Ομολογώ ότι η προσπάθεια διεύρυνσης της πολιτικής επιρροής του ΣΥΡΙΖΑ πηγαίνει…τρένο. Εντός συνόρων, βέβαια, γιατί εκτός σκοντάφτει σε ορισμένες δυσκολίες.
Απορώ, άλλωστε, γιατί να μην θέλει κάποιος που ζει στο εξωτερικό να ψηφίσει ένα κόμμα που κάνει ό,τι μπορεί προκειμένου να τον δυσκολέψει να ψηφίσει από τον τόπο κατοικίας τους. Αλλά, επιλογές είναι αυτές.
Προσέξετε τις κινήσεις: το 2019, ο ΣΥΡΙΖΑ συντάχθηκε πίσω από το ΚΚΕ και πρωτοστάτησε για αλλαγές στο σχέδιο ψήφου των Ελλήνων του εξωτερικού, με αποτέλεσμα να μπουν δύο αυστηροί περιορισμοί: η υποχρεωτική παραμονή 2 ετών τα τελευταία 35 χρόνια στην Ελλάδα ή η υποβολή φορολογικής δήλωσης την τρέχουσα ή την προηγούμενη χρονιά. Η αντίθετη πρόταση της ΝΔ ήταν να μην υπάρχει ουσιαστικά κανένας περιορισμός. Η τομεάρχης του ΣΥΡΙΖΑ Θεοδώρα Τζάκρη, λοιπόν, πήγε να πουλήσει ευαισθησία στους ομογενείς και είπε ότι ο νόμος-που συνδιαμόρφωσε ο ΣΥΡΙΖΑ, αυτό δεν το είπε-δημιουργεί αγκυλώσεις και θα αλλάξει μετά τις εκλογές που, βεβαίως, θα τις κερδίσει ο ΣΥΡΙΖΑ. Δεν κατάλαβε η ίδια ότι έστρωσε το χαλί στον Μάκη Βορίδη. Και όταν το κατάλαβαν στον ΣΥΡΙΖΑ, έτρεχαν να μαζέψουν τη ζημιά της κ. Τζάκρη.
Ποιο είναι το πρόβλημα; Ότι δεν μπορεί να πάρει τους ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ εκτός Ελλάδας. Μάζευε και ας είναι και σπόρια είναι το δόγμα, αλλά στο εξωτερικό δεν περπατά. Γι’ αυτό και ο ΣΥΡΙΖΑ ταλαντεύεται μεταξύ επιλεκτικής ευαισθησίας και διάθεσης για περιορισμούς, όπως έγινε το 2019, προκειμένου να μην «αλλοιωθεί το εκλογικό σώμα».
Ποιο είναι το αποτέλεσμα; Το ίδιο! Δεν παίρνει τις ψήφους που θέλει…
Ο εξ απορρήτων
