Όσο υπάρχουν Παγκόσμιες Ημέρες τόσο θα πρέπει η ανθρωπότητα να βάζει ξυπνητήρι υπενθύμισης για να ασχοληθεί με ουσιαστικά θέματα κυρίως ανθρωπιστικά γιατί για να καταστρέφει και να φανατίζει με τη Συρία και την Μιανμάρ, έχει το χρόνο να το κάνει συστηματικά.
Αφήστε στο παιδί σας το Δικαίωμα να είναι Παιδί.
20 Νοεμβρίου λοιπόν σήμερα και είναι η Παγκόσμια Μέρα για τα δικαιώματα του παιδιού. Ποιου παιδιού, θα σκεφτεί κανείς. Του κάθε παιδιού, αυτού που πεινάει στο σχολείο της Ελλάδας, αυτού που είναι μελαγχολικό αλλά δεν το παρατηρεί κανείς, αυτού που ενώ έχει την πιο ακριβή τσάντα και την επιδεικνύει δεν ασχολείται κανείς μαζί του, αυτού που η μαμά του έχει νεύρα με τη δουλειά της ή με τον άνδρα της και ξεσπάει σε αυτό, αυτού που κακοποιείται είτε από τις συνθήκες είτε από τους ίδιους τους γονείς του.
Ένα παιδί είναι ένα παιδί , είναι ένας άγγελος με καθαρά ματάκια που θα κοιτάξει τους γονείς του και θα μάθει από εκείνους. Είναι ασύλληπτο πόσο μιμητικά όντα είναι τα παιδιά και πόσο ανώριμοι είναι πολλοί γονείς για να το καταλάβουν ή να το αισθανθούν.
Οι επίμονοι και ξεροκέφαλοι γονείς ενώ έχουν δημιουργήσει ακριβή αντίτυπα του εαυτού τους μέσα στο σπίτι, επειδή δεν έχουν διανοηθεί πως είναι το δικό τους ψυχολογικό προφίλ , όταν βλέπουν τον εαυτό τους, στη συμπεριφορά των παιδιών , δεν την αναγνωρίζουν και αντιδρούν κακοποιώντας λεκτικά το ίδιο τους το παιδί ενώ πολλές φορές χειροδικούν κιόλας.
Αναγνωρίστε τα παιδιά σας, δώστε τους χώρο να ανασάνουν και αγαπήστε τα.
Είναι πολύ δύσκολο να αγαπήσεις τον εαυτό σου αν δεν στο έχουν μάθει οι γονείς σου, είναι πολύ δύσκολο να καταλάβεις τα ελαττώματά σου και αν τα βλέπεις στο μικρό σου ανθρωπάκι μέσα στο σπίτι από θύμα που μπορεί να ήσουν παλιά γίνεσαι θύτης και τιμωρείς , χτυπάς και ω! ναι έχεις εξουσία.
Μια εξουσία απέναντι σε 1 , 2 , 3 , 4 , 5 , 6 χρονών και πάει λέγοντας και περνάει η μικρή κατ άλλα πανέμορφη ηλικία του παιδιού σου με κλάματα, αναστεναγμούς το βράδυ, και κακή ατμόσφαιρα.
Δεν μπαίνω στα θέματα επιβίωσης και οικονομικής δυσπραγίας που εκεί υπάρχουν και εξωγενείς παράγοντες αλλά όταν υπάρχουν έστω οι οικονομικοί πόροι πρέπει να βλέπετε τα παιδιά σας, σαν μικρούς άγραφους χάρτες που ναι, έχει τα σημάδια για τα μονοπάτια αλλά θα πρέπει να τον προσέξετε και να τον αποκωδικοποιήσετε για να φτάσετε στον θησαυρό.
Πολλοί γονείς είναι δυναμικοί και όταν εν τέλει γίνονται και τα παιδιά τους δυναμικά δεν έχουν τη διάθεση, την συναισθηματική ευστροφία, την κατανόηση αν θέλετε να αποδεχτούν την ηγετική φυσιογνωμία των παιδιών τους και εκεί αρχίζουν οι τιμωρίες και οι συναισθηματικές αποστάσεις.
Εν έτη 2019 και έχουμε τιμωρίες σε σχολεία σε σπίτια σε οικογένειες. Ακούω συχνά πρέπει να τιμωρηθεί για να μην το ξανακάνει. Ποιο τιμωρούμε, ποιοι είμαστε εμείς για να είμαστε σκληροί και τι τιμωρία θα επιβάλλουμε;
Και μετά από το σπίτι έρχεται το σχολείο όπου οι τιμωρίες είναι μεγαλύτερες ή δημιουργείται η κακή φήμη του παιδιού και συνεχίζεται ότι έχει δημιουργηθεί και στο σπίτι.
Μαμάδες και μπαμπάδες μιλήστε και επικοινωνήστε με το ίδιο σας το παιδί, θα πρέπει να μάθει από εσάς πώς να συμπεριφέρεται και πώς να κοινωνικοποιείται μέσα και έξω από το σπίτι.
Εδώ και 8 χρόνια είμαι μητέρα και πραγματικά 8 χρόνια μαθαίνω από το παιδί μου, την συνέπεια, την υπομονή, την καλοσύνη ,την ανεξάντλητη αγάπη. Αν δεν γελάσουμε με τις σκανδαλιές αν δεν τις δούμε ως δείκτη ευφυΐας, αν δεν «διαβάσουμε» πως σκέφτεται και δεν «δούμε» γιατί έκανε κάτι που «δεν έπρεπε» τότε απλά θα αρκεστούμε στην εύκολη λύση της τιμωρίας.
Προσωπικά πιστεύω ότι η τιμωρία είναι κατάλοιπο τοξικών σχέσεων και δυσλειτουργικών οικογενειών. Το παιδί δεν πρέπει να φοβάται, πρέπει να επιλέγει, να επικοινωνεί, να εξηγεί και να γελάει ακόμη και με τον εαυτό του.
Αν δεν μάθει τον εαυτό του πως θα καταλάβει τους γύρω του;
Το αποτέλεσμα της μη καλής επικοινωνίας και της μεθόδου της τιμωρίας;
Το παιδί μέχρι κάποια ηλικία θα είναι κοντά μας λόγω ηλικίας, εμείς δεν θα του έχουμε μάθει πώς να επικοινωνεί με τους άλλους και στο τέλος θα φύγει όταν μεγαλώσει και εμείς θα έχουμε παίξει το ρόλο του συγκάτοικου και όχι του πρώτου παιδαγωγού.
Το δικαίωμα του παιδιού να χαίρεται την ηλικία του, το δικαίωμα του παιδιού στο λάθος και το δικαίωμα του παιδιού στο ήρεμο περιβάλλον είναι καθήκον μας και δεν θα πρέπει να είναι ζητούμενα του παιδιού .
Το παιδί έχει τον κόσμο του και οφείλουμε να τον αποδεχτούμε να τον μεγαλώσουμε να τον γνωρίσουμε.
