Η συνάντηση Μητσοτάκη-Ερντογάν ήταν, αν μη τι άλλο, χρήσιμη. Εκτυλίχθηκε επί μιάμιση ώρα, πέραν του αναμενομένου. Στο τραπέζι έπεσαν τα πάντα, από το Μνημόνιο Τουρκίας-Λιβύης για την ΑΟΖ έως την εργαλειοποίηση του μεταναστευτικού από τον Ερντογάν.
Ο Έλληνας πρωθυπουργός, δε, ήταν αυτός που ζήτησε από τον κ. Ερντογάν να του δώσει το κείμενο του Μνημονίου, αφ ης στιγμής που οι Λίβυοι το τρενάρουν. Ο κ. Μητσοτάκης ήταν άρτια προετοιμασμένος, με στοιχεία και αριθμούς, αλλά και ο κ. Ερντογάν δεν είναι χθεσινός. Όσο και αν φαντάζει αδιανόητο σε πολλούς εδώ, η Τουρκία διαθέτει επιχειρηματολογία και ισχύ στη διεθνή σκακιέρα.
Ωστόσο, παρ’ όλη τη συγκροτημένη στάση του κ. Μητσοτάκη, από τη συνάντηση δεν προκύπτει συμπέρασμα. Και μπορεί τα ΜΟΕ σε στρατιωτικό επίπεδο να συνεχίζονται και ο δίαυλος, αν μη τι άλλο, να παραμένει ανοιχτός, ο κ. Ερντογάν όμως δεν ανέλαβε καμία δέσμευση παύσης των ενεργειών του. Ούτε στο περιθώριο του ΝΑΤΟ του ασκήθηκε ασφυκτική πίεση από κάποιον άλλο να το πράξει. Αν είχε συμβεί αυτό π.χ. στη συνάντηση που είχε με τον Ντόναλντ Τραμπ πριν τη συνάντηση με τον κ. Μητσοτάκη, τότε θα ήταν ίσως και διαφορετική η προσέγγισή του.
Μπορεί, λοιπόν, να μην υπήρξε ατύχημα ή εκτροχιασμός και μπορεί, επίσης, ο κ. Ερντογάν να μην έκανε τις λεβεντιές που διέρρευσε στους Τούρκους δημοσιογράφους ότι έκανε, ήτοι να βγάλει το κείμενο του Μνημονίου με τη Λιβύη και να το δείξει στον κ. Μητσοτάκη, η συνέχεια, όμως, είναι δύσκολη. Το συμπέρασμα που συνήγαν, δε, συμμετέχοντες στη χθεσινή συνάντηση ήταν ότι τα δύσκολα είναι μπροστά. Μπορεί να πει κάποιος ότι δεν θα είχαμε σαφέστερη εικόνα, αν δεν είχε γίνει η συνάντηση. Ορθά, αλλά αυτό δεν αλλάζει κάτι επί της ουσίας, πέρα από τη δική μας καλύτερη ανάγνωση για τα πράγματα.
Το επόμενο επεισόδιο λοιπόν: θα απελαθεί ο πρέσβης της Λιβύης στο τέλος αυτής της εβδομάδας;
Ο εξ απορρήτων
