Δεν είμαι φαν ούτε της υποκρισίας ούτε της δραματοποίησης. Εξ ου και δεν κατάλαβα την υποκριτική έκπληξη αρκετών για την τριμερή συνάντηση που έγινε στο Βερολίνο υπό τον σύμβουλο της Άνγκελα Μέρκελ Γιάν Χέκερ, με τη συμμετοχή της διπλωματικής συμβούλου του πρωθυπουργού Ελένη Σουρανή και του εκπροσώπου της τουρκικής προεδρίας Ιμπραήμ Καλίν.
Συναντήσεις ανεπίσημες και επικοινωνίες παρόμοιου στιλ γίνονταν και γίνονται. Και ευτυχώς, προκειμένου ο δίαυλος επικοινωνίας να μην κλείνει για τη δύσκολη ώρα.
Αυτό, όμως, που δεν καταλαβαίνουν οι κατά τα άλλα…φωστήρες των γεωπολιτικών είναι ότι η συμμετοχή της Ελλάδας στην τριμερή έλυσε τα χέρια του Κυριάκου Μητσοτάκη, όταν έπρεπε να τηλεφωνήσει στην Άνγκελα Μέρκελ, προκειμένου να παρέμβει στον Ταγίπ Ερντογάν. Και αυτό γιατί δείξαμε ότι δεν είμαστε εμείς οι αρνητές του διάλογου και οι παραβάτες της νομιμότητας. Αυτό ήταν ένα κρίσιμο μήνυμα που έπρεπε να φτάσει στο Βερολίνο, με δεδομένη της σχέση της Γερμανίας με την Άγκυρα.
Βεβαίως, η Μέρκελ είχε και πολλούς άλλους λόγους να παρέμβει, όπως ότι δεν θέλει φασαρίες εν τω μέσω της προεδρίας της στην Ε.Ε. Αλλά, η κίνηση μας να ανταποκριθούμε τότε στο γερμανικό νεύμα, έδωσε άλλο αέρα στον κ. Μητσοτάκη, όταν ζήτησε να μιλήσει με την κ. Μέρκελ. Αυτά για τους νοσταλγούς της…πολυδιάστατης εξωτερικής πολιτικής.
Ο εξ απορρήτων
