Έχω πει πολλές φορές πως η πολιτική, και κυρίως η εξωτερική πολιτική, δεν είναι τάβλι αλλά σκάκι. Κάθε παίκτης κάνει τις κινήσεις του πάνω στην σκακιέρα βασισμένος σε μια στρατηγική. Όσο αυτή η στρατηγική μένει σταθερή οι κινήσεις είναι λίγο πολύ αναμενόμενες.
Έτσι τις τελευταίες δεκαετίες στα ελληνοτουρκικά είχαμε συνηθίσει οι Τούρκοι να ζητούν συνεχώς περισσότερα και η Ελλάδα να προσπαθεί να τους κατευνάσει με «επιθέσεις φιλίας», πότε με ζεϊμπέκικα, πότε με κουμπαρίες και πότε τραγουδώντας πιασμένοι χέρι χέρι. Οποιαδήποτε σκέψη για διεκδικήσεις από τη χώρα μας θεωρούταν εκτός πλαισίου από τους «πεφωτισμένους» των Αθηνών. Το φοβικό σύνδρομο απέναντι στην Τουρκία και η αποφυγή αβεβαιότητας που έχουμε ως λαός έκαναν δύσκολη την όποια επανεξέταση στρατηγικής. Έτσι κυλούσαν τα χρόνια. Οι Τούρκοι πίεζαν κι εμείς προσπαθούσαμε ευγενικά να τους πούμε να μην πιέζουν τόσο πολύ.
Η σημερινή κυβέρνηση έδειξε πως, τουλάχιστον από το σκηνικό του Έβρου και μετά, έκανε βήματα προς μια άλλη κατεύθυνση. Στην αρχή δειλά, ύστερα πιο σταθερά. Ήτανε βλέπετε μακρύς ο χρόνος της ακινησίας και είχαμε πιαστεί. Τον τελευταίο χρόνο γίνονται κινήσεις που δεν έχουμε δει να γίνονται δεκαετίες ολόκληρες. Κινήσεις που όταν κάποιοι τις συζητούσαν 10 χρόνια πριν τους κοιτούσαν σαν εξωγήινους οι «πεφωτισμένοι». Τα βήματα της κυβέρνησης οδήγησαν στη χθεσινή συνέντευξη τύπου Δένδια – Τσαβούσογλου. Ας μη γελιόμαστε. Ο Δένδιας δεν απάντησε στην πρόκληση. Την περίμενε (ως μία αναμενόμενη τουρκική κίνηση) για να πει αυτά που είχαν σχεδιάσει στην Αθήνα να πει. Θεωρώ πως στην Άγκυρα με συγκεκριμένο σκοπό. Να κάνει την κίνηση που θα έδινε το έναυσμα της αλλαγής τοποθέτησης της χώρας μας στο (νέο;) πλαίσιο. Υπάρχουν πλέον φαίνεται (ή για να το πω πιο σωστά τις δημιουργήσαμε) όλες εκείνες οι συνθήκες που μας επιτρέπουν να το κάνουμε. Σόκαρε η χθεσινή στάση Δένδια και είναι λογικό. Καμία αλλαγή τοποθέτησης δε γίνεται δίχως μια κίνηση σοκ (εκτός από όσες γίνονται σε βάθος χρόνου). Αυτό διότι η πρώτη κίνηση της νέας στρατηγικής έρχεται σε αντίθεση με όλες τις προηγούμενες. Σε αντίθεση με ότι είχαν όλοι συνηθίσει να βλέπουν από το συγκεκριμένο παίκτη*.
Η κίνηση που έγινε εχθές από τον Έλληνα ΥΠΕΞ λοιπόν ήταν μια τέτοια κίνηση. Οι Τούρκοι είχαν συνηθίσει για δεκαετίες να «απλώνουν χέρι» και εμείς να χασκογελάμε αμήχανα. Εχθές τους είπαμε «μαζέψου». Και σοκαρίστηκαν. Είναι δεδομένο πως κάναμε την κίνηση αυτή με τέτοιο τρόπο ώστε να «παίξει» παντού και να μάθουν όλοι για τη νέα μας τοποθέτηση. Άλλωστε το πρώτο βήμα που κάνεις όταν επανατοποθετείσαι (είτε είσαι χώρα, είτε πολιτικός, είτε καταναλωτικό προϊόν) είναι να ενημερώσεις τα ενδιαφερόμενα μέρη για αυτό. Είναι επίσης βέβαιο πως οι Τούρκοι θα αντιδράσουν σε μια τέτοια κίνηση. Θα τεστάρουν την νέα τοποθέτησή μας στο πλαίσιο. Είναι ένα κομβικό σημείο. Δε χρειάζονται πανηγυρισμοί (είναι σκάκι είπαμε, όχι ποδόσφαιρο) αλλά προσοχή. Οφείλουμε να υποστηρίξουμε τη νέα τοποθέτηση. Επιστροφή στον κατευνασμό δεν νοείται. Τα φοβικά σύνδρομα τελείωσαν.
Ο Απόστολος Πιστόλας είναι Αναλυτής Συμπεριφοράς Ψηφοφόρων
