Ας ξεκινήσουμε με μια βασική παραδοχή: ο Κουφοντίνας δεν έπρεπε να πεθάνει στα χέρια του κράτους. Εξ ου και η νομικά συζητήσιμη απόφαση για την αναγκαστική του σίτιση είναι ίσως ο καλύτερος δρόμος.
Η λιγότερο ατελής ανάμεσα στις ατελείς λύσεις. Γιατί, οι άλλες δύο εναλλακτικές ήταν να ικανοποιηθεί το αίτημα του και να γυρίσει στον Κορυδαλλό ή η πολιτεία να στυλώσει τα πόδια, με κίνδυνο να ηρωοποιηθεί. Και, σε μια χώρα που έχει καταργήσει τη θανατική ποινή, ένας θάνατος του Κουφοντίνα θα έδινε υπόσταση σε ένα ηρωικό αφήγημα μιας άλλης εποχής που έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί.
Πάμε παρακάτω τώρα. Η επιλογή ορισμένων πολιτικών δυνάμεων να κάνουν σημαία τους τα δικαιώματα του Κουφοντίνα δείχνει ότι τόσο μπορούν. Δεν τους νοιάζει το δικαίωμα του κρατουμένου. Δεν θα έκαναν, ούτε θα έλεγαν τα ίδια, αν στη θέση του Κουφοντίνα έκανε απεργία πείνας ένας φυλακισμένος για την υπόθεση της Χρυσής Αυγής. Τόσο μπορούν, όμως. Δεν είναι τυχαίο ότι επί ΣΥΡΙΖΑ ψηφίστηκε ο ευνοϊκός νόμος που έδινε το δικαίωμα σε πολυίσοβίτες να πηγαίνουν σε αγροτικές φυλακές, όπως η Κασσαβέτεια, και να μειώνουν την ποινή τους στο μισό.
Όσο ο ΣΥΡΙΖΑ (κυρίως) θα επιλέγει να δίνει μάχες, έστω και στο όνομα των αστικών δικαιωμάτων, για τους Κουφοντίνες, τόσο θα χάνει το κέντρο. Γιατί, κακά τα ψέματα, η κοινωνία δεν παρακολουθεί τις λεπτομέρειες της υπόθεσης. Βλέπει τη μεγάλη εικόνα. Και η μεγάλη πλειοψηφία της κοινωνίας δεν δίνει μια για την τύχη του Κουφοντίνα. Τι σημαίνει αυτό για ένα κόμμα που πρέπει ταυτόχρονα να επιτελέσει και τον θεσμικό του ρόλο; Ότι θα πρέπει να διαλέξει τις μάχες που δίνει και να ξέρει σε ποιους μιλάει.
Ο εξ απορρήτων
Ο Κουφοντίνας, η Δικαιοσύνη και οι αφελείς
