Το ΠΑΣΟΚ ετοιμάζεται να τιμήσει τα 45 χρόνια από την ίδρυση του. 45 χρόνια έχουν περάσει από την περίφημη ανάγνωση της ιδρυτικής διακήρυξης της 3ης Σεπτεμβρίου από τον ίδιο τον Ανδρέα Παπανδρέου σε κεντρικό ξενοδοχείο των Αθηνών.
Το κίνημα του Α. Παπανδρέου σταδιακά από το 1976 κ.ε. άρχισε να εγκαταλείπει την ακραία και ‘’αντι-ιμπεριαλιστική’’ ρητορική του, με έμφαση «στην ακύρωση των διεθνών συμβάσεων που οδηγούσαν την Ελλάδα στην εξάρτηση από τα μονοπωλιακά συγκροτήματα της Δύσης και ιδιαίτερα του αμερικανικού ιμπεριαλισμού», όπως αναφέρει και η ιδρυτική διακήρυξη του , και στράφηκε προς τον μετασχηματισμό του σε ένα ευρωπαϊκό σοσιαλιστικό κόμμα εξουσίας.
Από τις μεγάλες δόξες, όμως, του κραταιού Κινήματος, σήμερα το ΠΑΣΟΚ εκπροσωπείται κοινοβουλευτικά μέσω του Κινήματος Αλλαγής και δεν έχει σε καμία περίπτωση την αίγλη του παρελθόντος, ενώ είναι αντιμέτωπο με μακροπρόθεσμες τραπεζικές υποχρεώσεις που υπερβαίνουν τα 250.000.000€, σύμφωνα και με την δημοσίευση του ισολογισμού του 2018.
Με τα αποτελέσματα των τελευταίων Ευρωεκλογών και εθνικών εκλογών να είναι, κατά γενική ομολογία, κάτω των προσδοκιών και στόχων που είχαν τεθεί από την ηγεσία του Κινήματος Αλλαγής, μια σειρά στελεχών έχουν αρχίσει να μιλούν για αποτυχία του νέου φορέα και πως η επιστροφή στις ‘’ρίζες’’, δηλαδή στο όνομα – τα σύμβολα – τις αρχές του ΠΑΣΟΚ, είναι αναγκαία όσο ποτέ. Έχουν όμως δίκιο; Και ποια η άποψη του εν δυνάμει εσωκομματικού αντιπάλου της προέδρου, που δεν είναι άλλος από τον ευρωβουλευτή κ. Νίκο Ανδρουλάκη, ο οποίος πρώτος ήδη με το αποτέλεσμα των Ευρωεκλογών μίλησε για εκλογική αποτυχία, όταν η Χαριλάου Τρικούπη προσπαθούσε να δημιουργήσει ένα δικό της success story αναφορικά με το αποτέλεσμα των εκλογών.
Ας υποθέσουμε όμως πως το ΠΑΣΟΚ κάνει την επανεμφάνιση του στο πολιτικό σκηνικό. Εκπροσωπεί τον χώρο της Κεντροαριστεράς; Με βάση το εκλογικό αποτέλεσμα όχι. Το κόμμα που έχει, βάσει αποτελέσματος, τον πρώτο λόγο είναι ο ΣΥΡΙΖΑ. Όμως ο ΣΥΡΙΖΑ και ο πρόεδρος του δεν μένουν απλά στο αποτέλεσμα, αλλά επιδιώκουν με αναφορές στην διακήρυξη της 3ης Σεπτεμβρίου, καθώς και τον ιδρυτή του Κινήματος Ανδρέα Παπανδρέου, να αποδείξουν πως ο χώρος της Κεντροαριστεράς και της Δημοκρατικής Παράταξης έχουν ως έδρα πλέον τα γραφεία της Κουμουνδούρου.
Έχει λοιπόν το υπαρκτό ΠΑΣΟΚ λόγο ύπαρξης; Κρίνοντας από την εκλογική καταγραφή, αλλά και τον μέσο όρο ηλικίας των ψηφοφόρων του που υπερβαίνει τα 60 έτη, θα έλεγε κανείς πως είναι ένα κόμμα με ημερομηνία λήξης. Ωστόσο, τι θα πράξει; Θα τιμά κάθε χρόνο την ημέρα ίδρυσης του, αναμένοντας τον σταδιακό εκλογικό του θάνατο, καθώς όλο και περισσότερο ο «κεντροαριστερός ΣΥΡΙΖΑ» θα καπηλεύεται σύμβολα και θα συσπειρώνει πρόσωπα, ή θα επιλέξει να υλοποιήσει το όραμα των Γ. Γεννηματά και Λ. Κύρκου περί σύγκλησης των δύο χώρων για την δημιουργία μιας ισχυρής Δημοκρατικής Προοδευτικής Παράταξης;
Δεν αμφισβητεί κανείς πως ο κ. Τσίπρας και ο σημερινός ΣΥΡΙΖΑ απέχουν ακόμα αρκετά από τις αρχές της Δημοκρατικής Παράταξης, καθώς άλλοτε είναι με τον Ελευθέριο Βενιζέλο και τον Ανδρέα Παπανδρέου και άλλοτε με τον Δ.Σ.Ε., αλλά έχει κάτι που σίγουρα αποτελεί το κύριο ‘’εργαλείο’’ για την υπεροχή του στον χώρο, δηλαδή έχει την πλειοψηφία των προοδευτικών πολιτών με το μέρος του.
Συνοψίζοντας, αντί, λοιπόν, η 3η Σεπτέμβρη να αποτελεί για το ΠΑΣΟΚ μια ημέρα αναπόλησης των παλαιών «μεγαλείων», θα πρέπει να αποτελέσει μια ημέρα αναστοχασμού και κατάθεσης ενός οράματος για την νέα Ελλάδα που θα εμπνέει συλλήβδην τον χώρο της Δημοκρατικής Προοδευτικής Παράταξης.
