Eπιστροφή στην κανονικότητα» σημαίνει για μένα… επιστροφή στην τακτική αρθρογραφία. Οφείλω να πω ότι συνειδητά μετά τις πρώτες μέρες των εκλογών, αποφάσισα να κλείσω το στόμα μου ή το πληκτρολόγιο μου και να αποφύγω τον πειρασμό της κριτικής σε μια κυβέρνηση που μόλις ανέλαβε και εμφάνισε εξαιρετικά δείγματα γραφής σε πρώτο χρόνο.
Αφ’ ενός διότι κινδύνευα από το σύνδρομο «μα τι σπουδαία που τα πάτε, ω! σπουδαιότατοι» αφ’ ετέρου διότι αν ήθελα να εξισορροπήσω με επικρίσεις θα έπρεπε να διυλίσω τον κώνωπα και να μεγαλοποιήσω κάποια λάθη. Οπότε άφησα τον χρόνο κυλίσει και την εικόνα να σταθεροποιηθεί…
Διαπίστωση πρώτη λοιπόν: Μετεκλογικά η κοινωνία έπαψε να ασχολείται με τον σκληρό πυρήνα των πολιτικών διεργασιών, η δικομματική πόλωση εξαϋλώθηκε, οι πολίτες ανεξάρτητα με το ποιόν ψήφισαν πιστεύουν ότι το οικονομικό κλίμα βελτιώνεται και ότι η κυβέρνηση ήρθε προετοιμασμένη, ότι δεν ψάχνεται… Οι πολίτες είναι συγκρατημένα αισιόδοξοι αλλά ταυτόχρονα φοβούνται μια ακόμη διάψευση από μία ακόμη κυβέρνηση.
Διαπίστωση δεύτερη: Επειδή μετράμε 10 χρόνια κρίσης και έξι κυβερνήσεις, επειδή η θητεία της προηγούμενης κυβέρνησης ολοκληρώθηκε ομαλά, με την εξάντληση της τετραετίας και επειδή το αποτέλεσμα της κάλπης έδωσε καθαρή διαφορά, δεν υπάρχει πια πεδίο δημιουργίας άλλου τύπου εντάσεων. Γι΄αυτό και κάθε προσπάθεια συντήρησης το σκληρού πολιτικού ροκ από πλευράς αντιπολίτευσης και οι αντίστοιχες απαντήσεις της κυβέρνησης ενδιαφέρουν μόνον τα επιτελεία και τους κομματικούς κύκλους, όχι τον κόσμο. Αυτό που θέλει ο κόσμος είναι να ανασάνει επιτέλους βαθιά και να μην ξαναβυθιστεί στο μέλλον η χώρα στην απελπισία και τη φτωχοποίηση.
Διαπίστωση τρίτη: Αν υπάρχει κάτι που πρέπει να επανεξετάσει στο μεγάλο κάδρο της η νέα διακυβέρνηση, αυτό είναι μόνον ένα, η υπερκινητικότητα σε ανώτερο/ανώτατο επίπεδο. Παρόλο που είναι νωρίς και μάλλον δεν έχει βρεθεί ο σωστός «ρυθμός» καλό είναι να γίνονται οι ίδιες κινήσεις ως προς την ουσία της επίλυσης των θεμάτων ή προβλημάτων ή κρίσεων (εξαιρετικής απόδοσης μέχρι στιγμής) αλλά με πολύ λιγότερο «σαματά» και σίγουρα με λιγότερα και λιγότερο σημαντικά πρόσωπα στο προσκήνιο. Όχι διότι δεν χρειάζεται π.χ να συντονιστούν 3-4 Υπουργοί για ένα χαμηλής ή μέτριας έντασης θέμα, αλλά διότι μπορούν να συντονιστούν και πιο «ήσυχα» ώστε να έχουν μελλοντικά το περιθώριο να κλιμακώσουν με την παρουσία και τις δηλώσεις τους, σε μείζονος έντασης θέματα. Και διότι πολύ σύντομα θα χαθεί κάθε επικοινωνιακή βαρύτητα, κάθε διαφορά στο ειδικό βάρος των κινήσεων τους, έχοντας 4 χρόνια διακυβέρνησης μπροστά τους.
Διαπίστωση τέταρτη: Στη νέα δακυβέρνηση δεν ευνοούνται οι επικοινωνιακά χαρισματικοί αλλά οι καλοί managers. Tι εννοώ: Ότι η ατζέντα, οι προτεραιότητες, τα χρονοδιαγράμματα, οι ριζικές μεταρρυθμίσεις, ο όγκος των θεμάτων προς άμεση επίλυση, ο διεθνής παράγοντας κλπ δεν προσφέρονται για γενικόλογες θεωρίες και αναλύσεις, ελκυστικές αφηγήσεις και έξυπνες ατάκες. Κυβερνητικά στελέχη που ούτε γράφουν στο γυαλί ούτε τα λένε ωραία, έχουν κερδίσει κατ αρχήν τη θετική δημοσιογραφική προσοχή και σταδιακά περνούν στην κοινή γνώμη το μήνυμα «δες τι κάνω- όχι πώς τα λέω» Ευνοούνται είτε παλιότεροι πολιτικοί που έχουν καταγράψει ατέλειωτες ώρες παραγωγικής δουλειάς σε Υπουργεία και συνεχίζουν είτε νέοι στην πολιτική, στην πρώτη κυβερνητική τους θητεία που όμως έχουν βιογραφικά με προϋπηρεσία, ξέρουν να σχεδιάζουν σωστά και να υλοποιούν σύντομα .
Διαπίστωση πέμπτη: Ο Κυριάκος Μητσοτάκης επιβεβαιώνει τους αντιπάλους -επικριτές του… Πρέπει να είναι ο πρώτος κεντροδεξιός πολιτικός/πρωθυπουργός από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, που δεν δίνει δεκάρα τσακιστή για τις εξ αριστερών κορώνες, τους κεραυνούς και τις αστραπές, τα φτηνά υποκοριστικά και τα οργισμένα αναθέματα που εκτοξεύουν οι πολιτικοί του αντίπαλοι σε σχέση την πολιτική που εφαρμόζει. Δεν απολογείται διότι ψηφίστηκε για να εφαρμόσει όσα είπε, όχι για να μην τον χτυπάνε οι απέναντι. Δεν ψάχνει συναινέσεις στα λάθος πεδία ούτε έχει το σύνδρομο της ενοχικής δεξιάς, δεν ενδιαφέρεται στο ελάχιστο άρα δεν επιζητά, τα «καλά λόγια» -αφ υψηλού καλά λόγια – της πεφωτισμένης αριστεράς. Κι επειδή δεν κουβαλάει ιδεολογικοπολιτικά κόμπλεξ κι ενοχές, δεν είναι επιθετικός που είναι η άλλη όψη της αντίδρασης. Ούτε υποχωρεί ούτε επιτίθεται όπως κάποιοι στο παρελθόν, έχει την αυτοπεποίθηση του φιλελεύθερου πολιτικού που ξέρει τι είναι, τι πιστεύει, τι θέλει τελεία και παύλα.
Πηγή: MarketNews.gr
