Οι προγραμματικές τελείωσαν, η νέα κυβέρνηση έχει δώσει θετικά πρώτα δείγματα, η χώρα μετά από αρκετά χρόνια δείχνει να έχει την προοπτική να βρει βηματισμό στα αυτονόητα για την οικονομία, την παιδεία, την ασφάλεια, την λειτουργία του κράτους.
Η ΝΔ δεν έχει το αλάθητο, μένει να πιάσει τους στόχους που εξαγγέλλει, να γίνουν σαφείς οι προθέσεις των θεσμών απέναντι στα σχέδια της κυβέρνησης για φοροελαφρύνσεις πρώτα και δεύτερον για την μείωση των πλεονασμάτων αφού δημιουργηθεί δημοσιονομικός χώρος. Τα στοιχήματα είναι πολλά και δύσκολα, ωστόσο, η νέα κυβέρνηση δικαιούται να προσπαθήσει και η αντιπολίτευση, προγραμματικά να εστιάζει στα κενά ή στα λάθη της. Να βάλει τις απαραίτητες δικλίδες προστασίας σε όλα τα θέματα που αφορούν ανισότητες και την διεύρυνση του κοινωνικού κράτους.
Αυτά είναι τα δύο βασικά στοιχεία της προγραμματικής αντιπολίτευσης, ενός σοσιαλδημοκρατικού, σύγχρονου κόμματος που έχει αντιληφθεί ότι πλέον δεν βρισκόμαστε στην εποχή που το πρόβλημα ήταν η διανομή του πλούτου, αλλά η παραγωγή του μαζί με την δημιουργία νέων θέσεων εργασίας.
Τα γενικά και αόριστα αντιδεξιά συνθήματα, η δομική αντιπολίτευση με όρους 80΄s δεν αφορά κανέναν καθημερινό πολίτη, κανέναν νέο άνθρωπο, η ανθρωπογεωγραφία που ψήφισε το Κίνημα Αλλαγής στις τελευταίες εθνικές εκλογές, με τους νέους να μην στρέφουν το βλέμμα τους προς αυτό, αποδεικνύει ότι κάτι φταίει. Άραγε ποιος νέος, των ελαστικών μορφών εργασίας, της ανεργίας ή του brain drain ενδιαφέρεται για το αν η επικεφαλής του Κινήματος Αλλαγής έκατσε στο ίδιο έδρανο με τον ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ Ανδρέα Παπανδρέου;
Ποιος εργαζόμενος του ιδιωτικού τομέα ενδιαφέρεται για το αν τα «είχε πει» ο Γιώργος Παπανδρέου για την ανοιχτή διακυβέρνηση και την αποκομματικοποίηση του κράτους, σημασία έχει τι έγινε, σημασία έχει ότι θυμάται το περίφημο 4-2-1 που ήρθε μετά την κατάρρευση των σχεδίων για το open gov και μοίραζε ουσιαστικά τις κρατικές θέσεις στα κόμματα της συγκυβέρνησης, με βάση το ποσοστό που έλαβαν.
Ας το δούμε και με ποδοσφαιρικούς όρους, με την οπτική του πιο λαϊκού και μαζικού αθλήματος, αυτό δεν οδηγεί στην ποδοσφαιροποίηση της πολιτικής όπως νομίζουν αρκετοί αλλά στην αντίληψη της με κοινωνικούς όρους, οι άναρθρες κραυγές και η τυφλή αντιπολίτευση οδηγεί εκεί.
Η αντιπολίτευση στη ΝΔ μοιάζει σαν τις ομάδες που έμαθαν στο κλασικό 4-4-2 και δεν μπορούν να προσαρμοστούν στα νέα δεδομένα, που δεν μπορούν να βρουν πατήματα στο γήπεδο και ψάχνουν τις αιτίες της ήττας χωρίς να σκέφτονται ότι το ίδιο το σύστημα που παίζουν είναι παλιό και εκτός. Σαν τον Αναστασιάδη στην εθνική. Η ΝΔ δεν έχει το αλάθητο, δεν θα αφήσει όλες τις τρύπες κλειστές για προγραμματική αντιπολίτευση. Μόνο που για να κανείς τέτοια αντιπολίτευση πρέπει να έχεις προγραμμα βασισμένο στις ανάγκες της εποχής. Η κεντροαριστερά που αγαπήσαμε δυστυχώς έχει μείνει στο fifa 99, ήταν το αγαπημένο μας αλλά δεν το παίζει κανείς πια.
Σοσιαλδημοκράτη σίγουρα δεν σε κάνει η επίκληση του παρελθόντος, αυτό στην καλύτερη περίπτωση σε κάνει έκθεμα σε μουσείο. Η σοσιαλδημοκρατία δεν είναι για την γυάλα όταν απαντά στις ανισότητες με πρόγραμμα για την παραγωγή πλούτου για την δημιουργία θέσεων εργασίας, για το διαγενεακό. Η διανομή, η σκέτη αντιδεξιά και ο Κέινς μας τελείωσαν…
Οι ηγεσίες της κεντροαριστεράς, γραφικές και αποκομμένες πια από την κοινωνική πραγματικότητα, μπερδεύουν τον εκσυγχρονισμό με την δεξιά στροφή, καταλήγοντας εξαιτίας της απουσίας σύγχρονου προγράμματος να συγκυβερνούν με την συντηρητική παράταξη ή να την παρακολουθούν από την αντιπολίτευση.
Με λίγα λόγια γίνονται ότι απεύχονται, δεκανίκι ή παρακολούθημα, ατάρι ή fifa 99 το 2019, αγαπημένα αλλά όπως είπαμε κανείς δεν τα παίζει πια…
Ας θυμηθούν έστω και αργά τον Κώστα Σημίτη, στο βιβλίο του «Πολιτική για μια δημιουργική Ελλάδα 1996-2004» έγραφε: «Ο μεγαλύτερος εχθρός είναι η συμμόρφωση με αδιέξοδα ιδεολογήματα και η υποκατάσταση της κριτικής ανάλυσης του σήμερα με εκτός τόπου και χρόνου θεωρίες. Η σοσιαλιστική πολιτική δεν συνίσταται αποκλειστικά στην εφαρμογή ενός μεγάλου μεσσιανικού σχεδίου. Συνδέεται με ρεαλισμό, πράξη, πραγματοποίηση στόχων, χειροπιαστά αποτελέσματα. Υπηρετεί μια ρεαλιστική ουτοπία».
Ακούγοντας τον Σημίτη ή παίζοντας fifa 99 το 2019
