανοούσε τον κίνδυνο, θα καθόταν σε ένα τραπέζι διαλόγου και θα τον αντιμετώπιζε. Αντιθέτως, επελέγει, από τους δύο σημερινούς διεκδικητές της εξουσίας, η ανεύθυνη οδός του λαϊκισμού, παραδίδοντας ο ένας τη σκυτάλη στον άλλον. Αποτέλεσμα; Δύο ακόμα προγράμματα χρηματοδότησης με υπερδιπλάσια μέτρα λιτότητας, περαιτέρω άνοδος της ακροδεξιάς και ενίσχυση της αποπολιτικοποίησης της κοινωνίας, με τεράστια ποσοστά αποχής.
Δέκα χρόνια, μετά, λοιπόν, διαφαίνεται πως οι βασικοί υπαίτιοι του οικονομικού εκτροχιασμού, που δεν δηλώνουν ίχνος μεταμέλειας, και αυτοί που ξεκίνησαν το γαϊτανάκι του λαϊκισμού, αναδεικνύονται σε πρώτο κόμμα. Ο λόγος για τη Νέα Δημοκρατία του Κυριάκου Μητσοτάκη, του Κώστα Καραμανλή, του Αντώνη Σαμαρά. Επιπλέον, διαφαίνεται πως οι μεγαλύτεροι λαϊκιστές, δήθεν αριστεροί που πρόδωσαν το κοινωνικό τους ρεύμα, που πολεμούσαν τα μνημόνια, που έσκιζαν τα μνημόνια και που υπέγραψαν μνημόνια, τα οποία «αν δεν υπήρχαν θα ήταν σίγουρη η χρεοκοπία» σύμφωνα με τον Αναπληρωτή Υπουργό Οικονομικών της κυβέρνησης τους, και που μετέτρεψαν το «μεγαλειώδες ΟΧΙ του ελληνικού λαού» σε έναν «έντιμο συμβιβασμό» διακοσίων δις, όχι απλά δεν χάνουν έδαφος, αλλά κρατούν την πολιτική τους αίγλη. Ο λόγος, φυσικά, για τον ΣΥΡΙΖΑ και τον Αλέξη Τσίπρα.
Δύναμη στους παραπάνω δεν δίνει κανείς άλλος από τον απλό κόσμο με την ψήφο τους. Μία ψήφος που ανετράπη από το 2010 κι έπειτα, γιατί πολύ απλά το βάρος της χρεοκοπίας παρέπεσε λανθασμένα στο ΠΑΣΟΚ και τον σοσιαλδημοκρατικό κόσμο. Είπαμε όμως… Λάθη γίνονται. Μετά, όμως, από δέκα ολόκληρα χρόνια, αντί να συνειδητοποιήσουμε την πραγματικότητα, επιλέγουμε να συνεχίσουμε το γαϊτανάκι της ανευθυνότητας και να χρεώνουμε τα άπαντα στον μοναδικό χώρο που μπόρεσε να βάλει τη χώρα μας σε νέους δρόμους, προσδίδοντας σταθερότητα στην οικονομία, στην κοινωνία, στα εθνικά ζητήματα και στις διεθνείς σχέσεις.
Ο μόνος λόγος που δικαιολογεί την πραγματικότητα αυτή είναι το πείσμα. Το πείσμα πως δεν κάνουμε λάθη. Δυστυχώς, λοιπόν, δεν καταφέραμε να καταπολεμήσουμε τίποτα… Και αφήνουμε τον ΣΥΡΙΖΑ να υποσκάπτει την ανάπτυξη και τη Νέα Δημοκρατία το κοινωνικό κράτος.
Εμείς, όμως, τα λάθη μας τα πληρώσαμε, τα παραδεχθήκαμε, τα αποδεχθήκαμε… Και μπορούμε να επανορθώσουμε, να τα διορθώσουμε, και να οδηγήσουμε τη χώρα σε νέους δρόμους! Σε μία νέα εποχή ανάπτυξης!
*Ο Μανώλης Αννέτης είναι τελειόφοιτος της Σχολής Ναυπηγών του ΕΜΠ και μέλος Κεντρικής Επιτροπής Κινήματος
