Η ρητορική του Ταγίπ Ερντογάν που παραπέμπει σε ένα μόνιμο…casus belli οδηγεί αβίαστα στο συμπέρασμα ότι ο Τούρκος πρόεδρος καμία όρεξη για διάλογο δεν έχει.
Αντ’ αυτού, επιδιώκει να επιβάλλει τις τουρκικές θέσεις μονομερώς, εκεμταλλευόμενος το παράθυρο ευκαιρίας των αμερικανικών εκλογών, αλλά και της αφελούς, κατευναστικής στάσης των Ευρωπαίων που φοβούνται μήπως και…αποξενώσουν την Τουρκία. Τόσο τους κόβει…
Το ερώτημα είναι, τι πραγματικά θέλει ο Ερντογάν. Το σενάριο του θερμού επεισοδίου δεν πρέπει να αγνοείται. Ένα θερμό επεισόδιο θα βολέψει όσο τίποτε άλλο τον Ερντογάν, γιατί έτσι θα επιχειρηματολογήσει προς τη διεθνή κοινότητα ότι η Ελλάδα είναι ταραξίας στην περιοχή και, επί της ουσίας, ο επιτιθέμενος. Χωριά που, για να αποφευχθεί μια σύρραξη, ο διεθνής παράγοντας θα ζητήσει διάλογο εφ’ όλης της ύλης. Εξ ου και η Αθήνα έχει ως κόκκινη γραμμή την ψυχραιμία, για να μην παίξουμε το παιχνίδι του Σουλτάνου.
Από την άλλη και με δεδομένο ότι το πλαίσιο των διερευνητικών επαφών που διεκόπησαν το 2016 είναι…στενό για τις ηγεμονικές τάσεις του Ερντογάν, μπορεί να επιδιώκει διάλογο, αλλά για όσα ο ίδιος θέλει να συζητήσουμε. Κουράζοντας, λοιπόν, την Ευρώπη και αντιλαμβανόμενος την αδυναμία της να επιβάλλει τη θέση της, επιδιώκει να δημιουργήσει μια συνθήκη, κατά την οποία οι Ευρωπαίοι θα καλέσουν την Ελλάδα να συζητήσει εφ’ όλης της ύλης, μόνο και μόνο για να ξεφορτωθούν τον Ερντογάν.
Ο εξ απορρήτων
