Η απόφαση της ΕΚΤ, μετά τα μεσάνυχτα της Τετάρτης, να εντάξει και την Ελλάδα στο τεράστιο πρόγραμμα αγοράς κρατικών ομολόγων ήταν πραγματική ανάσα για τη χώρα.
Είχε προηγηθεί η συμμετοχή της Κριστίν Λαγκάρντ στη Σύνοδο Κορυφής και το τηλεφώνημα του Κυριάκου Μητσοτάκη στην κ. Λαγκάρντ το πρωί της Τρίτης.
Να το πούμε απλά: αν η ΕΚΤ είχε πάρει την απόφαση που πήρε και είχε αφήσει την Ελλάδα εκτός, τα πράγματα θα ήταν σκούρα. Όχι ότι τώρα δεν είναι δύσκολα, αλλά, σε κάθε περίπτωση, έχουμε μια ομπρέλα. Η απόφαση της ΕΚΤ, άλλωστε, δίνει προστασία στα ελληνικά ομόλογα, ώστε η κυβέρνηση να προχωρήσει με μια αναπροσαρμογή του προϋπολογισμού και να δώσει συνολικά ένα πακέτο περί τα 10 δις ευρώ. Αν δεν είχε παρθεί η απόφαση της ΕΚΤ, το επιτόκιο του ελληνικού ομολόγου θα είχε απογειωθεί από το 4% που έφτασε μετά τις ανακοινώσεις του κ. Σταϊκούρα και του κ. Γεωργιάδη για το πρώτο πακέτο χρηματοδότησης της ελληνικής οικονομίας.
Βεβαίως, μην αυταπατόμαστε: η οικονομία μπαίνει σε μια φάση, από την οποία δεν ξέρουμε πώς θα βγει. Όλοι οι στενοί συνεργάτες του πρωθυπουργού, πάντως, με πολλούς εκ των οποίων χθες συνομίλησα, στέκονταν στην απόφαση της ΕΚΤ ως καταλύτη, προκειμένου η ελληνική οικονομία να μην καταβαραθρωθεί εκεί που πήγαινε να βγει στο ξέφωτο. Αλλά, χωρίς τη σανίδα της ΕΚΤ, στο τέλος αυτής της περιπέτειας, η κυβέρνηση θα έπρεπε να πάρει πολύ-πολύ δύσκολες αποφάσεις.
Υ.Γ. Για τους αγαπητούς του ΣΥΡΙΖΑ: το «φάγωμα» του μαξιλαριού δεν είναι λύση. Οδηγεί σε απογείωση των επιτοκίων και εξασθενεί το οπλοστάσιο του κράτους για τα πραγματικά δύσκολα.
Ο εξ απορρήτων
