Για το σχέδιο προστασίας της Α’ κατοικίας που φέρνει στη Βουλή η κυβέρνηση μπορεί να πει κανείς ό,τι θέλει, αλλά ένα δεν θα ανταποκρίνεται επ’ ουδενί στην πραγματικότητα: δεν πρόκειται για μονομερή ενέργεια.
Αυτό, άλλωστε, δεν το ήθελαν, αλλά και δεν το περίμεναν, για να είμαστε ειλικρινείς, οι θεσμοί τις προηγούμενες μέρες. Τι θα σήμαινε, όμως, ένας «λεονταρισμός» από τον κ. Τσίπρα, με την κατάθεση ενός νομοσχεδίου που δεν θα είχε προηγουμένως συζητηθεί αναλυτικά με τους εκπροσώπους των δανειστων; Ότι, κατά πάσα πιθανότητα, θα τραβούσε ακόμα και το χαρτί των εκλογών τον Μάιο. Δεν θα μπορούσε, άλλωστε, η χώρα να πορευτεί επί μακρόν με τη «χειροβομβίδα» απασφαλισμένη, εκτεθειμένη στις διαθέσεις των αγορών.
Ο κ. Τσίπρας, ο οποίος έχει και την υψηλή εποπτεία των συζητήσεων, κάτι δίνει και κάτι παίρνει, πάντα. Έτσι έγινε και σε αυτή την περίπτωση. Θα εντάξει στο αφήγημά του τις θετικές παραμέτρους του νέου νόμου, για να εμφανιστεί ως εγγυητής της πρώτης κατοικίας για τους πιο αδύναμους. Και από τη στιγμή που δεν προέβη σε μονομερή ενέργεια, αντιλαμβανόμενος τη ματαιότητα μιας τέτοιας κίνησης, βγάζει από τη μέση μια σημαντική εκκρεμότητα, ώστε να αποφασίσει πιο νηφάλια ως προς τον χρόνο των εκλογών, ανάλογα με το τι νομίζει πως τον συμφέρει περισσότερο.
Με πιο απλά λόγια: ο κ. Τσίπρας κερδίζει πολιτικό χρόνο με τη ρύθμιση για την Α’ κατοικία. «Ασφαλίζει» ξανά τη χειροβομβίδα που απειλούσε ακόμα και την έξωθεν καλή μαρτυρία που κατάφερνε να διατηρεί, με τελευταίο επεισόδιο την ελεγχόμενη και εξ αυτού σχετικά επιτυχημένη έξοδο στις αγορές. Θα προβάλλει την κοινωνική ατζέντα του, θα πολώσει το σκηνικό και θα επιδιώξει να κλείσει όσο μπορεί την ψαλίδα στις Ευρωεκλογές. Και, ανάλογα με το αποτέλεσμα, θα κρίνει.
Ο εξ απορρήτων
