Για τους παροικούντες τη Ιερουσαλήμ είναι γνωστό από την πρώτη στιγμή ότι ο Αλέξης Πατέλης, ο διευθυντής του οικονομικού γραφείου του πρωθυπουργού, είναι ομοφυλόφιλος. Με γεια του, με χαρά του. Σε μια άλλη χώρα, αυτό δεν θα ήταν καν είδηση.
Κι όμως, έπρεπε να φτάσουμε το 2020, ώστε ένα πολιτικό στέλεχος πρώτης γραμμής να μιλήσει ανοιχτά για την προσωπική του ζωή και μάλιστα σε μια συντηρητική εφημερίδα, όπως η Καθημερινή.
Ο κ. Πατέλης έκανε κάτι αυτονόητο. Το αυτονόητο εδώ, όμως, είναι θαρραλέο. Αυτό, βεβαίως, δεν σημαίνει ότι η ΝΔ στον πυρήνα της είναι ένα συντηρητικό κόμμα ή ότι βουλευτές της ΝΔ αισθάνονται άβολα ακόμα και με την πιο απλή μορφή αστικής συμβίωσης, όπως το σύμφωνο. Αλλά, όπως και να το κάνουμε, ο συμβολισμός είναι μεγάλος όταν μέσα στο Μέγαρο Μαξίμου ο σεξουαλικός προσανατολισμός ενός ανθρώπου ούτε είναι ταμπού ούτε και απασχολεί σοβαρά τον πρωθυπουργό και την ομάδα του. Έτσι γίνεται στον Δυτικό κόσμο, έτσι πρέπει να γίνεται και εδώ.
Κανονικά, όλη αυτή η ιστορία θα τελείωνε εδώ, αν δεν έβγαιναν κάποιοι προερχόμενοι από τον ΣΥΡΙΖΑ να μιλήσουν για «υποκρισία» της ΝΔ που δεν ψήφισε το σύμφωνο συμβίωσης. Ξεχνιούνται βεβαίως. Η ΝΔ σε εκείνη την ψηφοφορία τριχοτομήθηκε και 19 βουλευτές της, συμπεριλαμβανομένου του Κυριάκου Μητσοτάκη, το ψήφισαν. Ο, δε, ΣΥΡΙΖΑ που το είχε φέρει προς ψήφιση δεν θα μπορούσε να το περάσει αν δεν υπερψήφιζαν οι βουλευτές της ΝΔ, το Ποτάμι, η ΔΗΣΥ και η Ένωση Κεντρώων. Και αυτό γιατί οι ΑΝΕΛ, με τους οποίους συγκυβερνούσαν, έκαναν τα παγώνια…
Έτσι ήταν, όμως, τότε εκείνες οι αξέχαστες διπλές πλειοψηφίες. Με τις πλάτες της αντιπολίτευσης ο ΣΥΡΙΖΑ έκανε προοδευτική πολιτική και με τις πλάτες των ΑΝΕΛ μνημονιακή πολιτική.
Ο εξ απορρήτων
